آیا گوگل باید سیستم LiDAR آیفون های جدید را به اندروید بیاورد؟

اپل لاشب گذشته گوشی‌های خانواده‌ی آیفون ۱۲ را به‌صورت رسمی رونمایی کرد. این گوشی‌ها که شامل آیفون ۱۲ معمولی، آیفون ۱۲ مینی، آیفون ۱۲ پرو و آیفون ۱۲ پرو مکس (Apple iPhone 12 Pro Max) می‌شوند به تراشه‌ی پنج نانومتری A14 Bionic مجهز شده‌اند و در زمینه‌ی دوربین نسبت‌به نسل قبل برخی بهبودها به‌خود دیده‌اند. مدل‌های پرو از آیفون ۱۲ همچون نسل جدید آیپد پرو دارای ماژول جدیدی در پنل پشتی هستند که با نام اسکنر فراشکافت لایدار (LiDAR) شناخته می‌شود.

فناوری لایدار کاربریِ زیادی دارد و می‌توان از آن برای اهدافی متنوع استفاده کرد. اپل اهداف مشخصی برای استفاده از لایدار در گوشی‌های آیفون ۱۲ پرو و آیفون ۱۲ پرو مکس دنبال می‌کند، بااین‌حال اصلی‌ترین هدف اپل بهبود توانایی گوشی‌هایش در پردازش‌های مبتنی‌بر واقعیت افزوده (AR) است. به‌علاوه ماژول لایدار به مدل‌های پرو از آیفون ۱۲ کمک می‌کند در محیط‌های کم‌نور فرایند فوکوس را بهتر انجام دهند. 

گوگل یکی دیگر از شرکت‌های صنعت موبایل است که علاقه‌ی خاصی به واقعیت افزوده در گوشی‌های هوشمندش دارد و اگر پیگیر اخبار این شرکت بوده باشید ممکن است عبارت تنگو (Tango) به گوش‌تان آشنا بیاید؛ تنگو راهکار گوگل به‌منظور تولید مجموعه‌قابلیت‌های نشئت‌گرفته از واقعیت افزوده برای گوشی‌های هوشمند است. سیستم تنگو از حسگرهایی ویژه به‌منظور خلق تجربه‌ی واقعیت افزوده‌ی سطح بالا استفاده می‌کرد، بااین‌حال زمانی‌که ARCore امکان بهره‌گیری از فناوری واقعیت افزوده را با استفاده از دوربین‌های عادی ارائه داد، پروژه‌ی تنگو تعطیل شد.

تاکنون به‌دفعات در گوشی‌های اندرویدی شاهد استفاده از حسگر سه‌بعدی مدت‌پرواز (3D ToF) بوده‌ایم؛ حسگر سه‌بعدی مدت‌پرواز باعث می‌شود دوربین گوشی بتواند در تمامی شرایط نوری، بهتر فوکوس کند. ToF اصطلاحی عمومی است و برای اندازه‌گیری مدت‌زمان بازگشت نور از سطح پس از تابیده شدن از منبع نور استفاد می‌شود. اندازه‌‌گیری این زمان و انجام برخی محاسبات ریاضی باعث می‌شوند فاصله‌ی کامل جسم از دوربین به‌دست بیاید.

توسعه‌ی نرم‌افزار و قابلیت‌های پیشرفته‌تر یادگیری ماشین به‌دلیل حسگرهای ToF تا حد زیادی کمرنگ شده‌اند؛ زیرا ToF نتایج دقیق‌تری ارائه می‌دهد. این درحالی است که اپل در مسیر مخالف قدم برداشته و در تلاش است سیستم‌های نرم‌افزاری پیشرفته را درکنار سخت‌افزار قوی قرار دهد. آیا گوگل نیز باید چنین کاری بکند؟

لایدار یا به‌انگلیسی LiDAR مخفف عبارت Light Detection and Ranging به‌معنی تشخیص و دورسنجی نور است و راهکاری ویژه برای ساخت نقشه‌ای سه‌بعدی از اشیاء محسوب می‌شود. سیستم‌ لایدار متشکل‌از یک لیزر و یک گیرنده است؛ لیزر لایدار نورِ پالسی را ساطع می‌کند و گیرنده زمانی را اندازه می‌گیرد که نور برای بازگشت از سطح جسم نیاز دارد.

لایدار فناوری کاملا جدیدی نیست و اگر در خانه جاروبرقی رباتیک داشته باشید احتمالا این وسیله از فناوری مشابه لایدار استفاده می‌کند. به‌علاوه اداره‌ی ملی اقیانوسی و جوی ایالات متحده‌ی آمریکا از این فناوری برای بازآفرینی و مدل‌سازی سطح زمین استفاده می‌کند؛ بااین‌حال کاری که اپل با لایدار انجام می‌دهد در این سطح بزرگ نیست.

این کارها را احتمالا می‌توان بدون استفاده از حسگرهای ویژه نیز انجام داد، بااین‌حال اپل معتقد است که برای ارائه‌ی بیشترین دقت باید حتما از حسگرهای تخصصی استفاده کرد. به‌طور دقیق نمی‌دانیم که سیستم لایدار بدون استفاده از حسگر چه عملکردی دارد و به‌همین دلیل ترجیح می‌دهیم ادعای مهندسین اپل مبنی‌بر ضروری بودن استفاده از حسگر را بپذیریم.

گوگل پروژه‌ی تنگو را به‌عنوان پروژه‌ای جانبی از تیم ATAP در سال ۲۰۱۴ معرفی کرد؛ تنگو در زمان معرفی جذابیت خاصی داشت. مدت زیادی نگذشته بود که تنگو در گوشی‌های هوشمند تولیدشده توسط ایسوس و لنوو حضور پیدا کرد و عملکرد مناسبی ارائه داد. دستگاهی همچون Lenovo Phab 2 Pro که از تنگو استفاده می‌کرد می‌توانست از اشیاء اطراف خود نقشه‌ی سه‌بعدی تهیه و داده‌‌ها را ذخیره کند؛ سپس توسعه‌دهندگان واقعیت افزوده می‌توانستند آیتم‌های مدنظر خود را اضافه کنند.

در سال ۲۰۱۷ گوگل اعلام کرد به‌دلیل روی‌کار‌آمدن ARCore، پروژه‌ی تنگو به پایان راه رسیده است. ARCore که نخستین بار در پیکسل ۲ ارائه شد استیکرها و انیمیشن‌های جدید و جذابی را به اپلیکیشن دوربین گوگل اضافه می‌کرد. نکته‌ی مهم این است که بسیاری از اپلیکیشن‌های حاضر در پلی استور از پلتفرم ARCore پشتیبانی می‌کنند.

اینکه گوگل چرا پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌ی تنگو را به پایان راه رساند، چیزی است که دلیلش را نمی‌دانیم؛ بااین‌حال احتمال می‌دهیم این شرکت بدین نتیجه رسیده باشد که استفاده از حسگرهای گران‌قیمت در گوشی‌ها برای پروژه‌ی تنگو توجیه اقتصادی ندارد. در هر صورت تنگو به‌پایان راه رسیده است و امروز ARCore را به‌جایش داریم. ARCore عملکرد بسیار خوبی دارد.

گوشی‌های امروزی درکنار سخت‌افزارهای داخلی خود به حسگرهای متعددی نیز مجهز هستند تا به قابلیت‌های مختلف دست پیدا کنند. در گوشی‌های متعددی شاهد استفاده از حسگر مدت‌پرواز هستیم، اما اکثر شرکت‌ها بنابه‌دلایلی که بالاتر به آن‌ها اشاره کردیم برای انجام محاسبات سیستم مدت‌پرواز از حسگر مستقل و تخصصی استفاده نمی‌کنند.

پیشرفت‌هایی که در فناوری یادگیری ماشین به‌دست آمده است باعث می‌شود شماری از بهترین گوشی‌های اندرویدی بازار نظیر پیکسل‌های گوگل، گلکسی نوت ۲۰ اولترا سامسونگ و میت ۳۰ پرو هواوی دوربینی بهتر از آنچه در آیفون‌ها پیدا می‌شود داشته باشند.

اپل همواره تمایل دارد کارها را آهسته و با دقت کافی انجام دهد. ایده‌ی استفاده از ماژول لایدار برای بهبود پلتفرم واقعیت افزوده‌ی اپل چیزی نیست که شرکت کوپرتینویی در زمانی کوتاه برای انجام دادنش تصمیم گرفته باشد و قطعا مدت‌ها فکر کردن پشت آن خوابیده است. اپل پس از صرف زمان و پول زیاد درنهایت به این نتیجه رسید که استفاده از لایدار می‌تواند دوربین آیفون‌ها را از «یکی از بهترین دوربین‌ها» به دوربین پیشرفته‌تری تبدیل کند و این موضوع برای اپل بسیار مهم است. 

این، سؤال بسیار بزرگی است. اپل مدت‌ها با استفاده از دوربین‌های استاندارد آیفون‌ها فناوری واقعیت افزوده را ارائه داد. به‌علاوه حضور ماژول لایدار در آیپد پرو و آیفون‌های نسل جدید بدین معنی نیست که عملکرد واقعیت افزوده در آیفون‌های قدیمی مختل می‌شود. با همه‌ی این‌ها اپل باید برنامه‌ای دقیق و حساب‌شده داشته باشد زیرا هزینه‌ی استفاده از ماژول لایدار در دستگا‌ه‌ها،‌ کم نیست. ماژول لایدار باید قابلیت‌های بسیار متنوعی داشته باشد، در غیر این صورت آیفون‌ها در بازارِ به‌شدت رقابتی موبایل شکست می‌خورند. 

برخی از تحلیلگران می‌گویند اپل ممکن است در تبلت‌ها از ماژول لایدار برای داده‌های لوکیشن استفاده کند. سیستم لایدار در اصل برای همین هدف طراحی شده و  اداره‌ی ملی اقیانوسی و جوی ایالات متحده‌ی آمریکا نیز چنین استفاده‌ای از آن دارد.

واقعیت افزوده، فناوری لذت‌بخشی است و کاربرد زیادی دارد. گوگل با استفاده از تنگو موفق‌به طراحی نوعی سیستم اختصاصی برای نقشه‌برداری از اشیاء شد و به افرادی که آشنایی چندانی با واقعیت افزوده نداشتند امکان داد بخشی از قابلیت‌های این فناوری را ببینند. با سیستم مکان‌یابی دقیق، نقشه‌ی موردبحث صرفا کافی است یک بار تهیه شود. پس از گذر مدت‌ها، حسگرها می‌توانند تغییراتی را که نسبت‌به نقشه‌ی اولیه حاصل شده‌اند بفهمند. تغییرات حاصل‌شده را سپس می‌توان در نقشه‌ی اصلی اعمال کرد.

فکر نمی‌کنیم گوگل بخواهد سیستم لایدار را به اندروید بیاورد و شرکت‌های تولیدکننده‌ی گوشی‌های اندرویدی قطعا بدون همکاری گوگل از پس انجام چنین کاری برنمی‌آیند. اضافه کردن لایدار ممکن است باعث بهتر شدن اندروید شود، بااین‌حال نیاز چندان زیادی به آن وجود ندارد. گوگل همواره تلاش کرده است گوشی‌های اندرویدی را با اتکا بر نرم‌افزار بهبود بخشد و در این زمینه عملکردی عالی داشته است. 

شما کاربران زومیت چه دیدگاهی در این زمینه دارید؟