زمان مهار امپراطوران داده و گرفتن قدرت از آن‌ها فرا رسیده است

ابتدای امسال، هنگامی که مارک زاکربرگ برای توضیح درباره‌ی نحوه‌ی دستیابی شرکت مشاوره‌ی سیاسی کمبریج آنالیتیکا به اطلاعات ۸۷ میلیون کاربر فیسبوک بدون اطلاع یا رضایت آن‌ها در برابر کنگره حاضر شد، یکی از سوال‌های مهم و هدفدار از جانب لیندزی گراهام، سناتور جمهوری‌خواه از ایالت کارولینای جنوبی مطرح شد. وی در جلسه‌ی کنگره خطاب به مدیرعامل غول شبکه‌ی اجتماعی پرسید: «بزرگ‌ترین رقیب شما کیست؟» پس از آنکه زاکربرگ در پاسخ از گوگل، اپل، آمازون و مایکروسافت با عنوان شرکت‌هایی که کسب‌وکارهایشان در برخی جنبه‌ها با محصولات فیسبوک هم‌پوشانی دارد، نام برد، گراهام سوال خود را مجددا به نحو دیگری مطرح کرد:

«اگر من یک خودروی فورد بخرم و برایم خوب کار نکند و از آن خوشم نیاید، می‌توانم یک شورولت انتخاب کنم. [اما] اگر از فیسبوک آزرده‌خاطر شوم، چه محصول مشابهی هست که بتوانم به سمت آن بروم؟» اندکی بعد، سناتور به اصل مطلب بازگشت و پرسید آیا مدیرعامل فیسبوک فکر نمی‌کند که این شبکه‌ی اجتماعی بر سرویسی که ارائه می‌کند، انحصار دارد؟ زاکربرگ در پاسخ گفت: «به هیچ وجه چنین تصوری ندارم».

اما در نظر بسیاری از افراد، فیسبوک یک انحصارگر است. این شرکت با در اختیار داشتن بیش از دو میلیارد کاربر، یکه‌تاز بی‌رقیب عرصه‌ی شبکه‌های اجتماعی است و شرکت‌های دیگر همچون توییتر و اسنپ‌چت به گرد پای آن هم نمی‌رسند. فیسبوک در کنار آمازون و گوگل که تحت مالکیت هلدینگ آلفابت قرار دارد، دنیای اینترنت را به تسخیر خود درآورده است. گاهی اوقات از اپل و مایکروسافت نیز با عنوان شرکت‌های رقیب این سه نام برده می‌شود؛ اما زمینه‌ی کاری این دو غول فناوری تنوع بیشتری دارد و کمتر بر اینترنت متمرکز است؛ به‌گونه‌ای که مایکروسافت حوزه‌ی نرم‌افزارهای تجاری را تحت سلطه دارد و حاکمیت اپل بر دنیای گوشی‌ها و دیگر دستگاه‌های سخت‌افزاری تثبیت شده است.

یک تفاوت مهم دیگر نیز بین این شرکت‌ها وجود دارد. فیسبوک، گوگل و آمازون هر سه صاحب نوعی الگوی تجاری هستند که آن‌ها را برای قدرت‌بخشی به الگوریتم‌هایشان به جمع‌آوری مقادیر عظیمی داده درباره‌ی افراد نیازمند می‌کند. این شرکت‌ها در واقع قدرت خود را از این اطلاعات به‌دست می‌آورند و از این طریق امپراطوری‌های پیچیده‌ای را بنیان‌گذاری کرده‌اند که وجه تمایز آن‌ها با دیگران محسوب می‌شود.

در تقریبا یک دهه‌ی اخیر فضای نسبتا آزادی برای رشد و پیشرفت این شرکت‌ها تا بالاترین حد فراهم بوده است. بخش اعظم سرویس‌های آن‌ها که اغلب به‌صورت رایگان ارائه شده، شهرتی بی‌اندازه برایشان به ارمغان آورده و آن‌ها را به باارزش‌ترین کسب‌وکارهای جهان تبدیل کرده است. ارزش بازار این سه شرکت تا پایان ماه می در مجموع نزدیک به ۲ تریلیون دلار برآورد شده که تقریبا هم‌اندازه‌ی تولید ناخالص داخلی ایتالیا است. با این حال، اکنون بحث داغ این روزها در سرتاسر دنیا این است که چگونه باید با سلطه‌گری آن‌ها مقابله کرد.

رسوایی کمبریج آنالیتیکا تنها آخرین مورد از مجموعه رسوایی‌های اطلاعاتی فیسبوک در سال‌های گذشته محسوب می‌شود. این شبکه‌ی اجتماعی در سال ۲۰۰۹ بدون اجازه‌ی کاربران اطلاعاتی را درباره‌ی آن‌ها در معرض عموم قرار داد. چند سال بعد، پژوهشگران فیسبوک پست‌های مشاهده‌شده توسط نزدیک به ۷۰۰ هزار کاربر را به‌صورت عمدی در فید خبری دستکاری کردند تا دریابند که آیا می‌توانند بدون اطلاع کاربران بر حالات روحی آن‌ها تاثیر بگذارند یا نه و پاسخ ناخوشایند این سوال مثبت بود. در طرف دیگر، گوگل نیز رسوایی‌های حریم شخصی خود را دارد. این شرکت در سال ۲۰۱۲ به‌دلیل دور زدن تنظیمات پیش‌فرض مرورگر سافاری اپل و قرار دادن نرم‌افزار ردیاب تبلیغات در کامپیوتر افراد بدون اطلاع آن‌ها، از سوی رگولاتورهای آمریکایی جریمه شد.

فیسبوک و گوگل ابزارهای جدیدی را برای تشخیص اطلاعات نادرست و ارزیابی تبلیغ‌کنندگان ساخته‌اند؛ اما هنوز مشخص نیست که میزان تاثیر آن‌ها تا چه حد خواهد بود. حتی با وجود اخباری که به شکلی واضح جعلی نیستند، پژوهشگران نشان داده‌اند که الگوریتم‌های پیشنهاددهنده‌ی محتوا در فیسبوک تمایل به ارائه‌ی مطالبی دارند که تعصبات کاربران را تقویت می‌کنند. حتی در صورت چندپارگی بیشتر صنعت شبکه‌های اجتماعی، احتمال وقوع چنین چیزی باز هم وجود دارد؛ اما رشد بی‌اندازه‌ی پلتفرم‌هایی همچون فیسبوک به نحو غیرقابل انکاری تاثیر این موضوع را دوچندان کرده است. براساس مطالعه‌ای جدید از سوی مرکز تحقیقات پیو، یکی از اندیشکده‌های آمریکایی که سال گذشته منتشر شد، ۴۵ درصد از بزرگسالان آمریکایی در حال حاضر دست کم برخی از اخبار خود را از فیسبوک به‌دست می‌آورند.

در نتیجه، قدرت بازار قابل ملاحظه‌ای از سوی شبکه‌های اجتماعی شکل گرفته که موجب ایجاد آشفتگی در برخی صنایع و سرکوب نوآوری در حوزه‌های تحت سلطه‌ی آن‌ها شده است. فیسبوک و گوگل هم‌اکنون انحصار دوگانه‌ای در صنعت بازاریابی دیجیتال بنیان گذاشته‌اند؛ بدین صورت که از هر چهار دلار خرج‌شده در بازاریابی دیجیتال در آمریکا سه دلار آن متعلق به این دو شرکت است و آن‌ها ۸۴ درصد از مخارج جهانی چنین تبلیغاتی را به‌استثناء چین در کنترل خود دارند. گوگل نزدیک به ۸۰ درصد از درآمد تبلیغات مبتنی بر جستجو را در آمریکا کنترل می‌کند و صاحب سهم قابل توجه‌ای نیز در بسیاری از دیگر کشورها است.

این پلتفرم‌هایی که امپراطوران داده بنیان نهاده‌اند، حجم بی‌سابقه‌ای از نظارت بر آنچه ما می‌بینیم، می‌خوانیم و می‌خریم به آن‌ها داده است. جاناتان تپلین، مدیر بازنشسته‌ی آزمایشگاه نوآوری انن‌برگ در دانشگاه کارولینای جنوبی در کتاب خود به نام Move Fast and Break Things درباره‌ی قدرت غول‌های اینترنتی این‌گونه استدلال می‌گوید که هنرمندان یاغی برای مدت‌ها ناگزیر به سروکله‌زدن  با مدیرانی بودند که بر توزیع کار آن‌ها نظارت داشتند. اما ظهور و پیشرفت شرکت‌هایی همچون فیسبوک و آمازون باعث افزایش بی‌اندازه‌ی سرمایه‌گذاری‌ها شده است. وی می‌نویسد:

تمرکز سود در ساخت هنر و اخبار، نه‌تنها هنرمندان و روزنامه‌نگاران را در معرض آسیب قرار داده؛ بلکه تمام کسانی را که از تبادل آزادانه‌ی ایده‌ها و فرهنگ‌ها به‌دنبال به‌دست آوردن سود هستند، در برابر قدرت گروه کوچکی از شرکت‌های بزرگ آسیب‌پذیر کرده است.

قدرت امپراطوران داده استارتاپ‌ها را از رقابت با آن‌ها به‌شدت روی‌گردان می‌کند و موجب می‌شود که سرمایه‌گذاران خطرپذیر در حمایت مالی از برخی اقدامات مستقلانه‌ی آن‌ها رفتاری محتاطانه درپیش بگیرند. آلبرت ونگر از مدیران شرکت سرمایه‌گذاری یونین اسکوئر ونچرز ابتدای امسال در سخنرانی در یک کنفرانس ضد انحصار اظهار داشت که امروزه یکی از اصلی‌ترین اولویت‌های بنیان‌گذاران دوری از «قلمروهای مرگ» غول‌های اینترنتی است؛ یعنی مناطقی که این غول‌ها می‌توانند هر رقیبی را در آن نابود کنند. با ورود شرکت‌های اینترنتی به کسب‌وکارهای بیشتر این مناطق روزبه‌روز در حال بزرگ‌تر شدن هستند. ایده‌های تازه و خلاقانه اغلب به‌جای شرکت‌های بزرگ از جانب استارتاپ‌ها مطرح می‌شوند؛ در نتیجه این وضعیت می‌تواند ما را از نوآوری‌های مهم محروم کند.

از ابتدا قرار نبود وضعیت این گونه شود. اینترنت در روزهای اولیه‌اش با کاهش موانع و آسان‌سازی تغییر سرویس برای مشتریان به‌وسیله‌ی چند کلیک به‌نظر می‌رسید به‌نحوی طراحی شده است که از ایجاد انحصار توسط امپراطوران دیجیتال جلوگیری خواهد کرد و آن‌ها را بی‌درنگ در محاصره‌ی ناوگانی از استارتاپ‌های تازه‌نفس قرار خواهد داد. پس چرا وضعیت این گونه رقم نخورد؟

بخشی از پاسخ این سوال در بطن یکی از اصطلاحات محبوب و مورد علاقه‌ی سیلیکون‌ولی یعنی «تاثیرات شبکه‌ای» نهفته است؛ بدین مفهوم که بسیاری از محصولات و سرویس‌های اینترنتی با استفاده‌ی هرچه بیشتر مردم از آن‌ها محبوب‌تر می‌شوند. خریداران به سمت آمازون هجوم می‌برند؛ زیرا می‌دانند آنجا فروشندگان زیادی پیدا می‌کنند و انتخاب‌های بی‌شماری خواهند داشت. مردم در فیسبوک ثبت‌نام می‌کنند؛ زیرا دوستانشان آنجا هستند. غول‌های اینترنتی آمریکایی به‌خوبی در بهره‌برداری از این تاثیرات شبکه‌ای مهارت پیدا کرده‌اند. به همین صورت، شرکت‌هایی چینی نظیر علی‌بابا و تنسنت نیز در زادگاه خود به سلطه و برتری مشابهی دست پیدا کرده‌اند.

چرا نهادهای نظارتی ضد انحصار به‌منظور ترویج رقابت از انعقاد این معاملات جلوگیری نکردند؟ دلیل این مسئله تا حد زیادی به‌خاطر تغییر فلسفه‌ی ضد انحصار ایالات متحده از سوی اقتصاددانان نئوکلاسیک و پژوهشگران حقوقی دانشگاه شیکاگو در دهه‌ی ۸۰ میلادی است. پیش از این تغییر، مجریان ضد انحصار در قبال هر گونه معامله‌ای که موقعیت غالب شرکت‌ها را تقویت می‌کرد، محتاط بودند. پس از تغییر، آن‌ها انعطاف بیشتری در قبال ترکیب شرکت‌ها با یکدیگر از خود نشان دادند؛ البته تا زمانی که قیمت‌ها برای مصرف‌کنندگان افزایش نیابد. با این حال، از آنجایی که اغلب شرکت‌های اینترنتی خدمات خود را به‌صورت رایگان ارائه می‌دهند، این مسئله برای آن‌ها مشکل‌ساز نبوده است. منتقدان می‌گویند مجریان مبارزه با انحصارطلبی مطالعات بسیار کمی انجام دادند. جاناتان کانتر، یک وکیل شاغل در شرکت حقوقی پول وایس می‌گوید:

اینکه شرکت‌های اینترنتی صرفا محصولات خود را به‌صورت رایگان عرضه می‌کنند، دلیل نمی‌شود که قانون شامل حال آن‌ها نشود.

هنگامی که این شرکت‌ها به تصاحب امپراطوران داده درآمدند.

 دلیل دیگر کشمکش مجریان مقابله با انحصار با غول‌های اینترنتی این است که آن‌ها نقش تاثیرات شبکه‌ای را در ایجاد موقعیت برتر برای شرکت‌ها در بازار به‌طور واقعی درک نکرده‌اند. دست کم نهادهای نظارتی در اروپا سخت‌گیری بیشتری نسبت به رفتارهای ضد رقابتی پیدا کرده‌اند. سال گذشته، نهاد ضد انحصار اتحادیه‌ی اروپا گوگل را به‌دلیل جانبداری غیرمنصفانه از سرویس‌های خرید اینترنتی خود در نتایج جستجو مبلغ ۲.۷ میلیارد دلار جریمه کرد. با این حال، گوگل مدعی است که عمل اشتباهی انجام نداده و درخواست تجدیدنظر در حکم دادگاه را دارد. اتحادیه‌ی اروپا همچنین در حال بررسی ادعاهایی مبنی بر این است که گوگل در رقابت با دیگران از سیستم‌عامل موبایل اندروید خود و سرویس تبلیغاتی ادسنس به نحو ناعادلانه‌ای سوءاستفاده می‌کند.

در ایالات متحده، شرکت‌های بزرگ اینترنتی ارتباطات نزدیکی با دولت اوباما داشتند و از نفوذ لابی‌گری برخوردار بودند که این مسئله مسیر را برای رشد راحت‌تر آن‌ها هموار کرد؛ اما رابطه‌ی آن‌ها با حکومت احتمالا در شرف تغییر قرار دارد. استیون منوچین، وزیر خزانه‌داری ایالات متحده درخواست کرده است که وزارت دادگستری نگاه سخت‌گیرانه‌ای به قدرت بازار شرکت‌های بزرگ فناوری داشته باشد. جوزف سیمونز، مدیر جدید کمیسیون تجارت فدرال که در زمینه‌ی مقابله انحصار نیز فعال است در جلسه‌ی تایید خود در مجلس سنا اعلام داشت که شرکت‌های «بزرگ و تاثیرگذار» سیلیکون ولی را به‌دقت تحت نظر خواهد داشت. لوتر لو، مدیر سیاست‌گذاری عمومی در یلپ، سرویسی که نقد و بررسی‌های محلی را درباره‌ی مکان‌هایی نظیر رستوران‌ها و تعمیرگاه‌ها جمع‌آوری می‌کند، در این باره می‌گوید:

من بسیار خوشبینم که ما تا پایان سال یک یا دو بازرسی بزرگ در آنجا (سیلیکن ولی) انجام خواهیم داد.

یلپ از مدت‌ها پیش درگیر یک جنگ لفظی طولانی‌مدت با گوگل بوده و مدعی است که غول جستجو به نحوی غیر منصفانه در نتایج جستجو از نقد و بررسی‌های خود جانبداری می‌کند. گوگل این اتهام را رد کرده است. اگر حق با لو باشد، شرکت‌های بزرگ اینترنتی ممکن است ناگزیر به صرف زمان بیشتری در دادگاه‌های آمریکا شوند؛ اما به لطف ثروت گسترده‌ی این شرکت‌ها جریمه کردن آن‌ها برای هر نوع تخلفی موجب کاهش قدرتشان نمی‌شود.

فیسبوک تنها شرکتی نیست که در تیررس آن‌ها قرار دارد. اوایل امسال، لینا خان، پژوهشگر موسسه‌ی بازارهای آزاد، یکی از سازمان‌های برگزارکننده‌ی کارزارهای ضد فیسبوک در مقاله‌ای استدلال کرد از آنجایی که آمازون در حوزه‌ی تجارت الکترونیک به سلطه‌ی فراوانی دست پیدا کرده است، باید فعالیت‌هایش تعدیل شود و از بین فروشندگی کالا و مدیریت پلتفرمی دیجیتال برای دسترسی دیگر فروشندگان به مشتریان یکی را انتخاب کند. اگر غول خرده‌فروشی تصمیم بگیرد که صرفا یک پلتفرم باشد، از بین دیگر زیرمجموعه‌هایش باید سهام فروشگاه زنجیره‌ای هول فودز مارکت را که سال گذشته اقدام به تصاحب آن کرد، واگذار کند.

با این حال، ایجاد پرونده‌های حقوقی برای انحلال شرکت‌ها امری دشوار است؛ زیرا رفتار غول‌های اینترنتی با قالب کلیشه‌ایِ انحصارگران سلطه‌جویی که قیمت‌ها را بالا می‌برند و انقباض سرمایه‌گذاری درپیش می‌گیرند، تناسبی ندارد. امپراطوران دیجیتال بازارها را به نحوی متفاوت و ظاهرا سخاوتمندانه‌تر مدیریت می‌کنند. آن‌ها به‌واسطه‌ی توسعه‌ی محصولات و خدماتی که ما می‌خواهیم از آن‌ها استفاده کنیم، این چنین سلطه‌گر شده‌اند. آن‌ها همچنین قدرت بی‌حد و حصر خود را از طریق جمع‌آوری داده درباره‌ی فعالیت‌های اینترنتی ما به‌دست آورده‌اند.

با این حال، تهدید جداسازی شرکت‌ها می‌تواند تاثیری مثبت داشته باشد. در دهه ۹۰ میلادی، وزارت دادگستری ایالات متحده تلاش کرد تا مایکروسافت را وادار کند که افزودن مرورگر اینترنت اکسپلورر خود را به سیستم‌عامل ویندوز متوقف کند؛ زیرا آن‌ها معتقد بودند این موضوع موجب می‌شود که این مرورگر در رقابت با نت‌اسکیپ از مزیتی ناعادلانه بهره‌مند باشد. دولت در نهایت در وادار کردن مایکروسافت برای انجام این کار ناکام ماند؛ اما نبرد حقوقی طولانی‌مدت و فرسایشی موجب شد تا ردموندی‌ها در بهره‌گیری از قدرتشان برای سد کردن راه شرکت‌های کوچک در بازارهای نوظهور نظیر جستجوی اینترنتی محتاط‌تر شوند؛ حقیقتی که در پیشرفت گوگل موثر واقع شد.

اگر یکی از امپراطوران داده به رفتار ضد رقابتی متهم شود، یک توافق الزام‌آور باید آن‌ها را وادار به اشتراک‌گذاری بخشی از داده‌هایشان با رقبا کند. به عنوان مثال، گوگل می‌تواند وادار شود برخی از داده‌های جستجوی مورد نیاز دیگر شرکت‌های فعال در زمینه‌ی موتورهای جستجو را به آن‌ها تحویل دهد و فیسبوک نیز می‌تواند ملزم به اشتراک‌گذاری برخی از داده‌های «نمودار اجتماعی» درباره‌ی روابط اینترنتی افراد شود. بهترین شیوه برای انجام این کار (در عین محافظت از حریم شخصی افراد) باید به‌دقت مورد سنجش و مطالعه قرار بگیرد؛ اما قطعا تاثیر بزرگ‌تری از جریمه‌های سنگینی که شرکت‌های اینترنتی به‌راحتی قادر به پرداخت آن‌ها هستند، برجای خواهد گذاشت.

برخی استدلال می‌کنند که به نحو جسورانه‌تری باید در فکر راه‌حل‌های جدید باشیم. ویکتور مایر شونبرگر، استاد دانشگاه آکسفورد قانونی لازم‌الاجرا را برای تمام کسب‌وکارها پیشنهاد داده و آن را «تعهدنامه‌ی مترقی اشتراک‌گذاری داده» نامیده است. این تعهدنامه شرکتی را که از سطحی مشخص از سهم بازار عبور کرده است (برای مثال ۱۰ درصد)، ملزم می‌کند که برخی از داده‌هایش را با دیگر شرکت‌های فعال در همان صنعت که نیازمند اطلاعات هستند، به اشتراک بگذارد. داده‌ها به‌صورت تصادفی انتخاب و تمام شناسه‌های شخصی حذف می‌شوند. این ایده منطقی به‌نظر می‌رسد؛ زیرا هرچه شرکتی به چیرگی بر بازار خود نزدیک‌تر شود، داده‌های بیشتری برای اشتراک‌گذاری در اختیار خواهد داشت و رقابت را برای رقبا از طریق ساخت محصولاتی بهتر آسان‌تر خواهد کرد.

اکنون که ما در حال پیشروی عمیق‌تر در عصر هوش مصنوعی هستیم، انجام چنین اقداماتی بیش از پیش لازم است. هوش مصنوعی برای به‌دست آوردن قدرت، مقادیر کلانی داده مصرف می‌کند. در نتیجه، ذخیره‌ی عظیم داده‌ی امپراطوران داده در آموزش هوش‌های مصنوعی به آن‌ها فرصتی برتر می‌دهد؛ هوش‌هایی که در تمام انواع دستگاه‌ها و سیستم‌ها از خودرو‌های خودران تا نرم‌افزاری که لزوم دریافت وام را برای شما تشخیص می‌دهد، اجرا خواهند شد. در این عصر جدید، شرکت‌ها دیگر به‌سختی می‌توانند در میدان رقابت پابه‌پای غول‌های فناوری حرکت کنند. کای‌فولی، سرمایه‌گذار برجسته در حوزه‌ی هوش مصنوعی سال گذشته در مقاله‌ای در نیویورک تایمز به این موضوع اشاره کرد:

هرچه داده‌های بیشتری داشته باشید، محصول بهتری خواهید داشت؛ هرچه محصول بهتری داشته باشید، داده‌های بیشتری می‌توانید جمع‌آوری کنید؛ هرچه داده‌های بیشتری بتوانید جمع‌آوری کنید؛ استعداد‌های بیشتری می‌توانید جذب کنید؛ هرچه استعدادهای بیشتری جذب کنید؛ محصول بهتری خواهید داشت.

این تصادفی نیست که فیسبوک، گوگل و آمازون درصدد به‌دست آوردن هرچه بیشتر داده و جذب برخی از باهوش‌ترین مغزهای هوش مصنوعی از سراسر جهان هستند. علاوه بر این، دستیارهای صوتی و مبتنی بر هوش مصنوعی ساخت این شرکت‌ها در خودروها، خانه‌ها، دفاتر کار و همچنین گوشی‌های ما حاضر خواهند بود. ما از آن‌ها انتظار داریم که به‌جای نمایش منویی از پیشنهادات مختلف که اغلب روزانه به ما ارائه می‌شود، پاسخی «مشخص» به سوالات بدهند. شرکت‌هایی که الگوریتم‌هایشان تصمیم بگیرند که آن پاسخ‌ها چه باید باشند، تاثیرگذاری به‌مراتب قدرتمندتری بر ما و اقتصاد جهانی خواهند داشت. فیسبوک، آمازون و گوگل به‌منظور کسب اطمینان از تداوم سلطه‌اشان به‌زودی اقدام به مکیدن داده‌های به‌مراتب بیشتری از ما خواهند کرد.

زاکربرگ در جریان شهادت خود در کنگره پذیرفت که قوانین جدید باید بر شرکت او و دیگران نظارت کنند. او گفت:

بنابراین من فکر می‌کنم اینترنت اهمیت فزاینده‌ای در زندگی‌های مردم پیدا می‌کند و بر این باورم که ما باید درباره‌ی اینکه مقررات صحیح چیست و نه لزوم وجود مقررات، گفتگوی مفصلی داشته باشیم.

برای ایجاد چنین قوانینی، باید فورا تمرکز خود را بر منبع قدرت غول‌های اینترنتی و خطرات نهفته در آن قرار دهیم. در نتیجه، بهتر است هرچه سریع‌تر موفق به کشف روش‌های هوشمندانه‌تر برای کاهش سلطه‌ی شرکت‌ها بر داده‌هایمان شویم.