تاریخچه اچ تی سی در آینه ۱۲ محصول این شرکت
اخیرا بخشی از شرکت تایوانی اچتیسی عملا به گوگل واگذار شده است. اهالی مانتنویو امیدوارند از تواناییهای اچتیسی در زمینهی تولید سختافزار، بهمنظور ساخت دستگاههایی با برند خودشان استفاده کنند. توافق میان گوگل و اچتیسی، پایانی بر یک دورهی ۱۰ سالهی همکاری دوستانه اچتیسی با گوگل و استفادهی تایوانیها از پلتفرم اندروید است. اکنون زمان مناسبی است تا نگاهی کوتاه به گذشته و دستگاههای مختلف تولیدشده توسط اچتیسی داشته باشیم. یکی از موارد جالبی که در این مرور کوتاه دیده میشود، علاقهی تایوانیها به عدد «یک» است. ما را تا پایان این مطلب همراهی کنید تا ببینیم چند بار عدد «یک» در نامگذاری محصولات اچتیسی تکرار شده است.
سال ۲۰۰۵: Universal
سال ۲۰۰۵، گوشیهای هوشمند دستگاههایی تجاری بودند و چندان در میان عموم مردم رواج نداشتند. سیستم عامل ویندوز موبایل نیز در این عرصه تاج پادشاهی را بر سر داشت. مدتها پیش از آنکه گوگل با سیستم عامل اندروید خود وارد کارزار گوشیهای همراه شود، اچتیسی در این میدان حضور داشت. گوشی کوچک یونیورسال را که از سیستمعامل ویندوز موبایل ۵ استفاده میکرد، میتوان جد کامپیوترهای قابل حمل کوچکی بهحساب آورد که در سالهای بعد رواج پیدا کردند. از سوی دیگر، میتوان یونیورسال را یکی از آخرین گوشیهای هوشمندی بهحساب آورد که تحت تأثیر آیفون قرار نگرفته بود.
سال ۲۰۰۷: Touch
گوشی «تاچ» که با نامهای Elf و Vogue نیز شناخته میشود، یکی از اولین گوشیهایی بود که هم از قلم و هم از لمس پشتیبانی میکرد. از بخت بد، این گوشی تنها چند هفته پیش از آیفون معرفی شد و به همین دلیل نتوانست توجه زیادی به خود جلب کند. این گوشی مقدمهای بود برای عرضهی گوشیهایی با سیستم عامل نوپای اندروید که امروزه به رقیبی تمامعیار برای آی اواس اپل بدل شده است؛ چرا که تایوانیها شعبدهای دیگر نیز در آستین داشتند!
سال ۲۰۰۸: G1
این گوشی که با نام Dream نیز شناخته میشود، اولین گوشی واقعی اندروید بود. پیش از این گوشی، اطلاعاتی در مورد چند گوشی در حال توسعه به بیرون درز کرده بود، اما G1 گوشی هوشمندی بود که بهوسیلهی آن اکثر کاربران با سیستم عامل اندروید آشنا شدند. شاید طراحی این گوشی برای هدف مهمی همچون معرفی یک سیستمعامل جدید عجیب به نظر برسد. صفحهکلیدی سختافزاری که زیر یک نمایشگر کشویی پنهان شده بود، پنج کلید در قاب جلویی گوشی و یک تِرَکبال که حتی در سال ۲۰۰۸ نیز جلوهای کاربردی نداشت. یک مورد دیگر را هم نمیتوان ناگفته رها کرد، این گوشی بسیار سنگین و ضخیم بود.
سال ۲۰۱۰: Evo 4G
امروزه فبلتهایی نظیر دستگاههای خانوادهی نوت سامسونگ، در زمینهی اندازهی نمایشگر از مرز ۶ اینچ نیز عبور کردهاند. بههمین دلیل، شاید باور این مسئله سخت باشد که هفت سال پیش، اچتیسی موفق شد با Evo 4G و نمایشگر ۴.۳ اینچیاش چشمها را به سمت خود خیره کند. در آن زمان همهی ما فکر میکردیم این گوشی بیش از اندازه بزرگ است. اما امروز میدانیم که میتوان این گوشی را جد بزرگ نوع جدیدی از گوشیها (فبلت) نامید. اچتیسی از نمایشگر بزرگی در این گوشی استفاده کرد؛ اما فراموش کرده بود که باید باتری مناسب در دل محصول خود جای دهد.
سال ۲۰۱۰: Nexus One
۲۰۱۰ سالی بزرگ برای اچتیسی بود؛ یکی از دلایل این مسئله، همکاری تایوانیها در پروژهی نکسوس بود. طی این پروژه، گوگل با همکاری یک شرکت تولیدکنندهی سختافزار، گوشی کمابیش «رسمی» خود را ارائه میداد. اما نکسوس وان گوشی پردردسری بود. تولید نمایشگر اولد این گوشی تنها در تعداد محدودی امکانپذیر بود و همین مسئله، دست یافتن به این گوشی را مشکل کرده بود. در نهایت تایوانیها مجبور شدند نمایشگر اولد نکسوس وان را با یک نمایشگر از نوع السیدی جایگزین کنند تا بتوانند این محصول را به دست مشتریان برسانند. هکرهای رام که مدتها از این گوشی پشتیبانی میکردند نیز خاطرات خوبی از این گوشی دارند.
سال ۲۰۱۲: 8X
8X را نمیتوان گوشی بدی قلمداد کرد؛ اما تلاش مایکروسافت جهت رقابت با اندروید و آی اواس محکوم به شکست بود. با شکست سیستم عامل مایکروسافت، تلاشهای اچتیسی نیز که از ابتدا به حمایت از ویندوزفون پرداخته بود به هدر رفت. اما نمیتوان هیچکدام از این دو شرکت را بهدلیل تلاشهایشان سرزنش کرد. نهتنها ویندوزفون نتوانست موفقیتی در بازار کسب کند، تصاحب نوکیا توسط مایکروسافت باعث شد اچتیسی وارد رقابت با شرکتی شود که به مایکروسافت تعلق داشت. همهی این موارد موجب تیرهبختی 8X در بازار شد. این گوشی، محصولی خوب در زمان و مکانی نامناسب بود.
سال ۲۰۱۲: One
پس از چند سال ارائهی طراحیهای نهچندان الهام برانگیز که موجب شده بود تایوانیها رقابت را به اپل و سامسونگ واگذار کنند، سرانجام اچتیسی با ارائهی وان پیشرفتی قابل توجه در زمینهی گوشیهای رده بالا از خود به نمایش گذاشت. وان از بدنهی یکپارچهی آلومینیومی برخوردار بود، مشخصات فنی این گوشی عالی بود و نمایشگر ۴.۷ اینچی فولاچدی آن از نظر تراکم پیکسلی از نمایشگرهای رتینای اپل نیز برتر بود.
قسمت جلوی گوشی مزین به بلندگوهای استریو بود و در قسمت پشت گوشی، دوربین جالب اما ناامیدکنندهی «اولتراپیکسل» جا خوش کرده بود که در آن رزولوشن فدای حساسیت و رنگ میشد. وان و جانشین آن، وان M8، در زمان خود از بهترین گوشیهای دنیای اندروید بودند. اما با گذر زمان، به نظر میرسید تایوانیها تمام بودجهی بخش طراحی خود را صرف طراحی وان کردهاند. گوشیهای بعدی اچتیسی اغلب ظاهری شبیه به وان داشتند؛ هرچند از لحاظ کیفیت تفاوتهایی میان آنها وجود داشت. با وجود رقابت شدید از سوی رقبایی نظیر سامسونگ، سونی و هواوی، جانشینان وان و وان M8 هیچگاه به موفقیت این دو گوشی دست پیدا نکردند.
سال ۲۰۱۳: First
در این سالها، تولیدکنندگان تلاش میکردند با اعمال تغییرات روی اندروید خام و ارائهی لانچرها اختصاصی، خود را متفاوت از دیگر شرکتها نشان دهند. لانچر اختصاصی اچتیسی نیز در زمان خود یکی از لانچرهای موفق بود. اما تایوانیها تصمیم گرفتند طی همکاری با فیسبوک، لانچری با محوریت این شبکهی اجتماعی ارائه دهند.
این رویکرد شاید ایدهی خوبی بود، اما لانچر فیسبوک محدودیتهای زیادی داشت؛ از طرفی افرادی که اعتیاد شدید به این شبکهی اجتماعی داشتند نیز نمیخواستند ۲۴ ساعت شبانهروز و ۷ روز هفته را با فیسبوک طی کنند. سرانجام این گوشی شکست خورد؛ شکستی که با وجود طراحی زیبا و نمایشگر اچدی فوقالعادهی آنُ ناراحتکننده بود.
سال ۲۰۱۴: RE
گجت RE با سایز کوچک و عجیبش نشان میداد که اچتیسی احساس کرده است باید وارد حوزههای جدیدی شود. در سال ۲۰۱۴ هیجان زیادی در مورد دوربینهای GoPro و دیگر اکشنکَمها وجود داشت؛ اچتیسی هم تصمیم گرفت به این عرصه پای بگذارد. این دوربین لولهمانند قرار بود شما را از بیرون آوردن گوشی از جیبتان برای گرفتن تصاویر بینیاز کند اما از این محصول استقبال نشد!
کمتر اتفاق میافتاد که کاربران سوار بر کانورتیبل (خودروی روباز) خود و درحالیکه به سرعت به سمت ساحل میروند، با این محصول از خود عکس بگیرند. از چنین محصولی در ۹۰ درصد مواقع برای عکس گرفتن از غذا استفاده میشود!
سال ۲۰۱۶: 10
۲۰۱۶ سال تجدید طراحی اچتیسی بود؛ هرچند این طراحی نو تنها به موفقیتی نسبی دست پیدا کرد. نسبت گوشی ۱۰ اچتیسی به وان، مانند نسبت وان به نسل گذشتهی گوشیهای اچتیسی بود؛ اما تنها تفاوت این بود که اینبار، حیات این شرکت تایوانی در معرض خطر قرار داشت. خوشبختانه، اچتیسی ۱۰ یک گوشی عالی بود که از دوربینی فوقالعاده، عمر باتری مناسب، نمایشگری زیبا و نسخهای تکاملیافته از طراحی آلومینیومی یکپارچهی اچتیسی بهره میبرد. طراحی بهبودیافتهی این گوشی استفاده از آن را آسانتر کرده بود.
افسوس که این گوشی، با وجود تمام خوبیهایش، به موفقیت چندانی در عرصهی فروش دست پیدا نکرد. شاید بپرسید «چرا؟»؛ اما مانند بسیاری دیگر از موارد در دنیای فناوری، کسی پاسخ دقیق این سؤال را نمیداند.
سال ۲۰۱۶: Vive
پس از مرگ دوربین RE و عرضهی تعدادی گوشی هوشمند نهچندان موفق، تایوانیها اعلام کردند در حال ساخت یک هدست واقعیت مجازی هستند. با این تصمیم اچتیسی، بسیاری با خود میاندیشیدند که این شرکت مسیر خود را گم کرده است. چرا باید اچتیسی با پرچمدار این عرصه، آکیولس، بهمبارزه برخیزد؟ آنهم در بازاری اینچنین نوپا و با محصولی که از محصولات رقیبش گرانتر است؟ باید برای تایوانیها آرزوی موفقیت کرد!
اما برخلاف انتظارات و با توجه به محدودیتهای بازار، نهتنها این هدست فروش خوبی تجربه کرده است، بلکه مسبب شکلگیری دیدگاهی مثبت در میان کاربران نیز شده است. یکی از دلایل این مسئله، برتری فنی هدست اچتیسی و استقبال بیشتر از تولیدکنندگان محتوا است.
وایو هنوز هم یک دستگاه قدرتمند بهشمار میرود و بهروزرسانیهای منظمی دریافت میکند. ما نیز از تایوانیها انتظار داریم از موفقیت وایو استفاده کنند و نسخهی بعدی این هدست را عرضه کنند. هنوز خبری از عرضهی نسخهی جدید وایو نشده است و کارکنان بخش وایو جزو آخرین باقیماندههای این شرکت تایوانی هستند. اچتیسی نیز اعلام کرده است که پایبندی این شرکت به وایو ادامه خواهد داشت.
سال ۲۰۱۷: U11
یو ۱۱ حکم «آواز قو» را برای اچتیسی دارد. ما این محصول را «یک گوشی خوب با یک ویژگی نهچندان جذاب» توصیف میکنیم. کیفیت ساخت این گوشی عالی است، دوربین فوقالعادهای دارد و از ظاهری جذاب برخوردار است. در کنار اینها، میتوانید دو طرف گوشی را فشار دهید تا دستوراتی اجرا شوند. نمیگوییم این ویژگی کاربردی نیست؛ اما آیا این ویژگی قرار است ویژگی اصلی این گوشی باشد؟
نظرات