رژیم روزه‌داری متناوب رهایی از چربی شکم را دشوارتر می‌کند
روزه‌داری متناوب به‌عنوان راهی برای کاهش وزن تبلیغ شده است و پژوهش‌ها نشان داده‌اند که راه مؤثری برای کاهش وزن است؛ اما آیا این روش نوع مناسبی از وزن را کم می‌کند؟
مطالعه‌ی جدیدی که روی موش‌ها انجام شده است، نشان می‌دهد که با تمام مزایای روزه‌داری متناوب، از دست دادن چربی شکم جزو این مزایا نیست. به گزارش فوربز، این روش می‌تواند کاهش چربی شکم را دشوارتر کند و از‌آن‌جایی که چربی شکم به‌شدت با بیماری‌هایی مانند دیابت نوع ۲ و بیماری قلبی ارتباط دارد، مسئله‌ی خوبی نیست.
در مطالعه‌ای که در مجله‌ی Cell Reports منتشر شده، بررسی می‌شود که در جریان روزه‌داری متناوب در موش‌ها برای انواع مختلف بافت چربی در بدن چه اتفاقی می‌افتد. پژوهشگران متوجه شدند که چربی احشایی شکمی یعنی بافت چربی اطراف اعضای بدن از جمله معده و چربی زیرجلدی که زیر پوست قرار دارد و با سلامتی متابولیک بهتر مرتبط است، وقتی موش‌ها یک روز در میان غذا می‌خوردند، دچار تغییراتی می‌شد. مارک لارنس، نویسنده‌ی ارشد مقاله از دانشگاه سیدنی می‌گوید:
بیشتر افراد فکر می‌کنند تمام بافت‌های چربی یکسان هستند؛ اما در واقع مکان آن‌ها تفاوت زیادی ایجاد می‌کند. داده‌های ما نشان می‌دهد که هم چربی احشایی و هم چربی زیرجلدی در جریان روزه‌داری متناوب دچار تغییرات چشمگیری می‌شوند.
معمولا در جریان دوره‌های ناشتا، بافت چربی برای تأمین انرژی بدن با آزاد کردن مولکول‌های اسید چرب وارد عمل می‌شود. اما لارنس و همکارانش در آزمایش خود دریافتند که در شرایط روزه‌داری متناوب این نوع چربی به حالت حفاظت‌شده می‌رود و در برابر آزاد کردن اسیدهای چرب مقاوم می‌شود. آن‌ها همچنین خاطرنشان کردند که چربی شکمی در موش با گذشت زمان سازگار می‌شود و در ذخیره‌ی چربی به‌عنوان انرژی بهتر عمل می‌کند و اساسا در برابر کاهش وزن مقاوم‌تر می‌شود. لارنس می‌گوید:
چربی احشایی می‌تواند در برابر دوره‌های مکرر ناشتا سازگار شود و از ذخیره‌ی انرژی خود محافظت کند. این نوع سازگاری ممکن است دلیل این امر باشد که چرا چربی احشایی پس از دوره‌های طولانی رژیم گرفتن می‌تواند در برابر کاهش وزن مقاوم شود.
البته مشخص نیست که آیا رژیم‌های غذایی مانند رژیم ۵:۲ یا دیگر رژیم‌های دارای محدودیت کالری همین تأثیر را روی چربی احشایی و زیرجلدی دارند.
پژوهش‌های گذشته نشان داده است که روزه‌داری متناوب در انسان‌ها ممکن است موجب کاهش چربی شکمی شود.
مطالعه‌ی مروری که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد، نشان داد که روزه‌داری متناوب می‌تواند موجب ۳ تا ۸ درصد کاهش وزن در طول ۳ تا ۲۴ هفته شود و همچنین ۴ تا ۷ درصد از دور کمر شرکت‌کنندگان مطالعه کم شده بود؛ اما این موضوع که آیا این کاهش مربوط به چربی احشایی بود، مشخص نبود.
داده‌های بلندمدتی برای بررسی این موضوع وجود ندارد که اگر رژیم غذایی طولانی‌تر از ۲۴ هفته باشد، کاهش وزن ادامه پیدا خواهد کرد یا نه. بنابراین درحالی‌که جدیدترین مطالعه روی موش‌ها انجام شده، لارنس معتقد است که احتمالا وضعیت مشابهی در انسان‌ها وجود خواهد داشت. او می‌گوید:
فیزیولوژی موش‌ها شبیه فیزیولوژی انسان است؛ اما متابولیسم آن‌ها بسیار سریع‌تر است که این امکان را به ما می‌دهد تا تغییرات را نسبت به کارآزمایی‌های انسانی با سرعت بیشتری ببینیم و بافت‌هایی را بررسی کنیم که نمونه‌برداری از آن‌ها در انسان دشوار است. اکنون که نشان داده‌ایم چربی شکمی موش در برابر این رژیم غذایی مقاوم است، سؤال بزرگی که باید به آن پاسخ دهیم این است که چگونه می‌توانیم جلوی این مسئله را بگیریم.
پژوهش‌های آینده روی موش‌ها و انسان‌ها می‌تواند مکانیسم‌های ایجاد مقاومت را کشف و مشخص کند که کدام نوع رژیم‌های غذایی یا مداخله‌های دیگر ممکن است برای مقابله با چربی شکمی بهترین روش باشد.
نظرات