زیست‌شناسی لپتین، هورمون گرسنگی تشخیص داده شد

در مطالعه‌ای جدید، پژوهشگران دانشگاه ییل نتایج جدیدی درباره‌ی لپتین ارائه کردند. لپتین هورمونی است که نقش مهمی در اشتها و پرخوری و چاقی ایفا می‌کند. یافته‌های آن‌ها موجب ارتقای دانش مرتبط با لپتین و افزایش وزن شده و نیز پیشنهادکننده‌ی استراتژی بالقوه‌ای برای توسعه‌ی درمان‌های کاهش وزن در آینده است. این مطالعه که با هدایت پژوهشگران دانشگاه‌های ییل و هاروارد انجام شده، در مجله‌ی Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.

لپتین که به‌وسیله‌ی سلول‌های چربی ترشح می‌شود، وقتی ذخیره‌ی سوخت موجود در چربی بدن و کبد روبه‌اتمام باشد، سیگنالی به مغز می‌فرستد. این موضوع مشخص نیست که چگونه غلظت پایین لپتین در پلاسما موجب افزایش اشتها می‌شود. در‌این‌زمینه، پژوهشگران زیست‌شناسی لپتین را در جوندگان و تأثیر سلول‌های عصبی خاصی به‌نام نورون‌های AgRP را بررسی کردند. این سلول‌های عصبی رفتار غذاخوردن را تنظیم می‌کنند.

پژوهشگران دریافتند مکانیسمی که ازطریق آن کاهش غلظت لپتین در پلاسما موجب تحریک غذاخوردن می‌شود، محدود به مغز نیست. در جوندگان، گرسنگی ابتدا گیرنده‌های لپتین موجود در مغز را فعال و به‌دنبال آن سیستم اندوکراین را نیز درگیر می‌کند. این سیستم شامل غده‌ی هیپوفیز و غدد آدرنال می‌شود. غدد آدرنال هورمون دیگری به نام کورتیکوسترون را ترشح می‌کند که در تنظیم انرژی و پاسخ‌های استرس و مصرف غذا مؤثر است. جرالد شالمن، یکی از پژوهشگران مطالعه می‌گوید:

پژوهشگران متوجه شدند برای اینکه لپتین بتواند هنگام محدودیت غذا یا وضعیتی که دیابت به‌خوبی کنترل نشده و غلظت لپتین به زیر یک آستانه می‌رسد، موجب تحریک گرسنگی شود، باید این زنجیره‌ی حوادث اتفاق افتد.

او توضیح می‌دهد در آزمایش‌های بعدی، پژوهشگران نشان دادند کورتیکواسترون موجود در پلاسما، نورون‌های AgRP را فعال می‌کند که این وقتی لپتین یا سطوح قندخون پایین باشد، موجب افزایش گرسنگی می‌شود. در انسان‌ها، وقتی رژیم می‌گیرند، لپتین و قندخون کاهش می‌یابد.

شالمن می‌گوید:

این یافته‌ها به دانش پژوهشگران درزمینه‌ی لپتین می‌افزاید که از زمان کشف آن در دهه‌ی ۱۹۹۰، تمرکز پژوهش‌های مرتبط با چاقی و کاهش وزن بر آن بوده است. این مطالعه از زیست‌شناسی بنیادین لپتین حکایت می‌کند و نشان می‌دهد چگونه سیستم اندوکراین تأثیر آن را به‌منظور تنظیم مصرف غذا در شرایط گرسنگی و دیابت کنترل‌نشده تسهیل می‌کند. همچنین، این پژوهش می‌تواند به توسعه‌ی داروهای جدید درمان چاقی کمک کند و نورون‌های AgRP ممکن است هدف درمانی جذابی باشند.