امواموا همچنان در سکوت؛ آخرین تلاش‌‌ها برای شنود رادیویی شی مرموز بی‌‌نتیجه ماند

چنانچه اولین جرم بین‌‌ستاره‌‌ای دیده‌‌شده در منظومه‌‌ی شمسی واقعاً یک سفینه‌‌ی فضایی بوده، احتمالاً در حالت اختفا پرواز می‌‌کرده است.

مطالعه‌‌ی جدید می‌‌گوید که جستجو برای سیگنال‌های رادیویی ساطع‌شده از امواموا (oumuamua)، بازدیدکننده‌‌ی مرموزی که در پاییز گذشته وارد منظومه‌‌ی شمسی شد، بی‌‌نتیجه بوده است.

گری هارپ، نویسنده‌‌ی اصلی مطالعه از مؤسسه‌‌ی پژوهش‌‌های SETI در مانتین‌ویوی کالیفرنیا در بیانیه‌ای گفت:

ما در جستجوی نشانه‌‌ای بودیم که ثابت کند این شی از نوعی فناوری با منشأ مصنوعی استفاده می‌‌کرده است.

وی در ادامه افزود:

علی‌‌رغم جستجویی دقیق، ما نشانه‌‌ای از وجود سیگنال نیافتیم؛ در حالی که مشاهدات ما لزوماً منشأ غیرطبیعی امواموا را رد نمی‌‌کند؛ اما می‌‌تواند شامل داده‌های مهمی برای تشخیص ساختار این شی باشد.

هارپ و همکارانش از آرایه‌‌ی تلسکوپی آلن (ATA) در مؤسسه‌‌ی SETI که سیستمی متشکل از ۴۲ ماهواره‌‌ی رادیویی در کالیفرنیای شمالی است، بهره گرفتند تا به سیگنال‌های احتمالی امواموا از ۲۳ نوامبر تا ۵ دسامبر سال گذشته گوش فرا دهند. در آن زمان، شی مرموز سیگاری‌‌شکل تقریباً در فاصله‌‌ی ۲۷۵ میلیون کیلومتری از زمین بود؛ فاصله‌‌ای تقریباً معادل با دو برابر فاصله‌‌ی سیاره‌‌ی زمین تا خورشید.

تیم پژوهشی به دنبال امواجی با فرکانس بین ۱ تا ۱۰ گیگاهرتز با رزولوشن ۱۰۰ کیلوهرتز بود. پژوهشگران می‌‌گویند که این عملیات قادر به آشکارسازی سیگنال‌های تولید‌‌شده توسط یک فرستنده‌‌ی چندسویه با توانی بین ۳۰ تا ۳۰۰ میلی‌‌وات بوده است.

نمایندگان مؤسسه‌‌ی SETI در این بیانیه نوشته‌‌اند:

در همه‌‌ی موارد، محدوده‌‌های توانی که قابل‌ردیابی بودند، در رده‌ی نسبتاً متوسط بودند؛ محدوده‌‌ای تقریباً مشابه با باند تلفن‌های همراه یا رادیوهای شهری.

هارپ و تیم او تنها گروهی نیستند که شروع به شنود رادیویی امواموا در پاییز سال گذشته کرده‌‌اند. پروژه‌‌ی ۱۰۰ میلیون دلاری Breakthrough Listen نیز با استفاده از تلسکوپ گرین بانک در ویرجینیای غربی نیز تلاش مشابهی را داشته است. این جستجو نیز هیچ نتیجه‌‌ای را در برنداشت.

توضیح اصلی این است که امواموا، دنباله‌داری عجیب بوده و حرکت مرموز آن به‌‌علت خروج گاز از این جرم بوده است. وقتی ستاره‌های دنباله‌دار به خورشید نزدیک می‌شوند و گرم می‌شوند،  اغلب از سطوح یخی آن‌‌ها گاز خارج می‌‌شود؛ این خروج شدید گاز می‌‌تواند مانند یک نیروی محرکه‌‌ی کوچک عمل کنند و اجرام را به‌‌سمت جلو شتاب دهد.

اما برخی دانشمندان فرض‌‌هایی را مطرح کرده‌‌اند که امواموا ممکن است یک نوع سفینه‌‌ی فضایی متعلق به بیگانگان باشد؛ مثلاً یک نوع کاوشگر شناسایی که باهدف بررسی این ناحیه از کیهان ارسال شده است. ستاره‌‌شناسانی از هاروارد با نام‌‌های شموئل بیالی و آوی لوب اخیراً چنین نظریه‌‌ای را مطرح کرده‌‌اند که امواموا می‌تواند یک بادبان نوری باشد که به‌‌کمک نور ستارگان به مسیر خود ادامه می‌دهد.

متأسفانه چنین گمانه‌زنی‌هایی درباره‌‌ی امواموا ممکن است تا ابد پابرجا بمانند؛ خیلی وقت است که این شی از دیدرس قدرتمندترین تلسکوپ‌های ما گریخته است؛ بنابراین ما احتمالاً هرگز نخواهیم توانست آن را دوباره ببینیم.