جذب گرما توسط اقیانوس ها بیش از چیزی است که قبلا تصور می شد
بر اساس نتایج پژوهشی که اخیرا منتشر شده است، طی ربع قرن گذشته، هر ساله اقیانوسهای زمین مقدار انرژی حرارتی که معادل بیش از ۱۵۰ برابر انرژی الکتریکی است که انسانها هر ساله تولید میکنند، جذب کردهاند. پژوهشگران دریافتند که گرم شدن شدید اقیانوسها نشان میدهد زمین نسبت به آن چه قبلا تصور میشد، نسبت به انتشار گازهای حاصل از سوختهای فسیلی حساستر است. پژوهشگران گزارش کردند که بین سالهای ۱۹۹۱ تا ۲۰۱۶، اقیانوسهای روی زمین، بیش از ۱۳ زتاژول (برابر یک ژول، واحد استاندارد انرژی است که ۲۱ صفر داشته باشد) انرژی حرارتی را هر ساله جذب کردهاند. لاری رسپلاندی نویسندهی نخست مقاله گفت که برآوردهای آنها ۶۰ درصد بیشتر از چیزی است که در گزارش پنجم مجمع بینالمللی تغییرات اقلیمی (IPCC) از آن سخن به میان آمده است. او میگوید:
تصور کنید که اقیانوسها فقط ۹ متر عمق داشته باشند. دادههای ما نشان میدهد که در این حالت اقیانوسها باید از سال ۱۹۹۱ به بعد طی هر دهه، ۶/۵ درجهی سانتیگراد گرمتر میشدند. این در حالی است که میزان این گرما طبق برآوردهای IPCC، فقط ۴ درجهی سانتیگراد میشود.
رالف کیلینگ نویسندهی دیگر مقاله میگوید:
دانشمندان میدانند که اقیانوسها در حدود ۹۰ درصد تمام انرژی اضافی تولیدشده بهعنوان گرمای زمین را میگیرند. دانستن مقدار واقعی این گرما به تعیین دقیق مقدار گرمای سطحی مورد انتظار کمک میکند. این نتیجه بهطور قابلتوجهی میزان اطمینان برآوردهای مرتبط با مقدار گرم شدن اقیانوسها را افزایش میدهد و عدم اطمینانی را که در زمینهی حساسیت اقلیمی وجود دارد، کم میکند.
از حساسیت اقلیمی برای ارزیابی میزان مجاز انتشار گازها در زمینهی تعیین استراتژیهای کاهش انتشار گازهای گلخانهای استفاده میشود. بیشتر دانشمندان علم اقلیمشناسی، در دههی گذشته توافق کردند که اگر متوسط دمای زمین نسبت به سطوح پیش از صنعتیشدن، تا ۲ درجه افزایش پیدا کند، به احتمال قوی جامعه با پیامدهای وسیع و خطرناک حاصل از تغییرات اقلیمی مواجه خواهد شد.
اقیانوسهای زمین طی سال های ۱۹۹۱ تا ۲۰۱۶، هر ساله بیش از ۱۳ زتاژول انرژی گرمایی زمین را جذب کردهاند. این مقدار انرژی گرمایی ۱۵۰ برابر بیش از مقدار انرژی است که انسانها هر سال به صورت انرژی الکتریکی تولید میکنند
رسپلاندی گفت:
اگر جامعهی جهانی قصد دارد از افزایش دما تا این نقطه جلوگیری کند، باید میزان انتشار گاز کربندیاکسید، اصلیترین گاز گلخانهای حاصل از فعالیتهای بشری، در مقایسه با مقداری که قبلا برآورد شده است، ۲۵ درصد بیشتر کاهش پیدا کند.
او گفت نتایج این پژوهش حاصل استفاده از تکنیکهای سنجش مستقلی است و با روشی که در اکثر پژوهشهای از آن استفاده میشود، متفاوت است. در برآوردهای پیشین، برای محاسبهی حرارت کلی اقیانوس از میلیونها اندازهگیری نقطهای از دمای اقیانوس استفاده میشد. یکی از علتهای عدم اطمینان این روش، ناتوانی در پوشش کل فضا است. اکنون شبکهای از حسگرهای رباتیک به نام آرگو، اندازهگیریهای جامعی از حرارت و شوری اقیانوسها در کل جهان فراهم میکنند هرچند این نوع اطلاعات فقط از سال ۲۰۰۷ موجود هستند و تنها دمای بخش بالایی اقیانوس را اندازهگیری کردهاند.
در سالهای اخیر چندین سنجهی برآورد مقدار گرمای اقیانوس با استفاده از دادههای مختلف از جمله اطلاعات فراهم شده توسط آگرو ارائه شده است که منجر به بازنگری در برآوردهای IPCC شده است. رسپلاندی و همکارانش برای تعیین این که اقیانوسها چه مقدار گرما ذخیره کردهاند، از اندازهگیریهای بسیار دقیق اکسیژن و کربندیاکسید موجود در اتمسفر استفاده کردند. آنها حرارت اقیانوسها را با توجه به مقدار ترکیبی اکسیژن و کربندیاکسید موجود در هوا تعیین کردند؛ کمیتی که به آن APO یا اکسیژن بالقوهی اتمسفر گفته میشود. این روش متکی بر این واقعیت است که قابلیت حل اکسیژن و کربندیاکسید در آب گرم، کمتر است. با گرمتر شدن اقیانوس، این گازها به سمت آزاد شدن در هوا میروند و باعث افزایش سطح APO میشوند. APO همچینی تحتتاثیر مصرف سوختهای فسیلی و برداشت کربندیاکسید اضافی حاصل از سوختهای فسیلی توسط اقیانوسها، قرار میگیرد. پژوهشگران با مقایسهی تغییرات مشاهده شده در APO با تغییرات مورد انتظار در اثر مصرف سوختهای فسیلی و برداشت کربندیاکسید توسط اقیانوسها، مقدار APO را که در اثر گرم شدن اقیانوسها تولید میشود، اندازهگیری کردند.
نتایج این پژوهش در ژورنال Nature منتشر شده است.
نظرات