آیا تلویزیون‌های هوشمند، واقعا هوشمند هستند؟

تلویزیون هوشمند ایده‌ای جالبی است. اما مشکل از ایده‌ی هوشمند بودن تلویزیون نیست، بلکه مشکل خود تلویزیون‌های هوشمند است. بیایید این موضوع را عمیق‌تر بررسی کنیم.

یک تلویزیون هوشمند، در اصل تلویزیونی است که توسط اپلیکیشن‌های نصب شده بر روی آن، برای بهره بردن از اینترنت ساخته شده است. برای مثال یک تلویزیون هوشمند اپلیکیشن‌ها و سرویس‌های گوناگونی از جمله Netflix و YouTube را برای استفاده کاربران دارد. همچنین آنها دارای مرورگر وب، فیس‌بوک، تویتر، Linkedin و حتی بازی‌هایی مثل Angry Birds و ... هستند.

به صورت تئوری، داشتن یک تلویزیون هوشمند عالی به‌نظر می‌رسد زیرا به اینترنت متصل می‌شود و شما قادر خواهید بود برای تماشای ویدیوها از منابعی همچون Netflix و YouTube بدون نیاز به وسیله‌ای دیگر بهره‌مند شوید. شما یک مرورگر برای وبگردی در صفحه‌ای غول پیکر دارید و از همه مهم‌تر، تمامی این امکانات با تلویزیون‌تان ادغام می‌شوند که با این کار، هم پول‌تان ذخیره می‌شود و هم از بهم ریختگی‌هایی که توسط کابل‌ها و وسایل دیگر ایجاد می‌شود، جلوگیری می‌گردد.

در عمل، تلویزیون‌های هوشمند آنطور که باید و شاید خوب به‌نظر نمی‌رسند. آنها دارای نرم‌افزارهایی هستند که توسط شرکت‌های سازنده تلویزیون همچون سامسونگ، سونی و ال‌جی تهیه شده‌اند. این نرم‌افزارها در کل چندان هم دلچسب و راضی کننده نیستند. اغلب تلویزیون های هوشمند رابط کاربری گیج‌کننده و قدیمی را برای کنترل دستگاه دارند و همچنین کنترل ویژگی‌های آن‌ها تنها با استفاده از یک کنترل از راه دور یا در بعضی مدل‌ها، دکمه های روی صفحه نمایش می‌باشد. البته خوشبختانه در نسل جدید تلویزیون‌های هوشمند هم رابط کاربری بهبود یافته و هم کنترل تلویزیون از طریق گجت‌های مختلف از جمله تلفن و تبلت میسر شده است.

در سال گذشته گزارشی از NPD نشان داد که تنها 10٪ از خریداران تلویزیون‌های هوشمند از مرورگر وب این تلویزیون‌ها استفاده می‌کنند. به علاوه سرویس‌های آنلاین پخش موزیک نیز در بین کاربران  این گروه جایگاه ویژ‌ه‌ای ندارد و تنها 15٪ از آنها از این سرویس‌ها برای گوش دادن به موزیک استفاده می‌کنند. در عوض غالب کاربران از سرویس‌های آنلاین پخش ویدیو همچون NetFlix برای تماشای برنامه‌های مورد علاقه‌شان بهره می‌برند. این مورد احتمالا در کشور ما به یک درصد کاهش می‌یابد و کمتر کسی نیز قادر به استفاده از سرویس‌های پخش محتوای تصویری مانند نت‌فلیکس هستند.

تلویزیون‌های هوشمند اگر به‌روز رسانی‌ها را دریافت نکنند، به مرور زمان گنگ‌تر و کم‌هوش‌تر از قبل خواهند شد. به طوری که سرویس‌های جدید ویدیویی در تلویزیون‌های قدیمی کار نمی‌کنند و این در حالی است که ممکن است سیستم عامل‌های آنها توسط تولید‌کنندگان به روز نشود. همین حالا نیز ممکن است برخی از تلویزیون های هوشمند فاقد خدماتی باشند که شما می‌خواهید از آن استفاده کنید. برای مثال، آمازون اشاره می کند که Amazon Instant Video  در بعضی از تلویزیون‌های هوشمند LG تولید شده از سال 2012 تا 2013 قابل دسترسی است. درواقع این قابلیت تنها در برخی از‌ این تلویزیون‌ها وجود دارد. پس باید پیش از خرید تحقیقات کافی انجام دهید تا از داشتن سرویس مد نظرتان در تلویزیون مطمئن شوید.

حتی اگر شما یک تلویزیون هوشمند با تمام امکاناتی که می‌خواهید را انتخاب کنید، با رابط کاربری نه چندان دلچسبی روبرو خواهید شد که ممکن است بعضی از سرویس‌های موجود را نداشته باشد و یا برای استفاده از سرویس‌های جدید به روز نشود.

شما ممکن است بخواهید یک تلویزیون را به‌مدت 5 تا 10 سال حفظ کنید، اما احتمال این که نرم‌افزار تلویزیون‌ شما به‌خوبی عمل نکند، زیاد است. در واقع گاهی نیازمند آن هستید تا هر 2-3 سال یک‌بار تلویزیون‌تان را به مدلی جدیدتر ارتقا دهید. طبیعتا این موضوع برای تولید کنندگان مثبت به شمار می‌رود ولی برای خریداران چندان خوشایند نیست.

تولیدکنندگان می خواهند هر تلویزیونی به تلویزیون هوشمند تبدیل شود. در چنین جهان ایده‌آلی، تلویزیون هوشمندی وجود ندارد یا اگر هم باشد، حداقل از رابط کاربری بهتری برخوردار بوده و به راحتی قابل ارتقا می‌باشد.

رفته رفته اکثر تلویزیون‌های فعلی هوشمند می‌شوند و اگر قصد خرید تلویزیون جدیدی داشته باشید، شاید خواه ناخواه، یک تلویزیون هوشمند خریداری کنید، اما اگر از تلویزیون فعلی خود راضی هستید، راه‌های بسیاری برای تبدیل نمودن آن به یک تلویزیون هوشمند وجود دارد. یکی از آن‌ها خرید ست‌تاپ‌باکس است.

این جعبه‌های اختصاصی یا set-top-Boxها از مزایای متنوعی برخوردار هستند: آنها توسط شرکت‌هایی درست شده‌اند که به تجربیات کاربران از بخش نرم‌افزاری اهمیت بیشتری می‌دهند. این جعبه‌ها، آپدیت‌ها را مرتبا دریافت می‌کنند و همچنین قیمت بسیار مناسبی نیز دارند. از جمله این محصولات می‌توان به Roku، Apple TV، Chrome Cast یا هزاران مدل دیگر اشاره کرد که با قیمت‌های نه چندان بالا، امکانات قابل توجهی از جمله دریافت و پخش سرویس‌های ویدیویی کانال‌های گوناگون را فراهم می‌آورند. امروزه حتی ابزارهای کوچکی در قالب دانگل‌هایی با نام‌هایی شبیه به Android PC وارد بازار شده‌اند، که سیستم عامل اندروید را با هزینه حدود 50 دلار به تلویزیون شما اضافه می‌کند. تمام این ابزارها از طریق درگاه HDMI به تلویزیون متصل می‌شوند. پس اگر تلویزیون معمولی با درگاه HDMI دارید و آرزوی وب گردی بر روی صفحه بزرگ تلویزیون را در ذهن می‌پرورانید، نیازی به هزینه اضافی نیست.

اما هنوز یک مسائله اصلی وجود دارد، اجرای بازی پرندگان خشمگین، یا وب گردی بر روی تلویزیون چقدر برای ما اهمیت دارد؟ یا به چه اندازه کاربردی است؟