رؤیای انسان پرنده، به واقعیت نزدیک می‌شود
هرچند از اختراع هواپیما بیش از یک قرن می‌گذرد، آرزوی پرواز به شکلی آزاد و با کمترین قید و بند هنوز از ذهن انسان بیرون نرفته است. حرکت در آسمان، مانند آنچه در فیلم‌های سوپرمن دیده‌ایم؛ نه‌تنها می‌تواند هیجان‌انگیز و لذت‌بخش باشد که در صورت همه‌گیر شدن با فناوری ایمن و مقرون به‌صرفه، سبک زندگی و حمل و نقل انسان‌ها را برای همیشه دگرگون خواهد کرد.
مدتی پیش شرکت هوانوردی جت‌پک (Jetpack Aviation) آزمایش جدیدترین محصول خود را در مقابل خبرنگاران و کارشناسان با موفقیت پشت سر گذاشت. این شرکت از دو نفر اصلی تشکیل شده است و سرمایه‌گذاری سنگین و پرسنل متعدد در آن دیده نمی‌شود؛ اما با مهندسی دقیق و پشت‌کار فراوان توانسته است توجه رسانه‌ها و عموم علاقه‌مندان را به خود جلب کند. مالک و سرمایه‌گذار اصلی پروژه دیوید میمن، یک خلبان و معدن‌دار اصیل استرالیایی است که آزمایش این وسیله را نیز انجام می‌دهد. دیگر عضو شرکت، نلسون تایلر شخصیتی شناخته‌تر برای علاقه‌مندان هوانوردی محسوب می‌شود که طراح ارشد پروژه و مهندس اصلی آن است.
نلسون تایلر هم یک خلبان قدیمی است؛ اما اختراعات و ابتکارات او در زمینه‌ی ساخت تجهیزات فیلمبرداری هوایی، او را سه بار برنده‌ی جایزه‌ی اسکار فیلمبرداری فنی (Motion Picture Camera) کرده است. او سابقه‌ی بیش از ۴۰ سال کار روی انواع جت‌پک‌ها را به همراه دارد و نمایش خیره‌کننده از یک انسان پرنده در المپیک لس‌آنجلس ۱۹۸۴ باعث شد شهرتی جهانی پیدا کند. در فیلم کوتاه ادامه‌ی مطلب، این حرکت تاریخی به‌خوبی قابل مشاهده است.
شرکت هوانوردی جت‌پک معتقد است که محصول آن‌ها، هرچند هنوز با فروش و تجاری‌سازی اندکی فاصله دارد؛ تنها جت‌پک (کوله‌پشتی هوایی) واقعی در جهان محسوب می‌شود که قابل استفاده برای عموم مردم خواهد بود. فناوری جت‌پک، سال‌ها است به‌صورت کنترل‌شده، در لباس فضانوردان ایستگاه فضایی که هنگام انجام کار در خارج از کابین به تن می‌کنند، استفاده می‌شود؛ اما ایده‌ی اولین مدل از این نوع وسایل هوانوردی در حدود ۱۰۰ سال پیش مطرح شد و البته تا چند دهه بعد جامه‌ی عمل نپوشید.
بر اساس این مدل که یک مخترع اهل روسیه در سال ۱۹۱۹ معرفی کرده بود؛ مخلوطی از اکسیژن و متان که با فشار از اگزوزها خارج شوند، می‌تواند انرژی لازم برای بلند کردن یک انسان معمولی از سطح زمین را فراهم کند. این ایده با تغییرات فراوان در حدود سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ توسط افراد مختلف با سوخت‌های گوناگون که عمدتا از ترکیبیات نیتروژن بودند، آزمایش شد و پرواز نهایتا تا ۳۳ ثانیه را ممکن کرد.
شرکت هوانوردی جت‌پک مدعی است که محصولی با قابلیت‌های ایمنی بالا ساخته و آن را به‌زودی به عرضه‌ی عمومی خواهد گذاشت. این مدل که JB10 نام دارد، تنها به اندازه‌ی ۱۰ دقیقه سوخت خواهد داشت و نهایت سرعت ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت را ممکن می‌کند. مسافتی که می‌توان با این کوله‌پشتی ۲۵۰ هزار دلاری طی کرد، در حدود ۳ کیلومتر است. شاید این اعداد چندان جذاب نباشند؛ اما شرکت سازنده معتقد است به‌زودی مدل‌های بهتر و با قیمت مناسب را با جذب کمک‌های مردمی و سرمایه‌گذاری در پروژه، رونمایی خواهد کرد.
جت‌پک مدل JB10 از نمای روبرو
اساس کار جت‌پک از دو موتور جت، شبیه به آنچه در هواپیماهای جنگنده وجود دارد، تبعیت می‌کند. بخش بزرگ این وسیله، مخزن سوخت است که در پشت سر قرار گرفته و علاوه بر گازوئیل می‌تواند با سوخت جت هم پر شود. موتورهای جت در این وسیله برای نگه‌داشتن معلق شخص در هوا، دور موتور ۲۰ هزار دور بر دقیقه خواهند داشت؛ اما در هنگام حرکت با سرعت بالا تا ۶۰ هزار دور بر دقیقه نیز خواهند رسید. هدایت این وسیله با دو دسته انجام می‌شود که در صورت چرخش محور در دست راست، فشار سوخت ورودی به موتور کم و زیاد می‌شود و حاصل آن، کاهش یا افزایش ارتفاع خواهد بود. با گردش محور سمت چپ، زاویه‌ی خروجی اگزوز تغییر می‌کند و حرکت به چپ و راست ممکن می‌شود. برای حرکت به جلو و عقب، کافی است سرنشین بدن خود را تغییر زاویه دهد.
Jet Pack International T-73
شرکت دیگری که در حال کار روی این پروژه است، جت‌پک اینترنشنال نام دارد. آخرین مدل از نوع تجاری کوله‌پشتی هوایی به قیمت ۲۰۰ هزار دلار توسط این شرکت و با کد T-73، همچنان در حال ساخت است که به لطف استفاده از سوخت جت، می‌تواند تا ۹ دقیقه کار کند و سرنشینی به وزن ۸۰ کیلوگرم را تا ارتفاع ۷۶ متری بالا ببرد یا مسافتی در حدود ۱۸ کیلومتر را طی کند. این وسیله رسیدن به نهایت سرعت ۱۳۴ کیلومتر بر ساعت را هم در اختیار می‌گذارد و گفته می‌شود تا ارتفاع ۱۵۲ متر هم توان بالا رفتن دارد. مدل T-73 فعلا برای استفاده‌های تبلیغاتی و برداشت تصویر هوایی، همراه با خلبان متخصص آن به شرکت‌های مختلف اجاره داده می‌شود.
شرکت هوانوردی جت‌پک، طرح دیگری نیز برای پرواز انسان و داشتن وسیله‌ی نقلیه‌ی هوایی دارد که هنوز به تولید نرسیده و یک ایده‌ی ثبت‌شده است. این وسیله به‌اختصار VTOL نام گرفته که مخفف عبارت «Vertical Take-off and Landing» است و چنانچه پهپاد‌ها و هلی‌شات‌های امروزی را دیده باشید، متوجه هدف این طرح و نحوه‌ی عملکرد آن خواهید شد. VTOL پیشنهادی دارای ۶ محور است که روی هرکدام ۲ ملخ با موتورهای الکتریکی نصب خواهد شد و مجموعا با ۱۲ ملخ کار خواهد کرد.
دیوید میمن مؤسس این شرکت معتقد است که تا ۵ سال آینده، فناوری‌های باتری لیتیوم-یون آن چنان پیشرفت خواهد کرد که انرژی لازم برای کار طولانی‌مدت طرح VTOL آن‌ها فراهم خواهد شد. این پروژه با کد JB12 معرفی شده و قرار است تا کمتر از ۱۰ سال دیگر با قیمتی نزدیک به یک خودرو تولید شود. از سویی دیگر، پیشرفت فناوری‌های کنترل خودکار خودروها (خودران) می‌تواند با وجود محصولاتی هم‌چون JB12، سبک زندگی جوامع آینده را دگرگون کند.
در پایان این مطلب، می‌توانید بیننده‌ی فیلم کوتاهی باشید که عملکرد جت‌پک JB10 را به‌خوبی نمایش می‌دهد.
نظرات