فرازمینی‌ها ممکن است بتوانند ساختمان‌های روی زمین را مشاهده کنند

پژوهشی جدید تلاش کرده به این پرسش پاسخ دهد: آیا زمین و سازه‌های مصنوعی ما برای تمدن‌های هوشمند فرازمینی که در جستجوی حیات هستند، آشکار می‌شوند؟

جستجوی حیات فرازمینی در شرایط فعلی شامل جستجوی حیات ساده و همچنین جستجوی سیگنال‌هایی است که عمدی یا غیرعمدی توسط تمدن‌های فرازمینی به داخل فضا منتشر می‌شوند. پژوهشگرها بر اساس افت خفیف نوری که در ستاره میزبان به وجود می‌آید، وجود سیاره فراخورشیدی را تأیید می‌کنند.

پس از یافتن سیاره‌ی فراخورشیدی باید به بررسی معیارهایی مثل موقعیت سیاره در منظومه‌ی ستاره‌ای بپردازیم تا به موقعیت کمربند حیات آن پی ببریم. گازهای موجود در جو سیاره‌ها معمولا طول‌ موج‌های مشخصی از نور را مسدود می‌کنند و با اندازه‌گیری این طیف‌ها می‌توانیم به ترکیب شیمیایی سیاره پی ببریم و شاخص‌های احتمالی حیات را جستجو کنیم.

از سویی روش‌ها و تلسکوپ‌ها به شکل چشمگیری پیشرفت کرده‌اند. بر اساس پژوهشی در سال ۲۰۱۳، درصورتی‌که تلسکوپ جیمز وب در فاصله‌ی ۵۰ سال نوری از زمین قرار داشت باز هم می‌توانست علائم حیات روی زمین را کشف کند.

زد. اسمانف، پژوهشگر جستجوی هوش فرازمینی (SETI) در مقاله‌ای جدید تلاش کرده به این پرسش پاسخ دهد: آیا تمدن‌های فرازمینی مجهز به تلسکوپ‌های قدرتمند می‌تواند سازه‌های پیچیده روی زمین را کشف کنند که نشانه وجود تمدن هوشمند است.

اسمانف بر قابلیت تمدن‌های نوع ۱ و نوع ۲ در مقیاس کارداشف متمرکز بود. تمدن‌های نوع ۱، جوامع فرضی فرازمینی هستند که می‌توانند کل انرژی سیاره خود را از ستاره‌ی والدشان تأمین کنند در حالی که تمدن‌های نوع ۲ می‌توانند از کل انرژی خود ستاره استفاده کنند.

از آنجا که پرسش اصلی شناسایی جامعه‌ای دارای تمدن است، تمرکز اصلی باید بر جستجوی کشتی‌های بزرگ، ساختمان‌ها و ماهواره‌های فضایی باشد. چنین اشیایی به راحتی به‌عنوان سازه‌های مصنوعی شناسایی می‌شوند. در نتیجه باید به بررسی نور بازتابی از چنین اجرامی پرداخت.

شاید جستجوی تمدنی پیشرفته که بتواند از انرژی ستاره‌اش برداشت کند، کاری سخت و غیرممکن به نظر برسد؛ با این‌حال می‌دانیم تمام تمدن‌ها تابع قوانین جهان هستند. برای آشکارسازی ساختمان‌ها و سازه‌های یک تمدن باید از زاویه‌های مختلف به رصد آن‌ها پرداخت.

به جای استفاده از تلسکوپ‌های بزرگ در ابعاد نجومی (گرچه این احتمال را نمی‌توان از نظر دورداشت)، می‌توان تداخل‌سنجی نوری خط پایه را با استفاده از دو تلسکوپی که در فاصله‌ی دوری از یکدیگر قرار دارند اعمال کرد.

حتی با وجود قرار دادن تلسکوپ‌هایی با قطر چندین میلیون کیلومتر در فاصله‌ی دوری از یکدیگر، محدودیت‌هایی در فاصله‌ی آشکارسازی وجود دارد. بر اساس یافته‌ها حداکثر فاصله برای آشکارسازی سازه‌‌ای به ارتفاع ۱۰ متر، ۳۰۰۰ سال نوری است.

بر اساس معادله‌ی دریک (روشی برای محاسبه‌ی احتمال حیات فرازمینی بر اساس محدودیت‌هایی مثل تعداد سیاره‌ها در کمربندهای حیات) و درنظر گرفتن این فرض که تمدن‌های فرازمینی احتمالی به شکلی برابر در کهکشان توزیع شده‌اند، اسمانف گمان می‌کند ۶۵۰ تمدن فرازمینی در فاصله‌ی نزدیکی قرار دارند که می‌توانند ساختمان‌ها و سازه‌های ما را ببینند.

البته تمدن‌های فرازمینی بر اساس فاصله، ممکن است گذشته‌های دورتری از ما را ببینند. برای مثال این تمدن‌ها ممکن است سازه‌های یادشده توسط تمدن مایا یا روم باستان را رصد کنند.

مقاله فوق در مجله‌ی Acta Astronautica منتشر شده است.