ادعای دانشمند هاروارد: کره‌های فلزی بیرون‌آمده از اقیانوس فناوری بیگانه هستند

نزدیک به یک دهه پیش، صدها گوی مغناطیسی کوچک که به‌وسیله‌ی جسمی فضایی روی زمین ریخته شدند، در اعماق اقیانوس آرام قرار داشتند. اکنون این گوی‌های کوچک در جریان مأموریتی علمی بیرون کشیده شده‌اند و به عناوین خبری رسانه‌ها تبدیل شده‌اند.

به‌گزارش لایوساینس، در سال ۲۰۱۴ گلوله‌ی آتشینی در آسمان پاپوآ گینه‌ی نو ظاهر شد و هنگام عبور بقایایی از آن فروریخت. حسگر دولت ایالات متحده که در آن نزدیکی مستقر بود، سرعت گوی را بیش از ۱۷۷ هزار کیلومتر‌بر‌ساعت تخمین زد و مرکز مطالعات اجرام نزدیک به زمین ناسا (CNEOS) سقوط آن را تشخیص داد. این شهاب‌سنگ در ۸۵ کیلومتری ساحل در اقیانوس فرود آمد.

اکنون آوی لوب، اخترفیزیک‌دان دانشگاه هاروارد، در تلاش برای یافتن بقایای جرم مذکور است. لوب براساس سرعت بسیار زیاد و مسیر خاص هنگام ورود به اتمسفر زمین، بر این باور است جرم مدنظر که آن را شهاب‌سنگ میان‌ستاره‌ای ۱ (IM1) نامیده است، به منظومه‌ی ستاره‌ای دیگری تعلق دارد. همچنین، وی فکر می‌کند این گوی ممکن است آثاری از فناوری باشد که به‌دست موجودات غیرانسانی ساخته شده است.

این اولین‌بار نیست که لوب فرضیه‌ی بازدید بیگانگان پیشرفته از منظومه‌ی شمسی را مطرح می‌کند؛ چراکه پنج سال پیش، او و شموئل بیالی، دیگر پژوهشگر دانشگاه هاروارد، بیان کردند که جرم بین‌ستاره‌ای عجیب معروف به اوموآموا که اواخر سال ۲۰۱۷ در منظومه‌ی شمسی گردش کرد، کاوشگر بیگانه‌ی خودمختاری شبیه به بادبان خورشیدی بود. مقاله‌ی آن‌ها درباره‌ی این جرم توجه رسانه‌ها را جلب کرد و جامعه‌ی علمی آن را تحسین و از آن انتقاد نیز کردند.

اکنون لوب با حمایت چارلز هاسکینسون، مولتی‌میلیونر ارزهای دیجیتال، سفری اکتشافی را در اقیانوس آرام با هدف بازیابی IM1 هدایت می‌کند. تاکنون، خدمه‌ی بیش از ۵۰ گوی مغناطیسی کوچک از جنس آهن و منیزیوم و تیتانیوم را از آب بیرون آورده‌اند که ممکن است تکه‌هایی از شهاب مدنظر آن‌ها باشند.

لوب به‌تازگی در پستی وبلاگی این گوی‌ها را احتمالاً به‌دلیل محتوای پایین نیکل که یکی از عناصر رایج در شهاب‌سنگ‌ها است، «غیرعادی» توصیف کرد. بااین‌حال، بسیاری از دانشمندان درباره‌ی منشأ گوی‌ها تردید دارند و می‌گویند آن‌ها ممکن است به گلوله‌ی آتشینی که سال ۲۰۱۴ سقوط کرد، اصلاً ارتباطی نداشته باشند.

پیتر براون، متخصص شهاب‌سنگ از دانشگاه وسترن انتاریو کانادا، به لایو ساینس گفت: «یک قرن است می‌دانیم اگر چنگکی مغناطیسی را بردارید و به کف اقیانوس بفرستید، کره‌های فرازمینی را بالا خواهید آورد. چنین بقایایی در طول میلیون‌ها سال به‌وسیله‌ی شهاب‌هایی انباشته شده‌اند که تکه‌های ریز فلز مذاب را هنگام عبور برفراز زمین رها کرده‌اند. با درنظرگرفتن تغییر جریان‌های اقیانوسی و حرکت‌های رسوبی، اساساً غیرممکن است که بگوییم این کره خاص حاصل رویداد خاصی است.»

براون به‌تازگی در مقاله‌ای منشأ بین‌ستاره‌ای IM1 را رد کرد. این ادعا که شهاب‌سنگ مذکور از خارج از منظومه‌ی شمسی آمده است، مبتنی‌بر سرعت غیرعادی آن هنگام ورود به اتمسفر زمین است. با‌این‌حال به‌گفته‌ی براون، در سرعت‌های بیشتر حسگرهای سرعت دولت ایالات متحده معمولاً سرعت را بیش‌از‌حد واقعی برآورد می‌کنند. همچنین، سرعت کمتر به ظاهر روشن غیرعادی جرم منجر خواهد شد و با شهابی فلزی که با سرعت بیش از ۱۶۰ هزار کیلومتر‌بر‌ساعت حرکت می‌کند، مطابقت ندارد.

گفتنی است که این‌بدان معنا نیست که شهاب‌سنگ از منظومه‌ی ستاره‌ای دیگری نشئت نگرفته است و فقط باید گفت نیازی نیست از منظومه‌ی دیگری باشد. با اینکه براون حدود ۲۰ سال را صرف جست‌وجوی چنین برخوردهای احتمالی کرده است، تا‌به‌امروز هیچ برخورد شهاب‌سنگی بین‌ستاره‌ای تأییدشده‌ای را روی زمین شناسایی نکرده است.

بیشتر جامعه‌ی علمی درباره‌ی این موضوع تردید دارند که گوی‌های مذکور شواهدی از تکنولوژی فرازمینی باشد. براون گفت: «این نتیجه بسیار جالبی خواهد بود؛ اما هیچ مدرکی نمی‌بینم که چنین فرضیه‌ی غیرمتعارفی را تأیید کند.»