ناسا نقشه‌ای شگفت‌انگیز از سیاره‌های فراخورشیدی شناخته‌شده منتشر کرد

ناسا به‌تازگی نقشه‌ای شگفت‌انگیز از ۴هزار سیاره فراخورشیدی شناخته‌شده منتشر کرده و روند کشف آن‌ها را در قالب ویدئویی از سال ۱۹۹۱ تاکنون نشان داده است.

شاید عجیب به‌نظر برسد اما تا سال‌ها پیش هیچ شواهدی مبنی بر وجود سیاره‌های خارج از منظومه شمسی تحت عنوان «سیاره‌های فراخورشیدی» در دست نبود. نخستین مورد از سیاره‌های فراخورشیدی تا سال ۱۹۹۲ کشف نشد؛ اما در طول سال‌های پس از آن، به تدریج تعداد رو به افزایشی از این جهان‌های دوردست به فهرست سیاره‌های فراخورشیدی شناخته‌شده اضافه شد.

سیاره‌های فراخورشیدی نه‌تنها از لحاظ چرخش به دور ستاره‌ای متفاوت جلب توجه می‌کنند؛ بلکه به لحاظ داشتن ظرفیت حیات نیز از اهمیت برخوردار هستند. تنها در یک دهه‌ی گذشته، به کمک تلسکوپ فضایی تازه‌بازنشسته‌شده‌ی کپلر تعداد کشف این سیار‌ه‌ها به‌طور نمایی گسترش یافت؛ به‌نحوی که تا ماه ژوئن سال جاری، تعداد ۴هزار سیاره فراخورشیدی شناسایی شد.

کشف این تعداد سیاره‌ی فراخورشیدی در چنین بازه‌ی زمانی کوتاهی، بدون شک دستاورد بزرگی به‌شمار می‌آید. اکنون ناسا برای نشان دادن این پیشرفت خیره‌کننده در بهبود نگاهمان از کیهان، یک تصویرسازی ویدئویی را منتشر کرده که به‌واسطه‌ی داده‌های به‌دست‌آمده از پروژه‌ی علمی System Sounds ساخته شده است.

نقشه‌ی به‌تصویرکشیده در ویدئو نشان می‌دهد که تمامی سیاره‌های فراخورشیدی شناخته‌شده تاکنون، چه زمانی و کجا در آسمان شب کشف شدند. با تماشای این ویدئو به‌وضوح می‌توان دریافت که چگونه سرعت یافته‌ها با آغاز مأموریت کپلر در سال ۲۰۱۰ افزایش یافت.

kepler telescope / تلسکوپ کپلر

^{تلسکوپ فضایی کپلر}

کپلر در سال ۲۰۱۸ به خواب ابدی فرو رفت؛ اما میراث آن با دیگر رصدخانه‌ها نظیر ماهواره نقشه‌بردار فراخورشیدی گذران (TESS) همچنان درحال تداوم است. این تلسکوپ فضایی ساخت ناسا هم‌اکنون در نخستین سال فعالیتش، بیش از ۷۰۰ سیاره‌ی فراخورشیدی جدید کشف کرده است.

در مرحله بعد، ماهواره اروپایی شناسایی سیارات فراخورشیدی (CHEOPS) برای ارسال به فضا در اواخر سال جاری برنامه‌ریزی شده و تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا نیز قرار است در ۲۰۲۱ زمین را ترک کند. متأسفانه روند توسعه و تکمیل این تلسکوپ‌ با تأخیرهای زیادی مواجه شده است. کاربرد هر دو تلسکوپ فضایی یادشده، فراتر از رویت سیارات فراخورشیدی خواهد بود؛ بدین نحو که علاوه‌بر شناسایی جهان‌های دوردست، می‌توانند دریابند که آیا شرایط موجود روی سطح آن‌ها برای پشتیبانی از حیات مناسب خواهد بود یا خیر.