زمین در مقایسه با خورشید و بزرگ‌ترین ستاره‌ی شناخته شده چه ابعادی دارد؟

خورشید به تنهایی نزدیک به ۹۹.۸۶ درصد از جرم منظومه‌ی شمسی را به خودش اختصاص داده است. در مقایسه با خورشید که ستاره‌ی منظومه ی ما است، زمین بی‌اندازه کوچک به نظر می‌رسد. حال خورشید، نیز در مقایسه با بعضی ستاره ها بسیار کوچک است.

ستاره‌ی کانیس ماجوریس بزرگ‌ترین ستاره‌ای است که تا کنون بشر توانسته شناسایی کند. مقایسه‌ی ابعاد خورشید با این ستاره  غیرممکن است؛ چرا که ابعاد این دو ستاره بیش از حد متفاوت است. برای اینکه بتوانیم مقایسه‌ی خوبی از ابعاد زمین و دیگر ستاره‌ها ارائه کنیم از ستاره‌ی ریجل (Rigel) به عنوان معیار استفاده می‌کنیم. ستاره‌ی ریجل روشن‌ترین ستاره در صورت فلکی جبار یا همان شکارچی است.در تصویر زیر شما می‌توانید خورشید را در میانه‌ی تصویر ببینید. قسمت آبی - بنفش رنگ سمت راست تصویر نیز قسمتی از ستاره‌ی ریجل است و آن نقطه ای که با دایره‌ی قرمز مشخص شده جایی است که شما در آن حضور دارید.

ابعاد جهان و فضای اطراف ما به حدی بزرگ است که شاید هیچ‌وقت هیچکس حتی نتواند بزرگی آن را تصور کند. در تصاویر زیر می‌توانید متوجه این موضوع شوید. سیاره‌ی زمین در کنار خورشید بسیار کوچک به نظر می‌رسد. زمین فاصله‌ای برابر با ۹۳ میلیون مایل یا همان ۱۵۰ میلیون کیلومتر از خورشید دارد. ستاره‌ی منظومه‌ی ما، دارای محیط قطاعی ۲.۷ میلیون مایلی است. جرم خورشید نیز ۳۳۳ هزار برابر جرم زمین است. با قراردادن ۱۰۹ زمین در کنار یکدیگر شما می‌توانید قطر خورشید را اندازه بگیرید. اگر ۱.۳ میلیون زمین را در کنار هم قراردهید به اندازه‌ی خورشید خواهند شد.

در تصویر زیر مقایسه‌ی زمین با خورشید را می‌توانید مشاهده کنید.

در تصویر بعدی، ابعاد ستاره‌ی منظومه ی شمسی یعنی خورشید با ستاره‌ی ریجل مقایسه شده است.

و اما در پایان، نقطه‌ی بنفش رنگی که در تصویر زیر میبینید ستاره‌ی ریجل است که با بزرگ‌ترین ستاره‌ی شناخته شده توسط بشر مقایسه شده است.

کانیس ماجوریس که بزرگ‌ترین ستاره‌ی شناخته شده است در مراحل پایانی عمر خودش قراردارد. ستاره‌ها دارای سه بازه‌ی عمری هستند. ستاره‌های جوان که عمدتا با رنگ‌های آبی شناخته می‌شوند و حجم آن ها در کمترین حالت ممکن خودشان است. پس از گذشت مدتی ستاره بزرگ‌تر می‌شود و به ستاره های زرد و نارنجی تبدیل می‌شوند. این ستاره‌ها در نیمه ی عمر خودشان هستند. خورشید در این بازه‌ی عمر خودش قرار دارد. و در نهایت ستاره‌های سرخ که در پایان عمر خودشان هستند. با گذشتن عمر ستاره ها، آنها بزرگ‌تر می‌شوند.

کانیس ۴۸۹۲ سال نوری با زمین فاصله دارد و محیط قطاعی آن برابر است با ۵.۴۶ میلیارد مایل که ۲۰۰۰ برابر خورشید ما است. به خاطر ابعاد این ستاره، دمای سطح آن از دمای سطح خورشید  کمتر است. دمای سطح این ستاره ۳۰۰۰ درجه سانتی‌گراد است و دمای سطح خورشید، ۵۶۰۰ درجه سانتی‌گراد. این دما با افزایش حجم ستاره‌ها کاهش می یابد؛ چرا که فعالیت‌های انرژی زا در هسته‌ی ستاره‌ها رخ می‌دهند.

همانطور که اشاره شد, ستاره‌های سرخ در پایان عمر خودشان هستند و کانیس نیز در این رده‌ی سنی قراردارد و تا ۱۰۰ هزار سال دیگر از هم فرو می‌پاشد. ستاره‌ی منظومه‌ی انسان‌ها ۵ میلیارد سال دیگر عمر خواهد کرد. یک ستاره در پایان عمر خودش در ابتدا منفجر می‌شود و پس از آن باقی مانده‌ی هسته‌ی مرکزی آن تحت‌تاثیر نیروی گرانش خودش در خودش فرومی‌ریزد. چنانچه جرم باقی مانده از هسته‌ی ستاره پس از انفجار زیاد باشد و گرانش زیادی ایجاد کند می‌تواند  به سیاه چاله  تبدیل شود. منجم فرانسوی جروم لالند اولین بار در سال ۱۸۰۱ این ستاره‌ی عظیم را کشف کرد. اما راید که در پروژه ی AstroCymru فعالیت دارد درباره‌ی این تصاویر این‌گونه گفت:

یکی از آخرین اکتشافات ما در منظومه‌ی شمسی این است که هر چیز بزرگی در فضا، عضوی از یک مجموعه‌ی بزرگتر است. عظمت فضا بیش از این است که ما بتوانیم آن را تصور کنیم.

بزرگترین ستاره‌ی شناخته شده نیز در مقایسه با ابعاد کهکشان راه شیری جزیی بسیار کوچک است. میلیارد‌ها ستاره در این کهکشان وجود دارد و خارج از این راه شیری نیز صدها میلیارد کهکشان دیگر و بزرگتر وجود دارد.