اسکات کلی به موفقیت ایلان ماسک خوشبین است

 ایلان ماسک بنیان‌گذار و مؤسس شرکت خصوصی فضایی، اسپیس ایکس می‌گوید تا پنج سال آینده، نخستین فضاپیمای خود را به مریخ می‌فرستد. ماسک چندی پیش در شصت و هشتمین کنگره‌ی بین‌المللی فضانوردی (IAC) که در آدلاید استرالیا برگزار شد، چشم‌انداز خود در مورد مریخ را معرفی کرد.

یکی از افرادی که در بین منتقدان بی‌شمار ایلان ماسک نیست، فضانورد بازنشسته ناسا اسکات کلی است. اسکات کلی بخشی از پروژه تحقیقاتی دوقلوهای ناسا بود که در مأموریت خود، یک سال کامل در ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری کرد. با این مأموریت، کلی رکورد بیشترین اقامت در بین فضانوردان آمریکایی را به خود اختصاص داد. اسکات کلی در مجموع ۵۲۰ روز در فضا به سر برد.

اسکات کلی روز سه‌شنبه در برنامه Squawk Box شبکه تلویزیونی سی بی اس گفت:

هنگامی که ایلان ماسک گفت قصد دارد یکی از موشک‌های خود را به فضا بفرستد و محموله‌اش را به زمین بنشاند، فکر کردم دیوانه است؛ و او موفق به انجام چنین کاری شد. دیگر هیچ وقت نسبت به او تردید نخواهم داشت.

مدیر عامل اسپیس ایکس قصد دارد برای فرستادن انسان به مریخ در سال ۲۰۲۴، از ۴۲ موتور راکت موسوم به BFR استفاده کند. ایلان ماسک پیش از این اعلام کرده است که این راکت‌ها قادر به حمل حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ تن محموله هستند. ماسک از ساخت این فضاپیمای جدید کاملا مطمئن است و اعلام کرده تا پنج سال آینده، راکت‌ها آماده به کار خواهند بود.

در شرایط بی‌وزنی، فضانوردان مقدار زیادی از حجم استخوان و توده ماهیچه‌ای خود را از دست می‌دهند. در واقع اگر ما هیچ کاری انجام ندهیم، در طول یک ماه ۱ درصد از استخوان‌هایمان را در فضا از دست می‌دهیم.

به این ترتیب، سفر به مریخ تنها در صورتی امکان‌پذیر می‌شود که دانشمندان راهکاری برای جلوگیری از این کاهش حجم بافت استخوانی و ماهیچه‌ای فضانوردان بیابند. در غیر این صورت، یک مأموریت ۱۰۰ ماهه در فضا، انسان را تبدیل به ژله می‌کند! به گفته‌ی کلی، او در هنگام اقامت در فضا روزانه بین ۲ تا ۵ ساعت به کار و فعالیت‌های بدنی می‌پرداخته است. کلی فکر می‌کند که صنعت فضا در طول زندگی او به جایگاهی که ماسک و البته همه‌ی ما انتظار داریم، می‌رسد. او می‌گوید سفرهای فضایی امن و منظم همچون سفرهای هوایی در زمین، تا ۳۰ سال آینده قابل دسترس خواهند بود.

کلی می‌گوید:

من فکر می‌کنم آنچه ما در ابتدا با آن مواجه می‌شویم، چیزی شبیه روزهای اولیه‌ی حمل و نقل هوایی است؛ زمانی که در ابتدا گلایدرها افراد را به هوا می‌بردند و سپس با توسعه هواپیماها، حمل و نقل‌ هوایی هم گسترش پیدا کرد.