جوایز بین‌المللی عکس بوداپست، برندگان سال ۲۰۲۰ این رویداد را به‌تازگی منتشر کرده است. تصاویر ارائه‌شده در این سری از مسابقات، به همان اندازه که قابل تأمل هستند، از ویژگی‌های دیگری مانند نفس‌گیر بودن نیز برخوردار هستند. مسابقه‌ی عکاسی بین‌المللی بوداپست (Budapest International Foto Awards) پلتفرمی بین‌المللی در اختیار عکاسان در تمامی سطوح و ژانرها و از سراسر دنیا قرار داده است. عکاسان از هر نقطه‌ای از جهان، در هر سطحی اعم از حرفه‌ای و آماتور و در هر حوزه‌ای از عکاسی، از عکاسی هنری تا علمی و از عکاسی تبلیغاتی تا خبری، می‌توانند آثار خود را در این رقابت شرکت دهند. برندگان این رقابت علاوه بر نمایش آثارشان در بوداپست مجارستان و پوشش گسترده‌ی رسانه‌ای، برندهی مدال BIFA و هزاران دلار جوایز نقدی می‌شوند. عکاسان بالای ۱۸ سال در هر نقطه‌ای از جهان مجاز به شرکت در این رقابت هستند. این مسابقه در سه بخش حرفه‌ای، آماتور، دانشجو برگزار می‌شود. در این رقابت افرادی عکاس حرفه‌ای تلقی می‌شوند که اکثر درآمدشان را از عکاسی تأمین کنند.
هزینه‌ی شرکت تک‌عکس در بخش حرفه‌ای ۲۰ دلار، در بخش آماتور ۱۵ دلار و در بخش دانشجو ۱۰ دلار است. هزینه‌ی شرکت مجموعه‌عکس (۲ تا ۸ عکس با یک موضوع مشخص) در بخش حرفه‌ای ۳۰ دلار، در بخش آماتور ۲۰ دلار و در بخش دانشجو ۱۵ دلار است. اگر یک اثر به‌طور هم‌زمان در چند دسته شرکت کند، مشمول ۳۰ درصد تخفیف خواهد شد. هزینه‌ی شرکت در دسته‌ی پرتفلیو ۵۰ دلار است. آثار در هر یک از ده دسته‌ی تبلیغاتی، معماری، کتاب، ادیتوریال (نشریه)، رویدادها، فاین‌آرت (هنری)، طبیعت، مردم، پرتفلیو (گزیده‌آثار) و علمی داوری می‌شوند.
جوایز این مسابقه به شرح ذیل است:
- «عکاس سال BIFA» در بخش حرفه‌ای از میان نفرات اول این دسته‌ها انتخاب و برندهی ۳۰۰۰ دلار جایزه‌ی نقدی می‌شود.
- «استعداد نوظهور سال BIFA» در بخش غیر حرفه‌ای از میان نفرات اول این دسته‌ها انتخاب و برندهی ۲۰۰۰ دلار جایزه‌ی نقدی می‌شود.
- نفرات اول هر یک از دسته‌ها در بخش‌های حرفه‌ای و غیر حرفه‌ای (آماتور و دانشجو) ۲۰۰ دلار جایزه خواهند گرفت.
- آثار نفرات اول و دوم بخش‌های اصلی (حرفه‌ای و غیر حرفه‌ای) در بوداپست مجارستان به‌شکل چاپ‌شده و در وب‌سایت این رقابت به نمایش درخواهند آمد.
- برندگان دیگر (طلا، نقره، برنز - فینالیست‌ها) و آثار ستایش‌شده در گالری آنلاین به نمایش درمی‌آیند.
البته شرکت در این مسابقه قوانینی دارد. برای مثال، تنها عکس‌های دیجیتال مجاز به شرکت در این رقابت هستند. هر عکس ارسالی باید در قالب jpg با ۷۲ dpi و حداقل ۱۰۰۰ پیکسل طول (بزرگ‌ترین ضلع عکس) باشد و از حجم ۴ مگابایت تجاوز نکند. همچنین نباید بیشتر از ۵ سال از مدت زمان گرفته شدن عکس‌ها گذشته باشد. به نظر می‌رسد سال ۲۰۲۰، حتی با وجود حوادث غیر مترقبه و بسیار سخت، به شکوفایی ذهن‌های خلاق در سراسر جهان کمک کرده است. تصاویر برگزیده در این مسابقه از این قابلیت برخوردار هستند که افکار شما را به زندگی تغییر دهند.
فضای مابین
- مکان تصویر: اندونزی
- نام عکاس: شروین مگسینو
تنها یک کوه آتش‌فشان در دنیا وجود دارد که آتش آبی‌رنگ از آن خارج می‌شود و دریاچه‌ی بسیار بزرگ اسیدی در اطرافش تشکیل شده و آن، آتش‌فشان کاوا آیجن (Kawah Ijen) واقع در جاوای شرقی اندونزی است.دریاچه‌ی فیروزه‌ای دهانه‌ی آتش‌فشان کاوا آیجن، به‌شدت آرام و جذاب به نظر می‌رسد. نکته‌ی اصلی این تصویر، تماشای طلوع راه شیری در قله‌ی دهانه‌ی این آتش‌فشان است که آن را به یکی از زیباترین تصاویر ثبت‌شده تبدیل کرده است.
آتش‌فشان کاوا آیجن با ارتفاعی برابر با ۲٫۸ کیلومتر از سطح دریا و پوشش ۲۰ کیلومتر، یک کوه بسیار هیجان‌انگیز است. زمانی‌که شما یک کوه آتش‌فشانی فعال را تصور می‌کنید، به‌طور کلی به یک کوه بسیار بزرگ فکر می‌کنید که دود غلیظی به سمت آسمان روانه می‌کند و گدازه‌ها و مواد مذاب قرمزرنگی از دهانه‌اش به اطراف می‌ریزد؛ اما این یک تصور کلی است که کاوا آیجن به دلیل منحصربه‌فرد بودنش آن را تغییر داده است. کوه آتش‌فشانی آیجن برخلاف بسیاری از آتش‌فشان‌ها، گاز گوگرد منتشر می‌کند که در زمان احتراق به رنگ آبی لاجوردی می‌سوزد. شعله‌های آیجن مانند تابلوی نئون، پیچ‌وتاب می‌خورند و می‌درخشند و در طول شب مواد مذاب آبی‌رنگ مانند آبشاری از اطراف این کوه به بیرون می‌ریزند که منظره‌ی بسیار زیبایی تشکیل می‌دهند.
زمانی‌که گاز گوگرد از زیر سطح زمین با فشار فراوان بیرون می‌آید، دمای آن به ۶۰۰ درجه سلسیوس می‌رسد. وقتی این گاز با دمای بسیار بالا با هوا برخورد می‌کند، به‌صورت بسیار زیبایی مشتعل می‌شود و انفجار لاجوردی رنگی ایجاد می‌کند که می‌تواند تا ارتفاع ۵ متر برسد. مقداری از این گاز گوگرد بعد از میعان، آزادانه مشتعل و به سمت پایین دهانه روانه می‌شود. همین گوگرد مایع مشتعل با مواد مذاب آبی‌رنگ اشتباه گرفته می‌شود.
- مکان تصویر: چین
- نام عکاس: شروین مگسینو
ماهیگیری باکلان، یک سنت و روش باستانی هزارساله اما در حال مرگ، در گوییلین چین است. شیوه‌ی ماهیگیری با باکلان در چینی سنتی تاریخی است. در این تصویر ماهیگیر چینی با پرنده‌ای به نام باکلان که آن را تربیت کرده است، ماهی صید می‌کند. در این شیوه، ماهیگیران بدون استفاده از شیوه‌های مرسوم ماهیگیری و استفاده از میله، قلاب یا طعمه‌ی ماهیگیری، قلاب‌هایی در اطراف گردن باکلان نصب می‌کنند و سپس پرنده آزاد است که به شکار ماهی برود.
باکلان به سراغ ماهی‌ها می‌رود و صید خود را درون منقار نگه می دارد؛ اما پرنده با وجود قلاب نمی‌تواند ماهی‌ها را ببلعد. به این ترتیب باکلان به سوی ماهیگیر بازمی‌گردد و شکار خود را تقدیم او می‌کند. ماهیگیری به این شیوه در گذشته یک صنعت موفق بوده؛ اما امروزه به یک صنعت گردشگری تبدیل شده است. این روش از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است؛ اما در چین مدرن دیگر کسی به سراغ این شیوه نمی‌رود. بیشتر ماهیگیرانی که از پرنده‌ی باکلان برای ماهیگیری استفاده می‌کنند، مربوط به دهه‌ی هشتاد هستند و جوان‌ترین آن‌ها ۶۰ ساله است.
- مکان تصویر: قطب شمال
- نام عکاس: روی گالیتز
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
دانشمندان، نحوه‌ی ذوب شدن یخ‌های قطب شمال را بررسی کردند و به این نتیجه رسیدن که علت آن، گرم شدن آب عمق اقیانوس اطلس است. پژوهشگران می‌گویند روند گرمایش زمین به گرم شدن سریع آب‌های عمق اقیانوس اطلس منجر شده است و این جریان آب گرم از زیر اقیانوس اطلس به سمت یخ‌های قطب شمال جریان پیدا می‌کند و باعث می‌شود از زیر ذوب شوند و نه از بخش‌های بالاتر. این نحوه‌ی ذوب شدن باعث می‌شود حجم عظیمی از کوه‌های یخ با سرعت بالا فروریزند. همین مسئله موجب می‌شود روند شکل‌گیری و تثبیت کوه‌های یخ در قطب شمال متوقف شود.طبق بررسی‌های مشترک پژوهشگران، روند مذکور از ۱۵ سال پیش تا به امروز سرعت گرفته و شدت تخریب کوه‌های یخ در قطب شمال به‌طور مرتب در حال افزایش است. در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ روند ذوب یخ‌های قطب شمال تشدید شده و البته در سال ۲۰۲۰ کمی کاهش یافته است.
- مکان تصویر: دره‌ی تارناوا، ترانسیلوانیا، رومانی
- نام عکاس: ایستوان کرکس
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: چین
- نام عکاس: چیاسنگ وو
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
در تاریخ ۹ جون ۲۰۱۹ ، تخمین زده شد که یک میلیون نفر در اعتراض به لایحه‌ی پیشنهاد‌ی استرداد دولت، در خیابان‌های هنگ‌کنگ راهپیمایی کردند. این حرکت که به نام تظاهرات علیه لایحه استرداد ۲۰۱۹ هنگ‌کنگ شناخته می‌شود، مجموعه تظاهراتی علیه لایحه استرداد مظنونان و متهمان در هنگ‌کنگ به چین است. این لایحه اولین بار توسط جان لی ( وزیر امنیت وقت چین) در فوریه ۲۰۱۹ مطرح شد؛ لایحه‌ای که اگر تصویب می‌شد، به مقامات محلی اجازه می‌داد افراد تحت تعقیب را به مناطقی که هنگ‌کنگ با آن‌ها توافق‌نامه‌ی استرداد ندارد، مسترد کنند؛ از جمله سرزمین اصلی چین و تایوان.
- مکان تصویر: زمین
- نام عکاس: کریستین ون هایست
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
صحرای بزرگ آفریقا، بزرگ‌ترین صحرای گرم جهان است و با مساحت ۹ میلیون و ۲۰۰ هزار کیلومتر مربع در شمال آفریقا واقع شده. حدود دو و نیم میلیون نفر در این ناحیه زندگی می‌کنند که اکثرا مردمان صحرانشین بخش‌هایی از کشورهای موریتانی، مراکش و الجزایر هستند. صحرای بزرگ، قاره‌ی آفریقا را به دو بخش شمال آفریقا و آفریقای سیاه تقسیم می‌کند. انسان در لبه‌های صحرا به مدت پنجاه هزار سال زیسته است. قدمت این صحرا را دو و نیم میلیون سال می‌دانند. این صحرا بزرگ‌ترین بیابان گرم جهان و سومین منطقه‌ی بی‌درخت بزرگ پس از جنوبگان و شمالگان است. این صحرا آن‌چنان بزرگ است که مساحت آن را با چین یا ایالات متحده مقایسه می‌کنند.
- مکان تصویر: روسیه
- نام عکاس: آرسنی نسخودیموف
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: بلاروس
- نام عکاس: هانا روزاوا
این عکس، چند ماه گذشته و در راستای اعتراضات گسترده علیه آلکساندر لوکاشنکو، رئیس جمهور ۶۵ ساله بلاروس به ثبت رسید. رئیس جمهوری که اکنون ۲۶ سال است در رأس قدرت قرار دارد و برای ششمین بار پیاپی مقام ریاست جمهوری را تصاحب کرده است. لوکاشنکو اعلام کرده بود که با کسب ۸۰ درصد آرا در انتخابات ریاست جمهوری روز یکشنبه پیروز شده است. سوتلانا تیخانوفسکایا، رقیب انتخاباتی او به دلیل نگرانی از امنیت جانی خود و فرزندانش ناگزی به ترک بلاروس شده و به لیتوانی پناه برده است. بخش بزرگی از مردم بلاروس تیخانوفسکایا را برندهی واقعی انتخابات می‌دانستند.
- مکان تصویر: سیته سولیل
- نام عکاس: اوریم هونگ
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
اوریم هونگ، عکاسی است که به دنبال نور و نقطه‌ی امید، در دنیای منزوی و ایزوله می‌گردد. پس از گرایش به علوم انسانی و همچنین تعلیم و تربیت، او به مدت یک دهه به کودکان تدریس کرد و در این روند، از علاقه‌ی خود به عکاسی مطلع شد. وی در رشته‌ی عکاسی در هنر کالج مرکز طراحی در پاسادنا کالیفرنیا تحصیل کرد. در حال حاضر، او پروژه‌ای برای کودکان و یتیمان در سیتی سولیل، که یک دهکده‌ی کوچک در منطقه‌ی شهری پورتو پرنس در هائیتی است، رهبری می‌کند. کشور هائیتی در دریای کارائیب قرار دارد و دارای بیش از ۹ میلیون نفر جمعیت است که ۹۵ درصد آن را سیاه پوستان و باقی‌مانده را دورگه‌های سفید و سیاه تشکیل می‌دهند.
- مکان تصویر: ایتالیا
- نام عکاس: گابریل میکالیززی
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: نامشخص
- نام عکاس: جانک
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: نیوزلند
- نام عکاس: دومینیک توماس
نیوزیلند در شمار کشورهایی است که پایین‌ترین آمار مرگ بر اثر کووید ۱۹ را ثبت کردند. جاسیندا آردرن، نخست‌وزیر نیوزیلند در روزهای آغاز شیوع ویروس کرونا اعلام کرد که برای مقابله با این وضعیت باید سخت‌گیرانه و سریع وارد عمل شد. ۲۵ اسفند ماه سال گذشته که ۱۰۰ مورد ابتلا به کووید ۱۹ در نیوزیلند ثبت شده و هنوز هیچ بیماری فوت نکرده بود، این کشور مرزهای خود را به روی مسافران خارجی بست و شهروندان خود را که از خارج باز‌می‌گشتند به قرنطینه‌ی دوهفته‌ای فرستاد. دولت نیوزیلند دو روز بعد از این تاریخ در این کشور قرنطینه کامل اعلام کرد؛ اقدامی که با توجه به معیارهای تعریف‌شده بین‌المللی برای مقابله با شیوع کرونا، بسیار سخت‌گیرانه به شمار می‌رفت.
از این تاریخ به بعد تنها فروشگاه‌های مواد غذایی، داروخانه‌ها و بیمارستان‌ها اجازه فعالیت داشتند.در این کشور ترافیک شهری و تردد وسایل نقلیه محدود و روابط اجتماعی به ارتباط‌های درون خانواده محدود شد. این محدودیت‌های شدید یک ماه طول کشید و سپس گام به گام کاهش یافت. پس از اعمال محدودیت‌ها، نیوزلند توانست به مهار کرونا برسد و آن را شکست دهد. جاسیندا آردرن، نخست‌وزیر نیوزیلند در مصاحبه‌ای گفت که پس از شنیدن خبر بهبودی آخرین بیمار مبتلا کووید ۱۹ در این کشور از شادی رقصیده است. به عبارتی نیوزلند از وقتی که باقی کشورها از دست داده بودند، استفاده کرد و توانست از مرگ بسیاری از شهروندان خود جلوگیری کند.
- مکان تصویر: نامشخص
- نام عکاس: لاسلو فولدی
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: میانمار
- نام عکاس: محمد رکیبول حسن
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
محمد رکیبول حسن، عکاس، فیلمساز و هنرمند تجسمی مستند مستقر در داکا است. آثار وی مضامین حقوق بشری، توسعه‌ی اجتماعی، مهاجرت، خشونت جنسیتی و محیط را بررسی می‌کند. تصاویر وی بیانگر مقاومت روح و قدرت انسانی است. حسن دارای گواهی تحصیلات تکمیلی عکاسی از دانشگاه فالموث و یک مدرک کارشناسی در تاریخ هنر از دانشگاه آکسفورد است. او یک دیپلم تحصیلات تکمیلی در روزنامه نگاری از دانشگاه آتنئو مانیل و فارغ‌التحصیلی فیلم و فیلم‌سازی از دانشگاه سیدنی را در کارنامه‌ی تحصیلی خود دارد.
- مکان تصویر: نامشخص
- نام عکاس: والریو نیکولوزی
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: چین
- نام عکاس: تتسو کوریتا
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: نامشخص
- نام عکاس: رابین یونگ
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: مکزیک
- نام عکاس: ادواردو لوپز مورنو
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: نامشخص
- نام عکاس: پیوتر زواریچ
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: جزیره‌ی La Digue
- نام عکاس: اریکا والکوویچوا
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: چین
- نام عکاس: وی دینگ
عکاس در توضیح این تصویر می‌گوید:
- مکان تصویر: هند
- نام عکاس: دیمپی هالوتیا
دیمپی هالوتیا، یک عکاس خیابانی مشهور و برندهی جایزه‌های مختلف است که با اصالتی هندی، در لندن زندگی می‌کند. پروژه‌ی او با عنوان «ما می‌دویم، شما پرواز می‌کنید» یک پروژه‌ی بسیار مهم برای او بود. این پروژه به منظور برجسته کردن کاهش پرندگان در سطح شهر بود. زمین، به‌عنوان متعادل‌کننده‌ی اکوسیستم بین انسان، حیوانات و منابع طبیعی است. در نهایت، هر سیستمی قطع یا مختل می‌شود و دیگر انسانی وجود نخواهد داشت. این اشتباه و سوغاتی است که برای نسل‌های بعدی به یادگار می‌گذاریم. دیمپی هالوتیا، صدای خود را از طریق عکس‌هایی که ثبت می‌کند، به گوش جهانیان می‌رساند.
- مکان تصویر: هند
- نام عکاس: کوستا کورباز
جهاریا، یکی از بزرگ‌ترین معادن زغال سنگ جهان، در منطقه‌ی «جهارخند» کشور هند واقع شده و لقب طولانی‌ترین آتش فروزان جهان را به خود اختصاص داده است. کارخانه‌های زغال‌سنگ در جهاریا در قلب کمربند زغال سنگ هند بیش از صد سال است که می سوزد و آتش آن همچنان شعله‌ور است. روستاهایی که در نزدیکی این کارخانه‌ها قرار دارند هنوز مردم را در خود جای می‌دهند و تهدید به فروپاشی از یک روز به روز دیگر منتقل می‌شود. استخراج زغال سنگ از این معدن که ۲۶۰ کیلومتر مربع مساحت دارد، در اواخر دهه‌ی ۱۸۰۰ میلادی تحت دستور دولت بریتانیا آغاز شد. نخستین شعله‌های آتش روباز در این منطقه در سال ۱۹۱۶ مشاهده شد؛ بااین‌حال، در دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی بالغ بر ۷۰ زبانه‌ی آتش از آن بیرون آمد.
هرچه عمق این آتش‌سوزی‌ها بیشتر می‌شد، مسئولان بیشتر به آن بی‌اعتنایی می‌کردند و امیدوار بودند تا سرانجام روزی خودشان از سوختن بازبمانند. اما این امید به دنبال عملیات بهره‌برداری جدید در سال ۱۹۷۳ میلادی به‌طور کلی ناامید شد. در آن سال، شرکت فرعی Bharat Coking Coal عملیات استخراج روباز گسترده‌ای را به‌عنوان شیوه‌ای نوین در حوزه بهره‌برداری از منابع زغال سنگ در هند آغاز کرد. در همان زمان بود که به ادعای شاهدان محلی، شعله‌های این آتش افروخته شد و فاجعه‌ای که تاکنون ادامه دارد، رقم خورد. استخراج معادن روباز در حال گسترش است. نسل جدید که در اینجا بزرگ می‌شود، آیا آینده‌ای که به این حقیقت تلخ آغشته نباشد، خواهد دید؟
نظرات