فضانوردی و شنا در مسافت طولانی، باعث کوچک شدن قلب می‌شوند
شاید جالب باشد اگر بدانید شنا در مسافت‌های طولانی و فضانوردی چه تأثیر مشترکی بر سیستم بدن انسان می‌گذارند. یک مطالعه‌ی جدید نشان داده است که هردوی این فعالیت‌ها می‌توانند قلب را کوچک کنند. هر دوی این فعالیت‌ها فشار جاذبه بر قلب را کاهش می‌دهند و این مسئله باعث می‌شود قلب برای پمپاژ خون به بالا در طول بدن، به‌سختی کار نکند. قلب یک عضله است و دقیقا مانند سایر عضله‌های بدن اگر مانند گذشته مورد استفاده قرار نگیرد، کوچک می‌شود.
برای درک اینکه بی‌وزنی چه اثری بر قلب دارد، گروهی از محققان داده‌های سلامت اسکات کلی، فضانورد بازنشسته را در داخل ایستگاه فضایی بین‌المللی مابین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ را با داده‌های سلامت شناگر نخبه‌ی استقامت، بنوا لکومته که در سال ۲۰۱۸ عدد ۱۷۵۳ مایل (۲۸۲۱ کیلومتر) در سراسر اقیانوس آرام شنا کرد را با یکدیگر مقایسه کردند.
طبق این مطالعه، لکومته مابین ۵ ژوئن تا ۱۱ نوامبر ۲۰۱۸ به مدت ۱۵۹ روز شنا کرد. او یک بار هفت روز و بار دیگر ۳۲ روز برای آب‌و‌هوای نامناسب استراحت داشت (که محدودیتی در جمع‌آوری اطلاعات اما برای ایمنی خود او بود). او به‌طور متوسط روزانه ۵٫۸ ساعت شنا کرد. کلی اسکات ۳۴۰ روز را در فضا سپری و روزانه چند ساعت ورزش می‌کرد. او شش روز در هفته را با تمرینات دوچرخه، استفاده از تردمیل و انجام تمرینات مقاومتی ورزش کرد. پزشکان قلب هردوی این مردان را قبل، در حین و بعد از سفرهایشان تجزیه و تحلیل کردند.
محققان دریافتند که اسکات کلی در طول سال حضور در فضا، حدود ۰٫۷۴ گرم از توده‌ی قلب را در هفته، در بطن چپ خود و در محفظه‌ی اصلی پمپاژ قلب از دست می‌دهد. لکومته، هنگام شنا در طول اقیانوس آرام هفته‌ای ۰.۷۲ گرم توده‌ی قلب را در بطن چپ خود از دست داد. محققان همچنین دریافتند که هنگامی که کلی و لکومته سفر خود را آغاز کردند، هر دو مرد افت اولیه‌ی قطر بطن چپ خود را تجربه کردند. بنا بر Live Science، متوسط وزن قلب در مردان حدود ۲۸۰ تا ۳۴۰ گرم و در زنان ۲۳۰ تا ۲۸۰ گرم است.
دکتر جیمز مک نامارا عضو متخصص قلب در دانشگاه جنوب غربی تگزاس واقع در دالاس به BBC گفت که به‌طور کل، اسکات کلی ۱۹ تا ۲۷ درصد از توده‌ی بطن چپ خود و لکومته در طول پنج ماه شنای خود، ۲۰ تا ۲۵ درصد از آن را از دست داد. به عبارت دیگر، با وجود ورزش در یک محیط بدون وزن (آب و فضا)، قلب هر دو مرد در طول سفر خود کوچک شد.
این برای دانشمندان تعجب‌آور بود، زیرا قبلاً مشخص شده بود که آموزش شنا با شدت بالا و زمان ۱ تا ۳ ساعت در روز، با افزایش اندازه و جرم بطن چپ ارتباط دارد. محققان همچنین پیش‌بینی می‌کردند که ورزش شنا به مدت طولانی، یک محرک کافی برای افزایش توده‌ی بطن چپ باشد.
دکتر بنجامین لوین استاد پزشکی داخلی در مرکز پزشکی UT Southwester در بیانیه‌ای گفت: «قلب به طرز قابل توجهی نرم است و به‌ویژه به جاذبه یا فقدان آن پاسخ می‌دهد. هم تأثیر جاذبه و هم پاسخ انطباقی به ورزش نقش مهمی دارد و ما متعجب شدیم که حتی دوره‌های بسیار طولانی ورزش با شدت کم هم باعث جلوگیری از کاهش عضله قلب نمی‌شود.»
به گزارش BBC، قلب هر دو مرد پس از سفر و ازسرگیری راه رفتن روی زمین، به اندازه‌ی طبیعی بازگشت. بر اساس این بیانیه، محققان هنوز قصد دارند اسکن‌های تصویربرداری با شدت مغناطیسی (MRI) قلب لکومته را قبل و بعد از شنا تجزیه و تحلیل کنند تا بیشتر درک کنند که آیا اثرات طولانی‌مدت بی‌وزنی کاملا برطرف می‌شود یا خیر.
این یافته‌ها در تاریخ ۲۹ مارس، در مجله Circulation منتشر شد.
نظرات