شواهد ژنتیکی جدید نشان می‌دهد گرگ‌های وحشت واقعا گرگ نبودند

گرگ‌های وحشت جانوران نمادینی هستند. هزاران نمونه از این گوشت‌خواران منقرض‌شده عصر پلیستوسن از گودال‌های تار (قطران) لابریا در لس‌آنجلس کشف شده است. اما مطالعه‌ی جدیدی درمورد ژنتیک گرگ‌های وحشت دیرینه‌شناسان را حیرت‌زده کرده است. به گزارش ساینتیفیک آمریکن، مطالعه‌ی جدید نشان می‌دهد جانوران مذکور اصلا گرگ نبودند، بلکه آخرین اعضای تباری از سگ‌ها بودند که در آمریکای شمالی تکامل پیدا کردند.

گرگ‌های وحشت برای اولین‌بار در دهه‌ی ۱۸۵۰ توصیف شدند. بقایای آن‌ها در بیشتر مناطق قاره آمریکا از آیداهو تا بولیوی پیدا شده است. تراوش‌های تار در لابریا بازگوکننده‌ی داستان شکارچی‌های بزرگی است که در پی طعمه‌های گیرافتاده در تار به‌ کام مرگ فرو می‌رفتند. بقایای حفظ‌شده گرگ‌های وحشت در این ماده نشان‌دهنده‌ی شکارچی بزرگی است که طول آن به ۶ فوت (۱/۸ متر) می‌رسیده است و به‌منظور از پای درآوردن جانوران عظیم‌الجثه در بخش جمجمه و آرواره سازگاری‌هایی پیدا کرده است. اگرچه این سگ‌سانان به‌وضوح برای غلبه بر جانوران بزرگی مانند ماستودون‌، اسب‌، بایسون و دیگر علف‌خواران بزرگی که در آن زمان در قاره آمریکا پرسه می‌زدند، تکامل پیدا کرده بودند، تشابه اسکلتی میان گرگ‌های وحشت و گرگ‌های خاکستری کوچک‌تر امروزه موجب این تصور شده بود که این دو جانور رابطه‌ی نزدیکی با هم دارند.

در اواخر دوره پلیستوسن در جنوب غربی آمریکای شمالی، دسته‌ای از گرگ‌های وحشت (Canis dirus) درحال تغذیه از بایسون شکارشده هستند، درحالی‌که یک جفت گرگ خاکستری (Canis lupus) به امید لاشخوری نزدیک می‌شود. گرگ‌های وحشت نسبت‌به گرگ‌های خاکستری بزرگ‌تر بودند و رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز داشتند.

مدت‌ها تصور می‌شد گرگ‌های وحشت قبل از اینکه گرگ‌های خاکستری از اوراسیا به‌دنبال آن‌ها ازطریق پل برینگ لند به آمریکای شمالی برسند، در این منطقه سکونت پیدا کرده بودند. اکنون، DNA که به‌خوبی حفظ شده است، به‌نظر می‌رسد این داستان را اساسا تغییر دهد. مطالعه‌ی جدید که در مجله‌ی Nature منتشر شده است، به‌عنوان تلاشی برای درک اصول بیولوژیکی گرگ‌های وحشت آغاز شد. آنجلا پری، باستان‌شناس دانشگاه دورام و یکی از نویسندگان مطالعه می‌گوید:

برای من، این کار با تصمیم سفر جاده‌ای در اطراف کشور آمریکا برای جمع‌آوری نمونه‌های گرگ وحشت آغاز شد. ما می‌خواستیم ببینم که چه چیزی می‌توانیم به دست بیاوریم، زیرا تا آن زمان کسی موفق نشده بود از نمونه‌های گرگ‌های وحشت DNA به دست آورد.

در همان زمان، کیرن میچل، نویسنده‌ی دیگر مقاله و ژنتیک‌دان دانشگاه آدلاید در استرالیا نیز درحال تلاش برای استخراج و مطالعه‌ی DNA باستانی حاصل از بقایای گرگ‌های وحشت بود. یکی از سوالات پژوهشگران این بود که گرگ‌های وحشت با گرگ‌های دیگر چه ارتباطی دارند.

برای دهه‌ها، دیرین‌شناسان میزان شباهت استخوان‌های گرگ‌ها وحشت و گرگ‌های خاکستری را مورد توجه قرار می‌دادند. به‌علت شباهت زیاد این دو جانور، گاهی‌اوقات تشخیص آن‌ها از هم دشوار است. میچل می‌گوید: «حدس من این بود که گرگ‌های وحشت احتمالا تبار یا زیرگونه‌ی خاصی از گرگ‌های خاکستری بودند.»

اما شواهد جدید داستان دیگری را بازگو می‌کرد. تجزیه‌و‌تحلیل‌های ژنتیکی اولیه نشان داد گرگ‌های وحشت و گرگ‌های خاکستری ارتباط نزدیکی با هم نداشتند. پژوهشگران پس از تعیین توالی پنج ژنوم از فسیل‌های گرگ‌های وحشت که قدمتی بین ۵۰ هزار تا ۱۳ هزار سال داشتند، متوجه شدند این جانوران به تبار بسیار قدیمی‌تری از سگ‌ها تعلق دارند.

اکنون چنین به‌نظر می‌رسد که گرگ‌های وحشت در قاره آمریکا تکامل یافته بودند و با گرگ‌های خاکستری اوراسیا خویشاوندی نزدیکی نداشتند. آخرین باری که گرگ‌های خاکستری و گرگ‌های وحشت جد مشترکی داشتند، حدود ۵/۷ میلیون سال پیش بود.

درواقع، تشابه میان گرگ‌های وحشت و گرگ‌های خاکستری موجب شده است که گرگ‌های خاکستری به‌عنوان نماینده‌هایی از جنبه‌های مختلف رفتار و بیولوژی گرگ‌های وحشت درنظر گرفته شوند. هویت جدید گرگ‌های وحشت به این معنا است که بسیاری از فرضیات قبلی نیاز به بازنگری دارند. زازولا می‌گوید: «مطالعه پروتئین‌ها و DNA باستانی استخوان‌های فسیل‌شده به‌سرعت درحال بازنویسی تاریخ عصر یخبندان و تاریخ جدیدتر پستانداران آمریکای شمالی است.»

ازنظر فنی، یافته‌های جدید به این معنا است که ممکن است گرگ‌های وحشت به اسم جنس جدیدی نیاز داشته باشد تا نشان دهد که آن‌ها دیگر عضوی از جنس سگ‌ها (Canis) که گرگ‌های خاکستری به آن تعلق دارند، نیستند. پری، میچل و همکارانشان نام Aenocyon را پیشنهاد می‌کنند که به‌معنای گرگ وحشتناک است. اما پژوهشگران انتظار ندارند یافته‌های آن‌ها به‌کلی سنت قدیمی را از میان بردارد و احتمالا Aenocyon dirus همچنان برای نامیدن گرگ‌های وحشت به کار خواهد رفت.

از سوالات پژوهشگران درمورد گرگ های وحشت این است که چرا این جانوران درنهایت با پایان آخرین عصر یخبندان ناپدید شدند. این شکارچیان طی میلیون‌ها سال در آمریکای شمالی درزمینه‌ی شکار شتر، اسب، بایسون و دیگر گیاه‌خواران تخصص پیدا کرده بودند. با ناپدید شدن منابع شکار، گرگ‌های وحشت نیز از میان رفتند. پری می‌گوید: «درمقایسه‌با گرگ‌های خاکستری که مدلی برای سازگاری هستند، به‌نظر می‌رسد گرگ‌های وحشت ازنظر برخورد با تغییرات محیطی و شکار انعطاف‌پذیری کمتری داشتند.»

گرگ‌های وحشت بیش از DNA پوسیده در استخوان‌های باستانی، میراث ژنتیکی دیگری از خود برجای نگذاشتند. گرچه سگ‌سانان دیگری مانند گرگ‌ها و کایوت‌ها اغلب هیبریدهای ایجاد می‌کنند، ظاهرا گرگ‌های وحشت با هیچ‌یک از سگ‌سانانی که تا به امروز زنده مانده‌اند، هیبرید تشکیل ندادند. پژوهشگران هیچ شاهد ژنتیکی از تلاقی میان گرگ‌های وحشت و گرگ‌های خاکستری یا کایوت‌ها پیدا نکردند.

میچل خاطرنشان می‌کند که گرگ‌های وحشت ازنظر ژنتیکی با دیگر سگ‌سانان فاصله داشتند، بنابراین، احتمالا هیبرید شدن ممکن نبود زیرا این جانوران احتمالا نمی‌توانستند با تلاقی با گرگ‌هایی که اخیرا از اوراسیا وارد منطقه شده بودند، فرزندانی تولید کنند که قدرت زنده‌مانی داشته باشند. حدود ۱۳ هزار سال پیش، گرگ‌های وحشت با انقراض مواجه شدند. ممکن است تکامل در محیط‌های متغیر و سخت اوراسیا به گرگ‌های خاکستری برتری داده باشد، درحالی‌که گرگ‌های وحشت که در پایان عصر یخبندان در جنوب کالیفرنیا زندگی می‌کردند، آمادگی مقابله با شرایط دشوار را نداشتند.

اما آنچه ممکن است مانند پایان داستان گرگ وحشت به‌نظر رسد، درواقع آغاز آن است. ژن‌های حفظ شده نشان داده‌اند که گرگ‌های وحشت و اجداد آن‌ها برای بیش از ۵ میلیون سال سگ‌های برتر قاره آمریکا بودند و فصول اول داستان‌ آن‌ها تازه باید بازنویسی شود.