آلودگی شدید هوا بر بهره‌وری کارگران تأثیر می‌گذارد
اقتصاددانانی از دانشگاه ملی سنگاپور مطالعه‌ی جامعی انجام داده‌اند که نشان می‌دهد مواجهه‌ی مداوم با آلودگی هوا نه‌تنها ازنظر سلامتی ضرر دارد؛ بلکه همچنین می‌تواند باعث کاهش بهره‌وری کارکنان شود. آلبرتو سالوو، نویسنده‌ی مقاله توضیح می‌دهد:
بیشتر ما با تأثیرات منفی حاصل از آلودگی هوا بر سلامتی آشنا هستیم؛ اما به‌عنوان اقتصاددان می‌خواستیم دیگر پیامدهای اجتماعی‌اقتصادی این موضوع را بررسی کنیم. هدف ما از این پژوهش، افزایش درک در زمینه‌ی آلودگی هوا از مسیرهایی است که تاکنون بررسی نشده‌اند. معمولا فکر می‌کنیم شرکت‌ها با بی‌توجهی به مقررات مرتبط‌با انتشار آلودگی ازطریق صرفه‌جویی در تجهیزات کنترل انتشارات گازی و... سود می‌برند؛ ولی اینجا تأثیر متضادی روی بهره‌وری نیروی کار آن‌ها نشان دادیم.
پژوهشگران حدود یک سال مشغول جمع‌آوری اطلاعاتی از کارخانجات چین بودند. این مطالعه مصاحبه با مدیران شرکت‌های متعدد در چهار استان چین را شامل می‌شد. این کارخانجات کارخانه‌های نساجی بودند و کارگران براساس تعداد و قیمت تعداد قطعه پارچه‌ای دستمزد می‌گرفتند که تولید می‌کردند. بدین منظور، رکوردهای روزانه‌ی میزان بهره‌وری برخی از کارگران در نوبت‌های کاری خاصی بررسی شد.
پژوهشگران تعداد قطعه پارچه‌ای که هر کارگر طی روز تولید می‌کرد، با سنجه‌های غلظت ذرات آلاینده‌ی خاصی مقایسه می‌کرد که هر کارگر طی زمان درمعرض آن قرار گرفته بود. یکی از راه‌های استاندارد برای تعیین شدت آلودگی این است که تعداد ذرات ریز دارای قطر کمتر از ۲.۵ میکرومتر (PM2.5) موجود در هوا اندازه‌گیری شود.
اکثر مردمی که در کشورهای درحال‌توسعه زندگی می‌کنند، درمعرض غلظت ناسالمی از موادآلاینده قرار می‌گیرند. در محل دو کارخانه‌ی مطالعه‌شده، سطوح آلودگی به‌طور معنی‌داری از روزی به روز دیگر متغیر، ولی به‌طور کلی زیاد بود. در منطقه‌ی سطوح PM2.5، به‌طور متوسط هفت‌برابر بیشتر از محدوده‌ی سالمی بود که سازمان حفاظت از محیط‌زیست اعلام کرده است (۸۵ میکروگرم در مترمکعب). نتایج این مطالعه نشان داد برخلاف آنچه در مطالعات قبلی گزارش شده، نوسانات روزانه‌ی آلودگی تاثیری فوری بر بهره‌وری کارگران ندارد؛ ولی مواجهه‌ی طولانی‌مدت، مثلا سی‌روزه، موجب افت درخورتوجهی در بهره‌وری می‌شود. در این مطالعه، برای عوامل مؤثر دیگری مانند فعالیت اقتصادی منطقه نیز تصحیح انجام شد. پروفسور لیو می‌گوید:
متوجه شدیم افزایشی دَه‌میکروگرمی در PM2.5، درصورتی‌که برای مدت بیش از ۲۵ روز باقی بماند، بازده روزانه را تا ۱درصد کم می‌کند و به شرکت‌ها و کارگران آسیب می‌رساند. اثرها ناچیز، ولی بسیار معنی‌دار بود.
پژوهشگران درباره‌ی دلایل این ارتباط توضیح واضحی ندارند. لیو توضیح می‌دهد:
سطوح بالای ذرات مرئی هستند و ممکن است به‌طرق مختلفی بر بهزیستی فرد اثرگذار باشند. علاوه‌بر واردشدن به بدن و تأثیر جسمی، این امر همچنین می‌تواند عنصری روان‌شناختی باشد. کارکردن در محیط‌های بسیار آلوده برای مدت‌زمان طولانی می‌تواند روی خلق‌و‌خو یا رغبت به انجام کار تأثیرگذار باشد.
ازآنجاکه تعیین کمّیّت بازده هر کارگر دشوار است، پژوهش روی این موضوع بسیار محدود است که چگونه زندگی و کار در چنین هوای آلوده‌ای بهره‌وری را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. مطالعه‌ای پیشین که روی کارگران بسته‌بندی میوه در کالیفرنیا انجام شده بود، نشان‌دهنده‌ی تأثیر بزرگ و فوری حاصل از مواجهه با PM2.5 بود. این مطالعه نشان می‌داد وقتی این سطوح به‌اندازه‌ی دَه میکروگرم در مترمکعب افزایش می‌یافت، میزان بهره‌وری کارگران ۶درصد کمتر می‌شد. البته به‌نظر می‌رسد برآورد این مطالعه برای کشور در‌حال‌توسعه‌ی بزرگی باشد. کارگران در کشور چین می‌توانند در وضعیت بدتر کار کنند و در همان زمان، همان سطوح بهره‌وری را حفظ کنند که در یک روز پاک وجود دارد. سالوو می‌گوید:
البته اگر واقعا چنین اثر قطعی و فوری وجود داشته باشد، یقینا مدیران کارخانه‌ها و اداره‌ها درباره‌ی آنچه در مصاحبه‌های خود دیدیم، باید بیشتر متوجه این موضوع می‌شدند. براساس این مشاهده‌ها، بر این باوریم یافته‌ی ما که آلودگی رابطه‌ی ظریفی با بهره‌وری دارد، واقع‌بینانه به‌نظر می‌رسد.
دسترسی به اطلاعات جمع‌آوری‌شده در این مطالعه آزاد خواهد بود تا به‌عنوان منبعی برای دیگر پژوهشگران استفاده شود.
نظرات