هفت کشور بزرگ جهان به وعده‌های خود در قبال توافق پاریس عمل نکرده‌اند
بر اساس این گزارش، هفت کشور بزرگ جهان از جمله ایالات متحده، به تعهداتی که ۳ سال قبل در پاریس داده بودند عمل نکرده‌اند. در ادامه این گزارش نگران‌کننده آمده است که اکنون زمان کم‌تری برای اتخاذ سیاست‌های بلندپروازانه‌ای برای محدود کردن انتشار گازهای گلخانه‌ای وجود دارد.
فیلیپ دروست، رئیس کمیته‌ای که گزارش سالانه انتشار گازهای گلخانه‌ای برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) را تنظیم می‌کند، در این خصوص گفت:
ما شواهد جدیدی در دست داریم که نشان می‌دهد، کشورها کار زیادی در این مورد انجام نداده‌اند.
کشورهای جهان در سال ۲۰۱۵ در پاریس گردهم آمدند و بر مجموعه‌ای از اهداف توافق کردند تا گرمایش زمین را در مقایسه با عصر ماقبل صنعتی، زیر ۲ درجه سانتی‌گراد نگه دارند. کشورهای عضو توافق پاریس، همچنین با چشم داشت هدفی بلندپروازانه، متعهد شدند که روند گرم شدن کره زمین را تا پایان قرن حاضر، به کم‌تر از ۱٫۵ درجه سانتی‌گراد برسانند. اما گزارش برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد نشان می‌دهد که اگر افزایش انتشار جهانی گازهای گلخانه‌ای به مانند سال ۲۰۱۷ ادامه یابد، بعید است که تا اواسط سال ۲۰۲۰، شاهد اوج گرفتن روند کاهش انتشار آلاینده‌ها باشیم.
معترضان در پاریس، خواستار اقدامات فوری برای مقابله با تغییرات آب‌وهوایی شدند
با این حال، این نقطه‌ی اوج، قبل از اینکه هر فرودی اتفاق بیافتد لازم است و نتیجه‌گیری الزامی در صورتی خواهد بود که جهان بخواهد شانس دستیابی به مهم‌ترین هدف پاریس (محدود کردن روند گرم شدن تا ۲ درجه سانتی‌گراد نسبت به عصر ماقبل صنعتی) را داشته باشد.
کلی لوین، تحلیل‌گری از موسسه منابع جهانی (WRI) و یکی از نویسندگان اصلی این گزارش، گفت:
همه شواهد علمی نشان می‌دهد که نقطه‌ی اوج فوق تا سال ۲۰۲۰ بسیار حیاتی است. اگر این نقطه را از دست بدهیم، در آینده نیازمند کاهش (گازهای گلخانه‌ای) به نسبت بسیار بیش‌تری خواهیم بود.
علاوه بر این، گزارش جدید نشان می‌دهد، شکاف بین وعده‌های امضاکنندگان توافق پاریس و میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای، حتی بیش‌تر از آنچه قبلا تصور می‌شد است. به همین جهت نویسندگان گزارش خاطر نشان کردند که هم‌اکنون، نگرانی‌ها در خصوص میزان فعلی وعده‌ها و اقدامات، در مقایسه با سال‌های گذشته بیش‌تر شده است. انتشار جهانی گازهای آلاینده در سال ۲۰۱۷ برابر ۵۳٫۵ میلیارد تن دی‌اکسید کربن بود. اگر همه‌ی کشورها به تمام وعده‌هایی که در توافق پاریس داده‌اند عمل کنند، این میزان در سال ۲۰۳۰ به حدود ۵۳ میلیارد تن خواهد رسید. با توجه به رشد جمعیت و اقتصاد، طبیعی است که انتشار گازهای گلخانه‌ای رشد کند و تنها بر اساس تعهدات توافق پاریس، این روند افزایشی می‌تواند متوقف شود.
شمالگان قبلا به میزان قابل‌توجهی نسبت به قبل گرم‌تر شده است. پیش‌بینی می‌شود، سیاره ما در پایان قرن حاضر حدود ۳ درجه سانتی‌گراد گرم‌تر شود
با ادامه‌ی چنین مسیری، سیاره‌ی ما در پایان قرن حاضر حدود ۳ درجه سانتی‌گراد گرم‌تر می‌شود. گزارش برنامه‌ی محیط‌زیست سازمان ملل متحد عنوان می‌کند، میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای در سال ۲۰۳۰ باید به حدود ۴۰ میلیارد تن در سال برسد تا شانس دستیابی به محدوده‌ی گرمایش ۲ درجه سانتی‌گرادی وجود داشته باشد. و برای محدوده ۱٫۵ درجه سانتی‌گرادی، این میزان باید به ۲۴ میلیارد تن در سال برسد که شیب بسیار تندی محسوب می‌شود. در یک سناریوی میانی مطابق با توافق پاریس که البته خطر بیش‌تری برای سیاره خواهد داشت، برای نگه داشتن گرمایش جهانی تا کم‌تر از ۱٫۸ درجه سانتی‌گراد، انتشار گازهای گلخانه‌ای تا سال ۲۰۳۰ باید به حدود ۳۴ میلیارد تن رسد.
کشورهای گروه ۲۰ مسئول انتشار ۷۸ درصد از گازهای گلخانه‌ای جهان هستند
زمین همین حالا هم حدود ۱ درجه سانتی‌گراد نسبت به عصر ماقبل صنعتی در اواخر قرن نوزدهم گرم‌تر است. واضح است که این رقم یک میانگین جهانی است و برخی نواحی به خصوص شمالگان قبلا به میزان قابل‌توجهی گرم‌تر شدند. این گزارش نشان می‌دهد که اقدامات فعلی عمده کشورهای انتشاردهنده گازهای گلخانه‌ای که همگی در ۲۰۱۵ با توافق پاریس موافقت کردند، تقریبا برای جلوگیری از نیم درجه یا بیش‌تر گرم‌شدن کره زمین کافی نیست. در همین حال، لازم به ذکر است که ایالات متحده می‌خواهد دوباره به این پیمان برگردد.
دروست گفت:
ما نیاز به سه برابر وعده‌های جاه‌طلبانه‌تر برای از میان برداشتن شکاف محدوده ۲ درجه سانتی‌گرادی و جاه‌طلبی پنج برابری برای شکاف ۱٫۵ درجه‌ای داریم.
نویسندگان این گزارش، خواستار اقدامات بسیار چشمگیری در دوره‌ی بسیار کوتاهی شده‌اند که با وضعیت وخیمی که دانشمندان هیئت بین‌دولتی تغییرات اقلیمی (IPCC) سازمان ملل متحد ماه گذشته گزارش داده بودند، مطابقت دارد. دانشمندان در گزارش خود به این نتیجه رسیدند که کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی باید اتفاق بیافتد و این کار باید در طی۱۲ سال باقی مانده تا ۲۰۳۰ اتفاق بیافتد تا امکان محدود کردن افزایش دما تا میزان ۱٫۵ درجه سانتی‌گراد وجود داشته باشد. اما گزارش جدید برنامه محیط زیست، موضع مستقیم‌تری را در پیش گرفته و حتی انگشت اتهام را به سوی برخی کشورهای بزرگ جهان دراز کرده است.
این گزارش به تک‌تک کشورهای عضو گروه ۲۰ یا گروه بیست اقتصاد بزرگ (G-20) رجوع می‌کند که در سه سال گذشته به وعده‌های خود در قبال توافق پاریس عمل نکردند. وعده‌هایی که حالا حتی در صورت تحقق هم نمی‌توانند برای محدود کردن گرم شدن سیاره کافی باشند. کشورهای عضور گروه ۲۰ روی‌هم مسئول انتشار ۷۸ درصد از گازهای گلخانه‌ای جهان هستند.
هفت کشور آرژانتین، استرالیا، کانادا، کره جنوبی، عربستان سعودی، آفریقای جنوبی و ایالات متحده به هیچ‌وجه در مسیر عمل به وعده‌های توافق پاریس برای کاهش گازهای گلخانه‌ای تا سال ۲۰۳۰ قرار ندارند
گزارش برنامه‌ی محیط زیست سازمان نشان می‌دهد که هفت کشور از این کشورها، شامل آرژانتین، استرالیا، کانادا، کره جنوبی، عربستان سعودی، آفریقای جنوبی و ایالات متحده و اتحادیه اروپا، به هیچ‌وجه در مسیر عمل به وعده‌های توافق پاریس برای کاهش گازهای گلخانه‌ای تا سال ۲۰۳۰ قرار ندارند. تعدادی دیگر از کشورهای گروه ۲۰، روسیه، هند و ترکیه نیز قول مساعد داده‌اند که اقدامات بیش‌تری در خصوص دستیابی به اهداف توافق پاریس انجام دهند. اما گزارش جدید، این اقدامات را زیر سوال می‌برد، چرا که عقیده دارد، این کشورها، تلاش‌های کمی را در دستور کار دارند.
شکاف عمیقی بین وعده‌های توافق پاریس و میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای وجود دارد
برای دو کشور دیگر این گروه، مکزیک و اندونزی نیز مشخص نیست که در کجای اهدافشان قرار دارند. و حتی در مورد کشورهایی که برنامه‌های جدی برای دستیابی به اهداف توافق پاریس دارند، مانند کشورهای برزیل، چین و ژاپن نیز نگرانی‌های زیادی وجود دارد. به‌عنوان مثال، با پیروزی ژایر بولسونارو، سیاست‌مدار پوپولیست در انتخابات ریاست جمهوری برزیل، بسیاری نسبت به سیاست‌های ضد محیط‌زیستی او ابراز نگرانی کردند. با توجه به همه‌ی این موارد، تعجب‌آور نیست که انتشار جهانی در سال گذشته پس از سه سال ( ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶) دوباره افزایش یافته است.
کشورهای غنی نیاز به کاهش سریع انتشار گازهای گلخانه‌ای دارند و کشورهای فقیر نیز لازم است که از روند رشد خود بکاهند. اما هیچ کشوری، دست به اقدامات کافی نمی‌زند
به‌نظر می‌رسد که این وقفه‌ی کوتاه افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای، حکم یک تلنگر را داشته باشد. به‌طور کلی، کشورهای جهان همچنان در جهت اشتباه حرکت می‌کنند و همانطور که تجزیه‌وتحلیل گروه ۲۰ نشان می‌دهد، مقصران این شرایط می‌توانند افزایش یابند.
گلن پترس، مدیر مرکز بین‌المللی تحقیقات زیست‌محیطی و آب‌وهوایی در اسلو، نروژ و یکی از نویسندگان گزارش جدید، گفت:
کشورهای غنی نیاز به کاهش سریع انتشار گازهای گلخانه‌ای دارند و کشورهای فقیر نیز لازم است که از روند رشد خود بکاهند. اما هیچ کشوری، دست به اقدامات کافی نمی‌زند.
مشکل فقط این نیست که کشورها چه اقداماتی انجام می‌دهند، بلکه درک دانشمندان درمورد اقدامات ضروری و آنچه ممکن است انجام گیرد نیز در حال تغییر است. گزارش جدید، شکاف بزرگی بین وعده‌های جهانی و میزان انتشار قابل‌تحمل آلاینده‌ها در سال ۲۰۳۰ را به‌ویژه برای سناریوی ۱٫۵ درجه سانتی‌گرادی را نشان می‌دهد.
گزارش سال گذشته نشان داد که شکاف انتشار گازهای گلخانه‌ای برای محدودیت ۲ درجه سانتی‌گرادی در سال ۲۰۳۰ به میزان ۱۱ تا ۱۳٫۵ میلیارد تن دی‌اکسید کربن، درحالی که این شکاف برای محدودیت ۱٫۵ درجه سانتی‌گرادی، ۱۶ تا ۱۹ میلیارد تن بود. اما برای امسال، گزارش جدید در ارقام قبلی بازنگری کرده است. این شکاف در حال حاضر برای سناریوی ۲ درجه‌ای ۱۳ تا ۱۵ میلیارد تن دی‌اکسید کربن در سال ۲۰۳۰ و برای محدودیت ۱٫۵درجه‌ای ۲۹ تا ۳۰ میلیارد تن است.
در حالی که ممکن است، ارقامی که در گزارش فوق ذکر شدند، تکان‌دهنده به نظر برسند. اما باید یک نکته را در نظر داشته باشیم که دانشمندان در مدل‌سازی‌های دمایی و انتشار گازهای آلاینده، انتشارهای منفی را به‌طور کل فاکتور می‌گیرند. انتشارهای منفی، اصطلاحی است که به اتکا به تکنولوژی‌های گسترده‌ای اتلاق می‌شود که روی کاغذ توانایی حذف دی‌اکسید کربن موجود در جو را دارند. چنین تکنولوژی‌هایی این تصور را به‌وجود آوردند که کشورهای جهان ممکن است از اهداف مورد نظر برای محدود کردن گرم شدن زمین به بیش از ۱٫۵ درجه تخطی کند، اما می‌تواند با بهره بردن از انتشارهای منفی دوباره زمین را خنک کند.
اما، دانشمندان همواره نسبت به این بحث انتقاد داشته‌اند و استدلال کردند که تکنولوژی‌های مورد نیاز برای چنین کاری هنوز در مقایسی که باید وجود ندارد و آن‌هایی هم در دسترس‌اند، نیاز به منابع فراوان و انرژی بالایی دارند که حتی در صورت موفقیت؛ پتانسیل اختلالات زیست‌محیطی زیادی دارند.
نظرات