ورود ممنوع‌ترین منطقه‌ تویوتا؛‌ جایی که فقط سخت‌جان‌ترین خودروها زنده می‌مانند

توصیف تویوتا صرفاً به‌عنوان شرکتی بزرگ، حق مطلب را ادا نمی‌کند؛ این دو کلمه برای غولی که تنها در سال گذشته بیش از ۲٫۲ میلیون خودرو در ایالات متحده فروخته و در سال ۲۰۲۴ بیش از ۱۰٫۱ میلیون دستگاه را در سراسر جهان روانه جاده‌ها کرده، بیش از حد متواضعانه به‌نظر می‌رسد!

طبیعتاً هر خودروساز مطرحی ترجیح می‌دهد برای سنجش و توسعه‌ی محصولاتش متناسب با بازارهای گوناگون، فضایی اختصاصی داشته باشد؛ همان‌طور که ب‌ام‌و مرکز توسعه‌اش را در کارولینای جنوبی بنا کرده و استلانتیس (کرایسلر سابق) نیز مرکز فناوری خاص خود را در میشیگان دارد؛ مجموعه‌ای ۴ هزارهکتاری با بزرگراه‌های شبیه‌سازی‌شده.

تویوتا هم از این قاعده مستثنا نیست، با این تفاوت که در مقیاس وسیع‌تری عمل می‌کند: زمین آزمایشی آریزونا (Arizona Proving Ground) درست در دل بیابان سونوران، در حوالی ویتمن آریزونا جای گرفته، مجموعه‌ای که با وسعت حیرت‌انگیز ۱۱,۶۵۰ هکتار که در سال ۱۹۹۳ افتتاح شد.

سال ۲۰۲۱، این آزمایشگاه صحرایی به‌روز شد و با پیست بیضی‌شکل ۸٫۸ کیلومتری جدیدش، درهایش را به روی دیگر خودروسازان نظیر ریویان و لوسید و همچنین تأمین‌کنندگان قطعات نیز گشود تا عیار محصولاتشان را در این پیست به چالش بکشند.

مدتی پیش خبرنگار Slashgear از این سایت بازدید داشت که گزارش آن را در ادامه می‌خوانید. تویوتا این تور منحصربه‌فرد را به چند مرحله‌ی مجزا و جذاب تقسیم کرده بود: بازدیدی که از خودروهای تولیدی و آزمایش‌های روزمره شروع می‌شد و به مفاهیمی می‌رسید که هنوز جای مشخصی روی جاده ندارند.

این خبرنگار زمین تست تویوتا را دنیایی وسیع و هزارتو توصیف می‌کند؛ با ده‌ها مایل مسیر و پیست‌های متنوع که برای به چالش کشیدن مرزهای عملکرد هر وسیله‌ی نقلیه‌ای طراحی شده‌اند.

او همچنین از حضور متخصصانی می‌گوید که شغل تمام‌وقتشان، موشکافی و یافتن ریزترین خصلت‌ها و ایرادات هر خودرویی است که نشان تویوتا یا لکسوس را بر پیشانی دارد.

به‌محض اینکه بازدیدکنندگان به تأسیسات تویوتا در دل کویر می‌رسند، عظمت و ابهت فضا میخکوبشان می‌کند. مساحت ۱۲ هزارهکتاری این مجموعه از بسیاری از شهرهای کوچک بزرگ‌تر است و ازآنجاکه در میانه‌ی بیابان سونوران قرار دارد، جایی که کوه‌ها و کاکتوس‌ها تا ده‌ها هزار مایل مربع امتداد یافته‌اند، بیشتر هم به چشم می‌آید.

البته این انزوا کاملاً عمدی است تا چشم‌های کنجکاو را از پروژه‌های تویوتا و لکسوس دور نگه دارد. به‌هرحال اینجا یک مرکز تست معمولی نیست و اگر خبری از ایده‌های دیوانه‌وار و آینده‌نگرانه نباشد، نباید نامش را «زمین آزمایشی» بگذارند!

تویوتا روی فناوری سلول‌های سوختی هیدروژنی سرمایه‌گذاری سنگینی کرده و به‌وضوح تلاش می‌کند این فناوری را از آزمایشگاه‌ها بیرون بیاورد و به دست افراد بیشتری و به‌تبع آن خودروهای بیشتری برساند.

در بخش محصولات مفهومی، دو پروژه بیش از بقیه جلب‌توجه می‌کردند: یک ژنراتور مبتنی بر توندرا با سامانه‌ی پیل سوختی هیدروژنی و یک تاکومای مخصوص سفرهای آفرودی که نیروی خود را از پیل سوختی می‌گرفت.

توندرا در این مجموعه نقش یک ژنراتور ثابت را داشت و برق تمام تجهیزات صوتی و تصویری مورداستفاده در سایت به‌علاوه‌ی شارژ دو خودروی برقی تویوتا bZ را تأمین می‌کرد. در سوی دیگر، تاکوما به یک خودروی کامل «اورلندینگ» تبدیل شده بود؛ با همان قوای محرکه‌ای که در خودروی هیدروژنی تویوتا میرای استفاده می‌شود.

و ازآنجاکه تنها خروجی یک پیل سوختی هیدروژنی آب است، این تاکوما به یک مخزن آب هم مجهز شده بود؛ آبی که در سفرهای طولانی خارج از جاده می‌توانست برای پخت‌وپز یا شست‌وشو مورداستفاده قرار بگیرد. ترکیبی که نشان می‌داد هیدروژن، دست‌کم در نگاه تویوتا، فقط یک فناوری پاک نیست، بلکه می‌تواند کاملاً کاربردی هم باشد.

تویوتا می‌گوید سلول سوختی این شرکت می‌تواند بردی در حدود ۷۲۴ کیلومتر به کامیون‌ها بدهد که از نظر تئوری برای مسیرهای کوتاه کامیون‌رانی و تحویل بار ایده‌آل است. اما با درنظرگرفتن اینکه در حال حاضر مکان‌های بسیار کمی برای سوخت‌گیری هیدروژنی وجود دارد، این فناوری قطعاً در دسته‌ی «آینده» جای می‌گیرد.

در میان برنامه‌هایی که مستقیماً به خودروهای تولیدی مربوط می‌شد، بیشترین تمرکز روی یکی از آشناترین و پرفروش‌ترین سدان‌های تویوتا بود: کمری. خودرویی که سال‌هاست نقش ستون اصلی سدان‌های خانوادگی این برند را بازی می‌کند و به‌نوعی تعریف «خودروی روزمره‌ی بی‌دردسر» محسوب می‌شود.

به همین دلیل، بخشی از پیست ۵٫۵ مایلی مجموعه به آزمایش نسخه‌ی Toyota Camry LE مدل ۲۰۲۶ اختصاص‌داده‌شده بود.

مسیر آزمایش ترکیبی هوشمندانه داشت؛ بخش‌هایی با سطحی کاملاً صاف و شبیه بزرگراه‌های ایده‌آل برای رانندگی در سرعت‌های بالا، و بخش‌هایی با آسفالت ناصاف و فرسوده که عمداً شرایط جاده‌های بد را شبیه‌سازی می‌کردند. این بخش‌های ناهموار، شباهت عجیبی به خیابان‌های شهرهایی داشتند که آسفالتشان بیشتر «وجود دارد» تا این‌که واقعاً هموار باشد.

فقط در ایالات متحده، تنوع جغرافیایی و کیفیت جاده‌ها به‌قدری بالاست که میلیون‌ها کمریِ در حال تردد، هر روز با شرایطی کاملاً متفاوت روبه‌رو می‌شوند. به همین دلیل آزمایش این خودرو روی مسیرهایی که چندان ایده‌آل نیستند، نه‌تنها منطقی، بلکه ضروری به نظر می‌رسد.

هرچند در این آزمایش‌ها سرعت‌ از حدود ۱۱۲ کیلومتر بر ساعت فراتر نرفت، ولی کمری در تمام شرایط عملکردی مطمئن و قابل‌اتکا از خود نشان داد. خودرویی که قرار است پادشاه رفت‌وآمدهای روزمره باشد، باید چه در خیابان‌های شیک سیلیکون‌ولی و چه در جاده‌های دورافتاده‌ی ویرجینیای غربی، رفتاری یکسان و قابل‌اعتماد داشته باشد و کمری دقیقاً همین تصویر را منتقل می‌کند.

یکی از بخش‌های جذاب برنامه زمانی بود که گروه پشت فرمان نسل قبلی کمری و همچنین مدل کنارگذاشته‌شده‌ی آوالون نشستند؛ خودروهایی مجهز به صفحه لغزنده که چرخ‌های گردانِ کوچکی زیر چرخ‌های عقبشان نصب شده بود تا اصطکاک را از بین ببرد و شرایطی شبیه به بوران و یخ‌بندان را شبیه‌سازی کند. در وسط کویری که رنگ باران را نمی‌بیند، تویوتا مجبور است خطر را مصنوعی خلق کند.

فارغ از جنبه‌ی آموزشی، این بخش پیام دیگری داشت: حتی یک سدان خانوادگی آرام مثل کمری، وقتی در شرایط کنترل‌نشده قرار می‌گیرد، می‌تواند رفتارهایی کاملاً غیرمنتظره از خود نشان دهد. پیچیدن‌های ناگهانی، سر خوردن‌های پی‌درپی و تلاش برای بازگرداندن تعادل، همگی بخشی از تجربه‌ای بودند که نشان می‌داد مهندسی پایداری خودرو، دقیقاً در چنین موقعیت‌هایی معنا پیدا می‌کند.

در نهایت تنها یک مخروط ترافیکی قربانی این تمرین شد؛ بهایی ناچیز برای درسی که درباره‌ی کنترل خودرو در شرایط بحرانی آموخته می‌شود.

در ادامه، نوبت به آزمون توانایی‌های آفرودی راو۴ و چند نسخه‌ی متفاوت از تاکوما ۲۰۲۶ رسید. مسیر آزمایش از دل زمین‌های ناهموار می‌گذشت و هدفش، سنجش رفتار خودروها در شرایطی بود که جاده دیگر قابل‌اعتماد نیست.

علاوه بر این، عملکرد سیستم ترمز ضدقفل (ABS) هم روی سطحی شبیه‌سازی‌شده و خیس آزمایش شد و راو۴ از این آزمون کوتاه، سربلند بیرون آمد: وقتی سطح جاده قابل‌اعتماد نبود، این خودرو رفتاری مطمئن و کنترل‌شده از خود نشان می‌داد؛ دقیقاً همان چیزی که از آن انتظار می‌رود.

اما هیجان واقعی با تاکوما آغاز شد. سه نسخه‌ی متفاوت از این پیکاپ محبوب آنجا حضور داشتند: مدل کاملاً تجهیزشده‌ی تریل‌هانتر (Trailhunter)، نسخه‌ی آفرودی‌تر TRD Pro و مدل چهاردرب دیگری با چند آپشن اضافی.

تریل‌هانتر عملکردی فوق‌العاده داشت و در یکی از جاده‌های خاکی متعدد تویوتا با سرعتی بسیار بالاتر از سرعت بزرگراه حرکت می‌کرد. این خودرو بدون لحظه‌ای تردید از شیب‌هایی بالا و پایین می‌رفت معمولاً رانندگان فقط در شرایط اضطراری جرئت عبور از آن‌ها را دارند.

نکته‌ی جالب در TRD Pro، استفاده از صندلی‌های جلوی عجیبی بود که تویوتا آن‌ها را «ایزودینامیک پرفورمنس» می‌نامد. این صندلی‌ها سیستم تعلیق اختصاصی خود را دارند تا ضربات شدید ناشی از آفرود سنگین را جذب کنند و نگذارند راننده بالا و پایین کوبیده شود.

جزئیاتی ازاین‌دست نشان می‌دهد که تویوتا، آفرود را فقط به قدرت موتور و ارتفاع از زمین خلاصه نمی‌کند، بلکه به آسایش در سخت‌ترین شرایط هم توجه دارد.

در پایان بازدید، تویوتا با رونمایی از خودروی مفهومی مرموزی همه را غافلگیر کرد، آن‌هم با نامی آشنا و محبوب، ولی نه دقیقاً به همان شکلی که به یاد داریم. کانسپت «سایون ۰۱» یک خودروی باگی آفرود است که مدل معروف پولاریس RZR را تداعی می‌کند.

تویوتا هنوز درباره‌ی تولید انبوه، قیمت یا برنامه‌های آینده‌ی این مدل حرفی نزده و اطلاعات ارائه‌شده به چند عدد پایه محدود می‌شود. Scion 01 از همان پیشرانه‌ی هیبریدی ۲٫۴ لیتری استفاده می‌کند که در تاکوما دیده می‌شود؛ با ۳۲۶ اسب‌بخار قدرت و ۶۳۰ نیوتن‌متر گشتاور.

حرکت کوتاه سایون ۰۱ خیلی زود ماهیتش را افشا می‌کند: از نظر شکل و هدف کلی، این خودرو شباهت زیادی به پولاریس RZR دارد: وسیله‌ای برای تاخت‌وتاز روی شن‌زارها و تپه‌ها با بیشترین سرعت ممکن.

از طرف دیگر پیشرانه‌ی هیبریدی امکان حرکت در حالت تمام‌برقی را فراهم می‌کند و گشتاور اضافه‌ای که موتورهای الکتریکی در اختیار می‌گذارند، مزیتی جدی در چنین کاربردی محسوب می‌شود.

تفاوت بزرگ سایون با رقیبی مثل پولاریس به فلسفه‌ی برندها برمی‌گردد. پولاریس یک شرکت پاوراسپرت است که با قطعات دنیای پاوراسپرت، RZR را می‌سازد. تویوتا اما یک خودروساز است که برای ساخت چنین وسیله‌ای از قطعات خودروهای جاده‌ای بهره می‌برد.

اگر این پروژه روزی به تولید انبوه برسد، می‌توان آن را رویکردی خلاقانه برای ورود به شاخه‌ای تازه از وسایل نقلیه دانست. آنچه فعلاً قطعی به نظر می‌رسد، این است که تویوتا زیرساختی در اختیار دارد که می‌تواند در آن، حتی غیرمتعارف‌ترین ایده‌ها را هم آزمایش کند؛ از سدان‌های خانوادگی گرفته تا مفهومی‌ترین خودروهای آفرودی با نام‌هایی که قرار بود برای همیشه به تاریخ سپرده شوند.