چه مدت برای تغییر شغل باید منتظر ماند

اغلب مردم طی مسیر شغلی خود چند بار تغییر منصب می‌دهند. برای مثال، طبق نظرسنجی اداره‌ی آمار کارگران آمریکا، افرادی که پس از جنگ جهانی دوم متولد شده‌اند؛ در طول سنین ۱۸ تا ۵۰ سالگی به‌طور متوسط تعداد ۱۱.۹ شغل متفاوت داشته‌اند. اما چقدر باید در یک شغل ماند تا بتوان آن را ترک کرد؟

کارشناسان، نظرات متفاوتی درباره‌ی زمان مناسب ماندن در یک شغل دارند. اگر در اینترنت جستجو کنید؛ با پیشنهادات زیادی از منابع مختلف روبرو می‌شوید که از ۶ ماه تا ۶ سال را توصیه می‌کنند. اما به‌نظر می‌آید که یک تا دو سال کوتاه‌ترین زمان مناسب باشد. پس از گذراندن این مدت، احتمالاً نظرات مثبتی دریافت کرده و روابط خوبی با دیگران برقرار کرده‌اید.

اما عوامل دیگری نیز برای قابل‌قبول بودن استعفای یک فرد لازم هستند:

پیداکردن یک کارمند جدید ممکن است بسیار پرهزینه باشد؛ هزینه‌هایی مانند جذب، هزینه‌های جابه‌جایی و هزینه‌های تبلیغاتی. عجیب نیست اگر شرکتی مبلغی هنگفت را صرف استخدام یک کارمند کند. همچنین باید هزینه‌هایی مثل دوره‌ی آموزشی را نیز در نظر گرفت. یکی از اصول این است که تنها وقتی استعفا دهید که سودی معادل با هزینه‌های جایگزینی‌تان نصیب شرکت کرده باشید. درغیراین‌صورت، به شرکت ضرر می‌زنید و این می‌تواند برای خودتان نیز تأثیرات منفی در بر داشته باشد.

اما این را نیز به‌خاطر بسپارید که وقتی اوضاع بد است، هزینه‌های ماندنتان بسیار بیشتر از خرج‌های مربوط به استخدام است. طبق یک نظرسنجی، هزینه‌های یک استخدام بد برای ۴۰ درصد جامعه‌ی آماری، بیش از ۲۵ هزار دلار و برای ۲۵ درصد از آنان، بیش از ۵۰ هزار دلار بوده است.

انتقال کارمند ممکن است روال امور را دچار اختلال کند و بهره‌وری را کاهش دهد. اگر بتوانید به رفع مشکلاتی که پس از رفتنتان ایجاد می‌شوند کمک کنید؛ شاید کارفرما نظر چندان بدی نسبت به استعفا دادن شما، پیش از یک یا دو سال نداشته باشد. مثلاً در جستجو برای یک کاندید جدید کمک کنید یا چند هفته بیشتر بمانید تا مطمئن شوید که فرد جایگزین کاملاً آموزش‌دیده است.

در گذشته، از این شاخه به آن شاخه پریدن در شغل، نشان می‌داد که فرد نتوانسته است کار مناسب خود را پیدا کند یا نتوانسته کارش را به‌خوبی انجام دهد. همچنین، چنین حالتی از نظر شرکت‌ها توهین‌آمیز بود؛ زیرا نمی‌خواستند گزینه‌ی دوم افراد یا تنها پله‌ای برای ترقی آنان باشند.

اما قراردادهای موقت این طرز فکر را عوض کرده‌اند. کارمندان موقت یا آزاد که تنها به‌مدت چند ماه در هر شرکت می مانند، تبدیل به اعضایی حیاتی برای انجام پروژه‌‌ها شده‌اند و از هر ۳ کارفرما، ۲ نفر از آنان معتقدند بدون این کارمندان نمی‌توانند به کار ادامه دهند. چنین کارمندانی کار پیدا می‌کنند زیرا مرتباً به کارفرمایان مختلف ثابت می‌کنند که پیشرفت‌ کرده و قادر به رفع نیازهای خاص آنان هستند.

اگر شما هم می‌توانید این چنین کار کنید و به مسئول استخدام شرکت جدید بفهمانید که مدت زمان کمی که به کار مشغول بوده‌اید، واقعاً سازنده و پربار بوده است؛ مسئولانی که با این شیوه‌ی کاری آشنا هستند، مشکلی با دوره‌های کوتاه کاری‌تان نخواهند داشت. این حالت، مخصوصاً در کسب‌وکارهایی که نیاز به انعطاف‌پذیری و قابلیت سازگاری بالا دارند پیش می‌آید. در چنین مشاغلی، یک جا ماندن در واقع نوعی بی‌تحرکیِ منفی قلمداد می‌شود.

در بسیاری موارد، هیچ‌چیز جایگزین یک مربی خاص، آموزشی خوب یا تجربه‌ی کاری نمی‌شود. اگر در شغل فعلی‌تان، از چنین موهبت‌هایی برخوردارید؛ شاید بهتر باشد مدت بیشتری در آنجا بمانید تا تجربه‌ی کافی برای طی مسیر مورد نظرتان را پیدا کنید. اما برعکس، بعضی شغل‌ها مانند کارهای موقتیِ آخرهفته‌ای که به‌خاطر مسائل مالی انجام می‌دهید، لازم نیست اصلاً وارد رزومه‌تان شوند. پل‌های مهم پشت سرتان را خراب نکنید ولی اگر درست تحقیق کرده باشید و شغل رؤیایی‌تان را درست پیش چشمتان می‌بینید، مدیران درک می‌کنند که بخواهید به سمتش بروید.

اگر برای انجام وظایف یا پروژه‌های خاصی استخدام شده‌اید ولی وظایفی که به شما محول می‌شود، کاملاً غیرمنطقی هستند یا اگر یک جا نشسته‌اید و منتظر کاری برای انجام دادن هستید؛ باید بدانید که ارزشتان بیش از این است و احتمالاً در شغلی دیگر شادمان‌تر خواهید بود. اگر با مدیر شرکت درباره‌ی این موضوع صحبت کرده‌اید و وی تلاشی برای حل مشکل نکرده است، می‌توانید هر چه زودتر استعفا دهید.

اگر جوان هستید و شغلی را پیش از گذشت ۶ ماه تا یک سال ترک کنید، ممکن است باعث تقویت این کلیشه‌ شوید که کارکنان جوان نمی‌توانند جدی و باملاحظه باشند. به نفع خودتان است که مدتی بمانید و به دیگران نشان دهید که قصد ماندن دارید. بسیاری از مسئولان استخدام، انسان‌های ملایمی هستند و فرض را بر این می‌گذارند که افراد در هنگام مصاحبه، آن‌قدر باتجربه‌ و عاقل هستند که بدانند چه‌چیزی به صلاحشان است.

اداره‌ی آمار کارگران، براساس داده‌های سال ۲۰۱۶ اعلام کرده است که مدت زمان متوسط تصدی مشاغل در آمریکا ۴.۲ سال است. اما می‌توانید این مدت زمان را برای خود اندکی جابه‌جا کنید. مهم‌ترین نکات، این موارد هستند: ترک شغل نباید به دلایل کاملاً احساسی اتفاق بیفتد، اگر سریع از شغلی استعفا می‌دهید، باید در شغل بعدی بیشتر بمانید. اگر بتوانید به کارفرمای بعدی بفهمانید که منطقی و عاقل هستید و استعفادادن عادت روزانه‌تان نیست؛ مشکلی نخواهید داشت.