تزریق انسولین به دیواره معده با کپسول خوراکی

برای افراد مبتلا به دیابت نوع دو تزریق‌های معمولی انسولین بخشی از زندگی روزمره محسوب می‌شوند که البته کار راحتی نیستند. پژوهش‌های زیادی برای توسعه‌ی قرص انسولین به‌عنوان روش جایگزین کمتر تهاجمی انجام شده؛ اما این پژوهش‌ها نیز با مشکلاتی رو‌به‌رو شده‌اند.

اکنون گروهی از پژوهشگران مؤسسه‌ی فناوری ماساچوست (MIT) کپسولی جدید طراحی کرده‌اند که ریزسوزنی از جنس انسولین در خود جای می‌دهد و این ریزسوزن هورمون را درون دیواره‌ی معده تزریق می‌کند.

شاید با درنظرگرفتن قرص‌های زیاد موجود برای درمان بیماری‌های مختلف، تحویل انسولین کار ساده‌ای به‌نظر برسد؛ اما محیط معده، محیطی خصمانه است و اسیدهای موجود در آن بسیاری از ترکیبات دارویی را قبل از تأثیرگذاری خنثی می‌کنند.

^{کپسول‌های جدید تحویل انسولین حاوی ریزسوزنی هستند که هورمون را ازطریق دیواره‌ی معده وارد جریان خون می‌کنند}

در بیشتر مطالعات انجام‌شده در زمینه‌ی طراحی قرص‌های انسولین، بر ساخت پوشش‌های حفاظتی تمرکز شده که به ماندگاری قرص کمک می‌کنند؛ اما پژوهشگران MIT رویکرد دیگری دنبال کرده‌اند. چند سال پیش، گروهی پژوهشی قرصی طراحی کردند که ریزسوزن‌هایی روی پوشش آن وجود داشت که هنگام ورود به روده، دارو را به پوشش روده تزریق می‌کرد. اکنون، این طرح بهبود یافته و فقط یک ریزسوزن دارد و دارو را به دیواره‌ی معده تزریق می‌کند. کپسول جدید تقریبا به‌اندازه‌ی یک نخود است و از پلیمری ساخته شده که ازلحاظ زیستی تجزیه‌پذیر است. اجزای مکانیکی داخل این کپسول کاملا پیچیده هستند؛ به‌گونه‌ای که در آن، ریزسوزنی از جنس انسولینِ خشک و منجمد و فنری از جنس فولاد ضدزنگ قرار گرفته که صفحه‌ای از جنس شکر را به‌سمت عقب نگه داشته است. وقتی شکر در اسید معده حل می‌شود، فنر بیرون می‌پرد و ریزسوزن‌ را به درون پوشش معده فشار می‌دهد.

وقتی نوک سوزن وارد شود، انسولین با سرعت ثابتی حل و وارد جریان خون می‌شود. این کار در این آزمایش یک ساعت طول می‌کشید؛ اما پژوهشگران می‌توانند این سرعت را تغییر دهند. پس از اینکه بار تحویل داده شد، کپسول بدون هیچ ضرری از دستگاه گوارش عبور می‌کند.

برای اطمینان از اینکه سوزن‌ در تماس با دیواره‌ی معده قرار می‌گیرد و در آنجا می‌ماند، کپسول‌ها گنبد شیب‌داری دارند که وقتی غلت می‌خورند، همیشه روی سمت هموارشان تکیه می‌کنند؛ یعنی جایی‌که سوزن‌ها از آن خارج می‌شوند.

پژوهشگران می‌گویند آن‌ها این طراحی را از لاک‌پشت‌های لئوپارد الهام گرفته‌اند. این لاک‌پشت‌ها لاکی به‌همین شکل دارند و به هر وضعیت که بیفتند، درنهایت دوباره روی پاهایشان قرار می‌گیرند.

پژوهشگران این کپسول‌ها را روی خوک آزمایش کرده‌ و متوجه شده‌اند هرکدام از این کپسول‌ها برای تحویل پنج میلی‌گرم انسولین به جریان خون حیوان کاملا مؤثر هستند. این سطح از انسولین با مقدار انسولین یک تزریق معمولی مقایسه‌شدنی است. پژوهشگران می‌گویند این آزمایش‌ها نشان می‌دهند این روش می‌تواند جایگزین مؤثری برای تزریق انسولین و دیگر درمان‌های مشابه باشد. رابرت لانگر، نویسنده‌ی مقاله می‌گوید:

واقعا امیدواریم این کپسول جدید روزی بتواند به بیماران دیابتی و دیگر بیماران نیازمند به تزریق مکرر کمک کند.

البته این کپسول‌ها، تنها روش‌های درمانی امیدوارکننده‌ی درحال‌توسعه نیستند. شرکت اورامد مشغول طراحی قرص‌های ساده‌ی حامل انسولین است. اگر روش آن‌ها نتیجه‌بخش باشد، سادگی آن درمقایسه‌با روش کپسول MIT می‌تواند موجب برتری‌اش باشد. به‌هرحال، به‌نظر می‌رسد به‌زودی بتوان تزریق روزانه‌ی انسولین را کنار گذاشت.