نسخه کمیاب از پلیموث سوپربرد مدل ۱۹۷۰، حراج شد

برخی از خودروها از روز اول مطلوب هستند اما برخی دیگر به مدت چندین دهه موردتوجه قرار نمی‌گیرند تا اینکه ارزش واقعی آن‌ها مشخص شود. یکی از این خودروها، پلیموث سوپربرد است که با توجه به ماهیت و ریشهٔ مسابقه‌ای‌ در دستهٔ دوم قرار می‌گیرد. دراین‌بین خودروهایی هم هستند که به لطف حضور گسترده در موتوراسپرت موردتوجه قرار دارند؛ مثل سوبارو ایمپرزا WRX و میتسوبیشی لنسر اولوشن که به دلیل سابقه در رالی قهرمانی جهان، پرتقاضا هستند.

 نسخهٔ تولید محدودی از پلیموث رودرانر که مورد اصلاحات آئرودینامیکی قرار گرفته بود و در سال ۱۹۷۰ معرفی شد به  موفقیت چندانی در زمان تولید دست پیدا نکرد. این خودرو که سوپربرد (Superbird) نام داشت، صرفاً برای شرکت در مسابقات در نظر گرفته شده بود. در آن سال‌ها قوانین مسابقه‌های اتومبیل‌رانی آمریکا به‌ویژه نسکار، سازندگان را مجبور می‌کرد خودروهای شرکت‌کنندهٔ خود را به تولید رسانده و به بازار عرضه کنند. به همین دلیل پلیموث هم به‌منظور برآورده کردن معیارهای تولید، تعداد محدودی از سوپربرد را با استاندارد جاده، تولید کرد.

امروزه در نسکار، تفاوت زیادی میان ظاهر  و شرایط فنی خودروهایی که برای مسابقه‌های مختلف طراحی می‌شوند دیده نمی‌شود، اما در سال ۱۹۷۰ خودروسازان آزادی بیشتری داشتند و پلیموث آزاد بود برای رسیدن به حداکثر سرعت بیشتر، خودروی خود را به هر شیوه‌ای که دوست دارد طراحی کند. بدین منظور، جان پوینتر طراح کرایسلر، قسمت جلویی خودرو را صاف‌تر طراحی کرد تا ضریب درگ بهتری پیدا کند درحالی‌که برای فرار از جریان هوای گردابی که توسط خودروهای جلویی ایجاد می‌شد نیز یک بال بسیار بلند در قسمت عقبی سوپربرد نصب شد. بدین ترتیب فرم جعبه‌ای شکل رود رانر به یک موشک تبدیل شد.

سوپربرد در رقابت دیتونا 500 سال ۱۹۷۰ با رانندگی قهرمان هفت دورهٔ نسکار، ریچارد پتی و هم‌تیمی‌اش پیت همیلتون به اولین پیروزی خود دست پیدا کرد. خودروی پتی شمارهٔ ۴۳ و خودروی همیلتون شمارهٔ ۴۰ بود و هردو به رنگ آبی روشن بودند. سوپربرد آخرین خودروی آئرودینامیکی با بال عقب عظیم در تاریخ نسکار بود و با اعمال محدودیت قدرت برای خودروهای مجهز به بال بزرگ در سال ۱۹۷۱ دوران رقابت و مسابقه دادن آن به پایان رسید. از این خودرو تعداد ۱۹۲۰ دستگاه ساخته شد.

این خودروی دوست‌داشتنی با کارکرد ۱۶ هزار کیلومتر، نمونه‌ای نادر و کلکسیونی محسوب می‌شود که به یک پیشرانهٔ ۴۴۰ اینچ مکعبی (۷.۲ لیتری) V8 با ۳۷۵ اسب بخار قدرت مجهز شده است. این نیرو توسط یک جعبه‌دندهٔ سه سرعتهٔ اتوماتیک انتقال پیدا می‌کند. مسلماً این خودرو یکی از مطلوب‌ترین نمونه‌های سوپربرد نیست زیرا پلیموث نمونه‌هایی از آن‌را با پیشرانهٔ ۷ لیتری V8 همی (Hemi) و جعبه‌دندهٔ چهار سرعتهٔ دستی هم تولید کرد که ارزش بسیار بیشتری دارند. ولی صرف‌نظر از این موضوع، این سوپربرد با قیمت ۲۰۹,۹۹۹ دلار هنوز هم برای کسانی که خواهان خودرویی با پتانسیل سرمایه‌گذاری هستند پیشنهاد جالبی محسوب می‌شود.