نانوترمیناتورهای فلز مایع برای کشتن سلول‌‌‌‌های یاغی

 پیشرفت اصلی در این پژوهش روش دارورسانی هوشمندی است که می‌‌‌‌‌تواند بازدهی و کارایی دارورسانی و تعیین مکان تومورها را بهبود بخشد. این روش همچنین قابلیت تولید انبوه را دارد، افزون براینکه کاملا زیست تخریب پذیر است و چندان سمی نیست. ویژگی بسیار مهم دیگری که این ترمیناتورهای نانویی دارند این است که ساخت آن‌‌‌‌ها بسیار آسان است. برای ساخت این نانوقاتلین بالفطره، پژوهشگران آلیاژی از گالیم-ایندیم که یک فلز مایع است را درون محلول مایعی حاوی مولکول‌‌‌‌های لیگاند پلیمری ریختند. سپس با روشی که به بمباران فراصوت (ایجاد موج‌‌‌‌های صوتی با انرژی بالا درون محلول) نامیده می‌‌‌‌‌شود کاری کردند که این فلزات مایع درون قطرات نانویی به قطر حدود ۱۰۰ نانومتر قرار بگیرند. این لیگاندها که روی سطح قطرات قرار گرفته بودند حکم پوسته‌‌‌‌‌ای را داشتند به گونه‌‌‌‌ای که مانع از به هم پیوستند مجدد قطرات ربات T-1000 فلز مایع به هم می‌‌‌‌‌شدند! (فرایند صابونی شدن و قطرات چربی را به خاطر بیاورید).

با ریختن داروی ضد سرطان به درون این محلول، لیگاندهای پلیمری آن‌‌‌‌ها را جذب می‌‌‌‌‌کردند و کشتی‌‌‌‌های کوچکی از داروهای ازهم جدا را می‌‌‌‌‌ساختند که اکنون می‌‌‌‌‌توانستند وارد جریان خون شوند. البته این تمام ماجرا نیست، برخی از این لیگاندها نیز که به این نانوقطرات می‌‌‌‌‌چسبیدند می‌‌‌‌‌توانستند با استفاده از گیرنده‌‌‌‌های سلولی، سلول‌‌‌‌های سرطانی را شناسایی و به آن‌‌‌‌ها حمله ور شوند در نتیجه داروی ضد سرطان به سادگی وارد دیواره سلول سرطانی می‌‌‌‌‌شد و آن را نابود می‌‌‌‌‌کرد.

علاوه بر این در درون سلول سرطانی، فلز مایع موجود درون قطرات با اسید موجود در سلول وارد واکنش شده و یون‌‌‌‌های گالیم را آزاد می‌‌‌‌‌کند که در واقع اثر بخشی داروی ضد سرطان به کاررفته (دوگزوروبیسین) را افزایش می‌‌‌‌‌دهد که با این روش، فلز نیز تخریب و تجزیه می‌‌‌‌‌شود. بر اساس آزمون‌‌‌‌های انجام شده بر روی این روش دارورسانی، فلز مایع به کاررفته در عرض چند روز به طور کامل از بدن خارج می‌‌‌‌‌شود بدون اینکه هیچ اثر سمی روی بدن به جای بگذارد.

یافته‌‌‌‌های دانشمندان به همراه جزییات اثربخشی این روش در جلوگیری از رشد سلول‌‌‌‌های سرطانی تخمدان در مدل موش در نشریه‌‌‌‌ی علمی Nature Communications به چاپ رسیده است. این پژوهشگران قصد دارند در آینده با ادامه این پژوهش روی مدل‌‌‌‌های حیوانی بزرگ‌تر آن‌‌‌‌ها، هرچه زودتر به مرحله‌‌‌‌ی آزمایش‌‌‌‌های انسانی برسند. در حقیقت کاری که انجام شده، اثبات مفهومی اثربخشی و موفقیت این روش بوده است.

نظر شما چیست؟ به نظرشما فلزات مایع چه کاربردهای دیگری می‌توانند داشته باشند؟