پرونده: چرا وضعیت اینترنت ثابت و خانگی همچنان نابه‌سامان است

در یک دهه اخیر داشتن اینترنت پرسرعت و باکیفیت به آرزوی دیرینه کاربران ایرانی کشور تبدیل شده است. تا ده سال پیش همیشه پای یک لنگر یا کوسه وسط بود که اینترنت کاربران داخل کشور را با مشکل مواجه می‌کرد؛ حالا هم حداقل در ۵ سال گذشته توسعه پیدا نکردن زیرساخت‌های ارتباطی که از قول مدیران مختلف دولت دهم به بعد در وزارت ارتباطات مطرح می‌شود، باعث و بانی کیفیت پایین و سرعت کم اینترنت در ایران معرفی می‌شود. البته در این زمینه نباید انتقاد به انحصار مخابرات و عدم همکاری این شرکت‌ با شرکت‌های اینترنتی را از قلم انداخت. ثابت ماندن تعرفه و نبود سرمایه‌گذاری جدی در بخش اینترنت ثابت هم از دیگر دلایل جای خالی اینترنت باکیفیت در کشور شناخته می‌شوند. در میان همه این اتفاق‌ها اختلال‌هایی که گاهی به خاطر کمبود پهنای باند یا فیلترینگ ایجاد می‌شوند را نباید فراموش کرد.

در چند سال اخیر سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های مختلفی برای توسعه اینترنت ثابت در کشور در نظر گرفته شده است که شاید شاخص‌ترین آن‌ها تغییر پروانه‌های اینترنت ثابت از PAP به FCP بود؛ پروانه‌هایی که قرار بود با هدف کنار گذاشتن انحصار مخابرات، شرکت‌های اینترنتی خودشان شبکه‌سازی کنند و به سمت تکنولوژی‌های جدید مانند فیبرنوری بروند و در واقع عدم توسعه اینترنت ثابت در کشور را جبران کند؛ اما در نهایت همین پروانه به یکی دیگر از مشکلات حوزه اینترنت ثابت کشور تبدیل شد. ۶ سال از اعطای این پروانه‌ها به ۱۷ شرکت اینترنتی می‌گذرد ولی شواهد نشان می‌دهد آن‌ها نه توانسته‌اند شبکه مجزا از مخابرات راه بی‌اندازند، چون به نظرشان منطقی نیست و نه توانسته‌اند با توسعه شبکه خود، عدم توسعه یافتگی اینترنت در کشور را جبران کنند. در پرونده‌ای که در آن گفت‌وگو و گزارش‌های تحلیلی جای گرفته، سعی کرده‌ایم با برخی از فعالان اینترنت ثابت و مسئولان تصمیم‌گیر در این حوزه صحبت کنیم.

به نظر شما چه عواملی در ایران مانع توسعه اینترنت ثابت شده‌اند؟ عملکرد دولت‌های قبل در توسعه اینترنت کشور را چگونه ارزیابی می‌کنید؟