ترسناک‌ترین پیاده‌روی فضایی تاریخ؛ وقتی فضانوردان با پای پیاده دو ماهواره را نجات دادند
به‌تازگی ویدیویی در شبکه‌های اجتماعی وایرال شده است که لحظه‌ی هراسناک پرواز آزاد و بدون اتصال «دیل گاردنر»، فضانورد ناسا را در فضا برای گرفتن یک ماهواره نشان می‌دهد.
در فضا چیزهای ترسناک زیادی وجود دارد؛ از محیط‌های خلأ عظیم و مرموزی به وسعت ۲۵۰ تا ۳۳۰ میلیون سال نوری گرفته تا قطرات ریز آبی که ممکن است درون لباس فضانوردان جمع شوند و به‌راحتی باعث خفگی آن‌ها شوند. بااین‌حال، لقب «ترسناک‌ترین عکس فضایی» معمولاً به تصویری از «بروس مک‌کندلس دوم»، فضانورد ناسا تعلق می‌گیرد که ۷ فوریه ۱۹۸۴ از شاتل فضایی «چلنجر» گرفته شد.
در آن روز و دوباره در ۹ فوریه، مک‌کندلس دوم و همکارش «باب استوارت»، خود را به «واحدهای مانوردهی سرنشین‌دار» (MMU) یا همان جت‌پک‌های فضایی بستند و از محیط امن فضاپیمای حامل خود خارج شدند تا پیاده‌روی فضایی بدون اتصال انجام دهند؛ درحالی که آن‌ها و فضاپیمای چلنجر با سرعتی نزدیک به ۲۸٬۹۰۰ کیلومتر بر ساعت درحال حرکت بودند.
بروس نخستین کسی بود که با خروج از شاتل به محیط خلأ قدم گذاشت و به اولین انسان تاریخ تبدیل شد که پیاده‌روی فضایی آزادانه را تجربه می‌کند. در ادامه می‌توانید ویدیوی این راهپیمایی را نیز ببینید.
پخش از رسانه
ویدیوی بروک مک‌کندلس درحال رقم‌زدن اولین راهپیمایی آزادانه انسان در فضا.
با اینکه پیاده‌روی آزادانه‌ی مک‌کندلس دوم در فضا بدون شک ترسناک است، یک راهپیمایی فضایی کمتر دیده‌شده از ناسا وجود دارد که برای افراد غیرمتخصص روی زمین به همان اندازه وحشتناک به نظر می‌رسد. در سال ۱۹۸۴، فضانوردان «دیل گاردنر» و «جوزف آلن» بدون اتصال به فضاپیما پرواز کردند تا دو ماهواره‌ی ارتباطی را که دراثر نقص در موشک در مدار اشتباه قرار گرفته بودند، بازیابی کنند.
هدف فضانوردان از راهپیمایی آزادانه در فضا نجات دو ماهواره و بازیابی آن بود
از آنجا که بوسترها قادر به قراردادن ماهواره‌ها در مدار صحیح نبودند، ناسا طرحی را برنامه‌ریزی کرد که در آن فضانوردان با پوشیدن لباس فضایی مخصوص و استفاده از واحدهای مانوردهی سرنشین‌دار به سراغ ماهواره‌های «وستار ۶» و «پالاپا B2» بروند و آن‌ها را برای بازگرداندن به زمین بازیابی کنند. در این میان، «آنا فیشر» نیز سیستم بازوی مکانیکی از راه دور را کنترل می‌کرد.
هر دو فضانورد به‌نوبت و بدون اتصال اقدام به جمع‌آوری ماهواره‌ها کردند. در این عملیات، گاردنر با استفاده از واحدهای مانوردهی سرنشین‌دار موفق شد ماهواره‌ی وستار را به دام بیندازد.
پخش از رسانه
ویدیویی که به‌تازگی معروف شده است و فضانورد ناسا را درحالی که بدون هیچگونه اتصال به سوی ماهواره قدم برمی‌دارد، نشان می‌دهد.
ناسا در توضیح اولین مرحله از بازیابی دو ماهواره می‌نویسد: «پس از آنکه «فردریک هوک» و «دیوید واکر»، فضاپیمای دیسکاوری را تا فاصله حدود ۱۰٫۵ متری از ماهواره پالاپا هدایت کردند، آلن و گاردنر از هوابند خارج شدند تا پیاده‌روی فضایی برای بازیابی ماهواره آغاز شود. آلن واحد مانوردهی سرنشین‌دار را که روی دیواره جانبی محفظه بار نصب شده بود، به تن کرد، قطعه‌ای موسوم به «استینگر» را به بازوهای آن متصل و به‌سوی پالاپا پرواز کرد. وقتی به ماهواره رسید، استینگر را درون موتور تقویت‌کننده آپوگی (Apogee Kick Motor) قرار داد و با استفاده از سیستم کنترل وضعیت MMU، چرخش ماهواره را متوقف کرد.»
«در ادامه، فیشر بازوی رباتیک (RMS) را هدایت کرد تا قطعه اتصال نصب‌شده روی استینگر، بین آلن و ماهواره را به دام بیندازد. سپس آن‌ها را به‌سوی محفظه بار هدایت کرد، جایی که گاردنر منتظر بود تا آنتن چند جهته ماهواره را جدا و سازه‌ی پل‌مانند را نصب کند. اما به دلیل مشکلی پیش‌بینی‌نشده در فضای خالی اطراف ماهواره، گاردنر نتوانست سازه ABS را به ماهواره متصل کند. در این شرایط، طبق برنامه‌ی پشتیبان، آلن از استینگر جدا شد و آن را همچنان به ماهواره و بازوی رباتیک متصل باقی گذاشت. سپس MMU را در محفظه بار قرار داد. حالا که آلن ماهواره را از طریق آنتن نگه داشته بود، گاردنر یک آداپتور به بخش زیرین ماهواره متصل کرد تا آن را در جایگاه مخصوص خود در محفظه بار تثبیت کند.»
مأموریت با موفقیت انجام شد و فضانوردان توانستند ظرف کمتر از ۶ ساعت ماهواره را بازیابی کنند. مرحله دوم جمع‌آوری ماهواره، که توسط گاردنر انجام شد، بدون هیچ مشکلی در مدت ۵ ساعت و ۴۲ دقیقه به پایان رسید. هر دو ماهواره به همراه برخی از دلهره‌آورترین تصاویر فضایی که تاکنون دیده‌ایم، به زمین بازگردانده شدند.