چرا در تصاویر ماموریتهای آپولو ستارگان دیده نمیشوند؟
اگر تابهحال چند دقیقه از وقت خود را صرف تماشای فیلمها و عکسهای قدیمی از فضانوردانی کرده باشید که روی ماه درحال حرکت هستند، ممکن است متوجه شوید در پسزمینه هیچ ستارهای دیده نمیشود.
شاید فکر کنید هیچکس هنوز به ماه سفر نکرده و ناسا حین ایجاد شواهد ساختگی، فراموش کرده فضا پر از ستاره است. اما همانطور که بارها در مقالههای دیگر توصیح داده شده، هیچ تئوری توطئهای در کار نیست و ناسا سفر به ماه را جعل نکرده است. حقیقت این است که بیشتر ماموریتهای آپولو هیچ تصویری از ستارهها را از سطح ماه ثبت نکردند.
یکی از دلایل اینکه چرا ستارهها در تصاویر فضانوردان آپولو دیده نمیشوند، این است که تمامی فضانوردان در طول روز روی ماه فرود آمدند و در آن زمان، فضا به حدی روشن است که بدون تجهیزات نمیتوان ستارهها را دید.
تمامی فضانوردان در طول روز روی ماه فرود آمدند
نیل آرمسترانگ در کنفرانسی خبری گفت: «ما هیچگاه نتوانستیم ستارهها را از سطح ماه یا از طرف روشن ماه با چشم غیرمسلح ببینیم، مگر اینکه از ابزارهای اپتیکی استفاده میکردیم.» باز آلدرین نیز با تایید این موضوع گفت: «به خاطر نمیآورم ستارهای دیده باشم.»
بااینحال، مشاهدهی ستارهها از سطح ماه با استفاده از تجهیزات اپتیکی امکانپذیر است. درواقع روی ماه ستارهها کمی واضحتر از روی زمین دیده میشوند؛ زیرا جو زمین باعث شکست نور میشود. پس چرا ستارهها در عکسها دیده نمیشوند؟ این سوال بیشتر مربوط به تکنیکهای عکاسی است تا فضا.
فضانوردان برنامه آپولو عمدتاً بر ثبت تصاویری از سطح ماه و لحظات خودشان روی آن تمرکز داشتند. اولویت اصلی آنها نشاندادن محیط ماه و انجام آزمایشات علمی بود، نه ثبت ستارهها در آسمان. بنابراین، فضانوردان برای ثبت تصاویر واضح از سطح روشن ماه و خودشان از سرعت شاتر بالا و دیافراگم کوچک استفاده میکردند. این تنظیمات باعث میشود سطح ماه و فضانوردان بهطور روشن و واضح دیده شود، اما ستارهها که نور ضعیفتری دارند، در پسزمینه ظاهر نمیشوند. این شرایط دقیقاً مشابه زمانی است که از روی زمین عکاسی میکنید و به دلیل نور زیاد، ستارهها در عکسها قابل مشاهده نیستند. تنها استثنا، ماموریت آپولو ۱۶ است که فضانوردان در آن از دستگاهی به نام «دوربین/طیفسنج فرابنفش دوربرد» استفاده کرد.
تلسکوپ مجهز به دوربین/طیفسنج فرابنفش دوربرد مستقر در ماه انواع خوشههای ستارهای و سحابیها را مورد مطالعه قرار داد. فضانوردان همچنین این تلسکوپ را به سوی ابر ماژلانی بزرگ نشانه رفتند که کهکشان کوچکی است که دور کهکشان راه شیری میچرخد.
ابزار مورد استفاده «دوربین/طیفسنج» نامیده میشد؛ زیرا دو حالت کاری داشت: تصاویر مستقیم که مشابه عکسهای معمولی از دوربین است و طیفسنج که روشی برای تجزیهی نور و بررسی آن بهمنظور شناسایی آثار اتمها و مولکولها در اجرام آسمانی است. ازطریق این نخستین تلسکوپ مستقر در ماه، ستارگان (و زمین) از سطح ماه ثبت شدند.
- بازخوانی گفتگوها با مردی که بر فراز ماه، تنهاترین انسان جهان بود28 تیر 98مطالعه '7
درحالیکه اولین فضانوردانی که بر سطح ماه فرود آمدند، نتواستند ستارهها را بهخوبی ببینند، مایکل کالینز تنها در ماژول فرماندهی نشسته بود و به سمت تاریک ماه میرفت. در آن نقطه، او هیچ ارتباطی با انسانها نداشت، اما حداقل توانست به تماشای منظرهای شگفتانگیز از فضا بنشیند.
کالینز در کتابی با عنوان «حمل آتش» که سال ۱۹۷۴ منتشر شد، نوشت: «این احساس را بهطور قوی تجربه میکنم – نه بهعنوان ترس یا تنهایی – بلکه بهعنوان آگاهی، انتظار، رضایت، اعتماد به نفس و تقریباً شادمانی. این احساس را دوست دارم… از پنجرهام ستارهها را میبینم و همین تمام چیزی است که وجود دارد. جایی که میدانم ماه قرار دارد، تنها فضایی سیاه و خالی است و حضور ماه تنها با نبود ستارهها مشخص میشود.»