دنباله‌دار معروف هالی سفر بازگشت خود به سمت زمین را آغاز کرد

دنباله‌دار هالی پس از نزدیک به ۴۰ سال دور شدن از زمین، در آستانه‌ی دور زدن و بازگشت به سمت زمین است. آغاز این سفر بازگشتی، زمینه را برای خلق چشم‌انداز تماشایی نزدیک از این دنباله‌دار در سال ۲۰۶۱ فراهم خواهد کرد.

آن‌طور که اخترشناسان پیش‌بینی می‌کردند، هالی روز شنبه نهم دسامبر (۱۸ آذر) در مدار خود به اوج یا دورترین فاصله از خورشید رسید. به عبارت دیگر، دنباله‌دار معروف دیروز در فاصله‌ی تقریباً ۳۵ واحد نجومی یا ۳۵ برابر مسافت بین زمین تا خورشید قرار گرفت. به‌گفته‌ی ناسا، هالی با این فاصله تا حد زیادی فراتر از مدار نپتون و در محدوده‌ی نزدیک به پلوتون قرار می‌گیرد.

با این تفاسیر، هالی اکنون در نیمه‌ی مسیر مداری ۷۶ ساله‌اش به دور خورشید به‌سر می‌برد. این دنباله‌دار در طول تقریباً ۳۸ سال گذشته، روزانه میلیون‌ها کیلومتر درحال دور شدن از ما بود و از این به بعد، ۳۸ سال آینده را صرف نزدیک‌شدن به زمین خواهد کرد.

دنباله‌دارها توپ‌هایی از یخ و غبار هستند که به دور خورشید می‌چرخند. این اجرام آسمانی بیشتر به‌خاطر «دم»‌شان شناخته می‌شوند. وقتی تابش خورشید، ذرات یخ را در بدنه‌ی دنباله‌دار تبخیر می‌کند، موجب می‌شود که جریانی از گاز و غبار به شکل دم در پشت آن شکل بگیرد.

هالی اولین دنباله‌داری بود که پیش‌بینی می‌شد به آسمان زمین بازمی‌گردد. ادموند هالی، اخترشناس انگلیسی در سال ۱۶۸۲ بدون آنکه بداند هالی دقیقاً چیست، آن را رصد کرد. وی برای اولین‌بار دنباله‌دار معروف را «ستاره‌ی مودار» نامید.

ادموند هالی سپس مشاهدات خود را با مشاهدات مشابه گزارش‌شده در سال‌های ۱۵۳۱ و ۱۶۰۷ مقایسه و فرض کرد که تمام مشاهدات مربوط به ظهور تکراری جرمی یکسان بوده است. هالی پیش‌بینی کرد که این جسم دوباره در سال ۱۷۵۸ ظاهر خواهد شد و همین‌گونه نیز شد. اما هالی در سال ۱۷۴۲ از دنیا رفت و هرگز فرصت پیدا نکرد تا پیش‌بینی‌های خود را تأیید کند. بااین‌حال، پژوهشگران بعدی درنهایت دنباله‌دار معروف را به افتخار وی هالی نامیدند.

هالی در ۲۸ ژوئیه ۲۰۶۱ (۷ مرداد ۱۴۴۰) دوباره به نزدیک‌ترین فاصله‌اش از خورشید خواهد رسید. تا آن زمان، می‌توانیم میراث درخشان ستاره‌ی مودار را در دوبار در سال، در جریان دو بارش شهابی ناشی از بقایای یخی دنباله‌دار که در سفرهای قبلی‌اش به مدار زمین به جا مانده است، مشاهده کنیم. بارش شهابی اتا دلوی در ماه اردیبهشت و بارش شهابی جباری در ماه‌های مهر و آبان، هر دو زمانی اتفاق می‌افتند که بقایای قدیمی دنباله‌دار هالی در جو زمین سقوط می‌کنند و به‌صورت شهاب‌های درخشان می‌سوزند.