تلسکوپ فضایی جیمز وب جزئیات چشم‌نواز کهکشانی مارپیچی را به تصویر کشید

به‌نوشته‌ی اسپیس‌دات‌کام، در تصویر جدیدی که تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا منتشر کرده است، مجموعه‌ای از کهکشان‌ها و ستاره‌ها همراه با کهکشانی مارپیچی در دوردست با جزئیاتی کم‌نظیر دیده می‌شوند.

کهکشان‌ مارپیچی عظیم LEDA 2046648 (‌در قسمت پایین تصویر) به‌قدری در تصویر تلسکوپ جیمز وب (JWST) واضح است که بازوهای مارپیچی آن به‌وضوح دیده می‌شوند. با‌توجه‌به اینکه کهکشان یادشده در فاصله‌ی بیش از یک‌میلیارد سال نوری از زمین در صورت فلکی هرکول قرار دارد، سطح جزئیات عکس حیرت‌انگیز است.

این تصویر چشمگیر مجموعه‌ای از کهکشان‌ها و ستاره‌های دیگر را هم با پراش‌های شش‌نقطه‌ای نشان می‌دهد که از شاخصه‌های تلسکوپ جیمز وب هستند. پراش‌ها درواقع به پرتوهای سوزنی‌شکل اطراف یک ستاره گفته می‌شود که بر‌اثر انکسار به‌وجود می‌آیند. این تصویر را دوربین فروسرخ نزدیک جیمز وب (NIRCam) حین رصد کوتوله‌ی سفید WD1657+343 ثبت کرده است. هدف از رصد این جرم کالیبره‌سازی ابزار فروسرخ نزدیک و طیف‌سنج بدون شکاف (NIRISS) تلسکوپ بود.

کهکشان‌های دیگر این عکس نه‌تنها کوچک‌تر از LEDA 2046648 هستند؛ بلکه برخی از آن‌ها در فاصله‌ی دورتری قرار دارند و چشم‌اندازی عمیق‌تر از تاریخ جهان را نشان می‌دهند. یکی از اهداف اصلی جیمز وب نیز رصد کهکشان‌های دوردست‌ است تا بتواند جهان را در زمان نوزادی آن بررسی کند.

رسیدن به این چشم‌انداز تاریخی برای جیمز وب ممکن است؛ زیرا نور به زمان بی‌نهایت برای سفر به زمین از کهکشان‌های دوردست نیاز دارد. بنابراین، دیدن این کهکشان‌ها روی زمین مانند این است که آن‌ها را در اوایل تاریخ ۱۳٫۸ میلیارد ساله‌ی جهان، مثلاً ۳۰۰ میلیون سال پس از بیگ‌بنگ ببینیم.

نور منتشرشده از کهکشان‌ها از شروع مسیر چندین‌میلیارد‌ساله‌ تا لحظه‌ی برخورد به آینه‌ی اصلی ۶٫۵ متری جیمز وب دست‌نخورده باقی نمی‌ماند. انبساط جهان باعث کشیده‌شدن طول موج‌های این نور و کاهش انرژی آن‌ها و انتقالشان از طیف مرئی به طیف فروسرخ می‌شود. به این فرایند «انتقال به سرخ» گفته می‌شود؛ چرا‌که نور به‌سمت قرمز طیف الکترومغناطیس حرکت می‌کند.

قابلیت‌ آشکارسازی فروسرخ تلسکوپ فضایی جیمز وب، گزینه‌ای ایدئال برای بررسی نور انتقال به سرخ کهکشان‌های کهن و شناسایی جزئیات شکل‌گیری و تکامل و ترکیب آن‌ها است. سپس، ستاره‌شناس‌ها می‌توانند ساختار این کهکشان‌های باستانی و دوردست را با کهکشان‌های نزدیک به راه شیری مقایسه کنند.

این مقایسه می‌تواند روند رشد کهکشان‌ها و شکل‌گیری جهان کنونی را آشکار کند. علاوه‌بر‌این، نور حاصل از کهکشان‌های دوردست به آشکارسازی ترکیب شیمیایی آن‌ها کمک می‌کند و به ستاره‌شناس‌ها نشان می‌دهد عناصر سنگین چگونه و چه زمانی شکل گرفتند و چگونه به‌لطف انفجارهای ستار‌ه‌ای، فراوانی آن‌ها افزایش پیدا کرد.