عکس‌هایی که در خیابان‌های اتیوپی به ثبت رسیدند

گیل ایبانز عکاسی متولد مادرید است، اما درحال‌حاضر در منچستر زندگی می‌کند. ایبانز پروژه‌های طولانی مدت را بیشتر در کشور خود اسپانیا توسعه می‌دهد؛ بااین‌حال او در انگلیس و آسیا نیز کار می‌کند. دین و ایمان انسانی سهم عمده‌ای در آثار او دارد. آثار ایبانز در بسیاری از جشنواره‌های اروپا و آمریکا حضور داشت و او فینالیست جشنواره‌های معتبری مانند MIFA (عکس بین‌المللی مسکو) و BSPF (جشنواره عکاسی خیابانی بروکسل) نیز بود. مجموعه‌ی عکس زیر شامل تصاویری است که ایبانز، در سفر به کشور اتیوپی به ثبت رسانده است.

گیل ایبانز که خالق عکس‌های این مجموعه است، حضور در اتیوپی را اولین تجربه‌ی عکاسی خود، در یکی از کشورهای جنوب صحرای آفریقا عنوان کرد. ایبانز که یک عکاس است و از کشورها و مکان های مختلفی عکس‌برداری کرده است، تصوری از حضور در اتیوپی نداشت. بااین‌حال وی انتظار داشت که با حضور در این کشور نیز به خلق تصاویر شاهکاری برسد. او انتظار خود را از سفر به اتیوپی، (همان‌طور که در همه‌ی سفرهای عکاسی‌ خود به این هدف دست یافته‌ است) گرفتن صدها عکس عالی از این منطقه عنوان کرد.

(برای مشاهده‌ی تصاویر در ابعاد اصلی روی آن‌ها کلیک کنید)

اِتیوپی با نام رسمی جمهوری فدرال دموکراتیک اتیوپی (نام تاریخی حبشه) کشوری محصور در خشکی واقع در شاخ آفریقا است. این کشور با ۱۱۴٫۹ میلیون نفر جمعیت دومین کشور پرجمعیت قاره آفریقا و با ۱٬۱۰۴٬۳۰۰ کیلومتر مربع دهمین کشور بزرگ قاره آفریقا است. اتیوپی از قدیمی‌ترین کشورهای مستقل آفریقا و یکی از کهن‌ترین کشورهای جهان است. این کشور پس از ارمنستان دومین کشوری بود که مسیحیت را دین رسمی خود اعلام کرد. پایتخت اتیوپی، آدیس آبابا است.

ایبانز که به‌همراه گروهی دیگر از عکاسان در سفر به اتیوپی حضور داشت، توضیح داد که عکاسی از کشورها و سرزمین‌های خارجی، آن‌ها را به عکاسان باتجربه‌ای تبدیل کرده است. عکاسانی که به انواع شوک‌های فرهنگی مختلف و غلبه کردن بر آن‌ها عادت کرده‌اند و در این مسیر، صرفا به عکاسی از آن کشورها ادامه ‌می‌دهند. بااین‌حال، به گفته‌ی ایبانز تجربه‌ی عکاسی در اتیوپی، با تمام تجربه‌های قبلی او متفاوت بود.

ایبانز به آدیس آبابا، دیره دوا، و بسیاری از روستاهای اطراف در منطقه اتیوپی سفر کرد؛ بااین‌حال زمان زیادی را در آدیس آبابا نگذراند و بیشتر اوقات در حال عکاسی از جشن تعمید عیسی مسیح بود که هزاران نفر از مسیحیان ارتدکس اتیوپی در آن شرکت می‌کنند. در اتیوپی به این جشن باستانی ارتدکس «تیمکت» می‌گویند.

ایبانز بخش عمده‌ای از برنامه‌های عکاسی خود را مرتبط با جشنواره‌های مذهبی می‌داند و تیمکت را دلیل اصلی خود برای رفتن به اتیوپی عنوان کرد. جشنواره‌ای که به مثابه فرصتی برای کشف و عکس‌برداری بیشتر از فعالیت‌های مذهبی در یک سنت و فرهنگ دیگر است.

به گفته‌ی ایبانز، قدم زدن در خیابان‌های آدیس آبابا، پایتخت شلوغ اتیوپی، انسان را در زندگی خیابانی این شهر غرق می‌کند. میزان مسلح بودن مردم و نظامیان در کل شهر، فقری که بر شهر و کشور حاکم است، شک و تردید و سوالات مردم، زمانی‌که دوربین را در دست‌های شخصی که عموما غربی است، می‌بینند و چشم‌های زیادی که به افراد خارجی نگاه می‌کنند، از جمله موارد تأثیرگذاری است که ایبانز از سفر در سطح شهر اتیوپی بیان می‌کند. ایبانز تجربه‌ی این موارد را برای بار اول، کمی ترسناک توصیف می‌کند اما می‌گوید که حتی اگر مانند او، هرگز با آن مواجه نشده باشید، باز هم حتما به آن عادت می‌کنید.

ایبانز، با وجود دشواری‌های عکاسی در اتیوپی، آن را یک کشور شگفت‌انگیز و پر از افراد بزرگ توصیف می‌کند.وی به دور از کلیشه‌های مرسوم، معتقد است که می‌توان بزرگ‌ترین لبخندهای دنیا را در این کشور، پیدا کرد. او می‌گوید:

در این کشور قدم می‌زدم و افراد بسیاری با لبخندهایی بزرگ و حس کنجکاوی به من نزدیک می‌شدند و سؤال می‌پرسیدند که آیا خوب هستم؟ یا از کجا آمده‌ام؟ و البته که نمی‌توانستم آنطور که باید به آن‌ها نزدیک شوم؛ بااین‌حال، با همین اندازه از صمیمیت نیز، این امکان را پیدا می‌کردم تا چند کلمه‌ای با مردم محلی آنجا گفت‌وگو و تعامل داشته باشم و فرصت‌های عکاسی بیشتری برای من مهیا شود.

بااین‌حال به گفته‌ی ایبانز، اتیوپی، کشور و مکانی آسان برای عکاسی نیست. ایبانز می‌گوید که خیلی از مواقع که دوربین به دور گردن، در سطح شهر پیاده‌روی می‌کرد و حتی در حال عکس گرفتن نیز نبود، با جمله‌ی امری «عکس ممنوع» مواجه می‌شد. ایبانز می‌گوید که خیلی از مواقع که از یک موقعیت و صحنه‌ی جالب نیز عکاسی می‌کرد، شخصی را پشت سر خود می‌دید که از او درباره‌ی اینکه در حال انجام دادن چه کاری است و از چه چیزی عکاسی می‌کند، سؤال میپرسید. به همین دلیل به‌نظر می‌رسد که مردم نسبت به قدم زدن افراد خارجی در کشور خود و عکاسی کردن آن‌ها مشکوک هستند.

به گفته‌ی ایبانز، اتیوپی تنها کشوری نیست که در آن می‌توان چنین مواردی را احساس کرد؛ بااین‌حال، احساس شک و تردید مردم در آدیس بابا، شدیدتر احساس می‌شد. عکاسی در بسیاری از پایتخت‌های جهان، می‌تواند برای افرادی که به روش و خلق‌وخوی آن فرهنگ عادت ندارند، طاقت‌فرسا باشد. به همین دلیل به گفته‌ی ایبانز، خیلی هم عجیب نیست که برای او، آدیس بابا، سخت‌ترین مکان برای عکاسی در کشور اتیوپی بود.

ایبانز، بعضی از موقعیت هایی که هنگام عکسبرداری با آن‌ها رو‌به‌رو شده است را همچنان در ذهن خود برجسته می‌بیند؛ آدم‌هایی که ده‌ها تابوت رنگارنگ را در هرار حمل می‌کردند یا فضای پر جنب و جوش و دیوانه‌واری که در بازار شتر جریان داشت. ایبانز عکس گرفتن از این صحنه‌ها را دشوارتر از مکان های دیگری می‌داند که در آن‌ها عکاسی کرده است.

در مجموع، ایبانز می‌گوید که این سفر، بیشتر از یک تجربه‌ی عکاسی برای او مفید بوده است. او تجربه‌‌های زیادی را که توشه‌ای برای زندگی است، از این سفر به دست آورد و نوع نگاه او به جهان، مکان، زندگی و خانواده‌اش در مسیر این سفر، بسیار تغییر یافت. به گفته‌ی ایبانز، حتی اگر کلیشه‌ای به‌نظر برسد، اما دیدن انسان‌های زیاد و به‌خصوص کودکان، می‌تواند چیزی را درون شما به حرکت درآورد و باعث شود در برخی از فرضیات، پیش‌داوری‌ها و نگرانی‌های بی‌اهمیتی که در زندگی روزمره تجربه می‌کنید، تجدید نظر کنید.