در پردازنده‌های جدید دسکتاپ اینتل، TDP معیار مناسبی برای توان مصرفی نیست

از بین تمامی شاخص‌های رایج برای بررسی پردازنده‌ها، توان طراحی حرارتی (TDP) به‌راحتی بدترین معیار موجود است. سرعت کلاک، تعداد هسته، IPC (دستورالعمل‌های قابل اجرا در هسته‌های پردازنده در هر سیکل کلاک) و پهنای باند حافظه، مقیاس‌های نه‌چندان بی‌نقصی برای سنجش قابلیت‌های دو پردازنده هستند؛ اما TDP‌ حداقل آن‌گونه که در حال ‌حاضر در پردازنده‌های دسکتاپ اینتل مشاهده می‌شود، نه‌تنها رفته‌رفته جایگاهش را به‌عنوان یک شاخص بی‌نقص از دست داده، بلکه اکنون معیاری نامناسب است.

Anandtech به‌تازگی با انتشار مقاله‌ای، توان مصرفی و قدرت دو پردازنده‌ی اینتل از سری کامت لیک را مقایسه کرده است. یکی از این پردازنده‌ها با مدل Core i7-10700K با ۸ هسته‌ و ۱۶ رشته، فرکانس پردازشی ۳٫۸ گیگاهرتز، کلاک بوست ۵٫۱ گیگاهرتز و کلاک بوست ۴٫۷ برای تمامی هسته‌ها، ۱۲۵ وات توان طراحی حرارتی دارد. پردازنده‌ی دوم در این مقایسه، تراشه‌ی Core i7-10700 اینتل است که با ۸ هسته‌ و ۱۶ رشته، فرکانس ۲٫۹ گیگاهرتز، کلاک بوست ۴٫۸ گیگاهرتز و کلاک بوست ۴٫۶ برای تمامی هسته‌ها، از توان طراحی حرارتی ۶۵ واتی برخوردار است. هدف از انجام چنین مقایسه‌ای، اندازه‌گیری عملکرد پردازنده‌ی ۶۵ واتی با فرکانس پردازشی پایه‌ی بسیار پایین‌تر در برابر مدلِ دارای قابلیت اورکلاک بود که نزدیک به دوبرابر TDP بیشتری دارد.

TDP یک پردازنده‌ی اینتل روی کاغذ، بیشینه توان مصرف‌شده زیر بار کاری پایدار در فرکانس پایه است. دلیل بیشتر بودن توان طراحی حرارتی Core i7-10700K در برابر Core i7-10700، شکاف عظیم فرکانس پردازشی پایه در این دو تراشه است. ترکیب تفاوت قیمت ۵۲ دلاری نسخه‌ی K و پردازنده‌ی معمولی با فرکانس پایه و TDP پایین‌تر این معنی را می‌دهد که کاربر، هنگام انتخاب تراشه‌ی Core i7-10700 در برابر نسخه‌ی K، پردازنده‌‌ی کم‌قدرتی خریداری می‌کند که در آن، عملکرد بهتر فدای بهره‌وری بالاتر شده است.

اما در واقعیت، تراشه‌ی Core i7-10700 نسبت‌ به پردازنده‌ی Core i7-10700K منتج به مصرف توان چه‌بسا بیشتری می‌شود:

این نمودار به اندکی توضیح نیاز دارد. AMD از فرمول متفاوتی برای TDP استفاده می‌کند. این شرکت، مقادیر TDP را بر پایه‌ی کل دامنه‌ی عملیاتی پردازنده‌ا تعریف می‌کند. تراشه‌های ۹۵ و ۱۰۵ واتی در صورتی‌ که کاربر نهایی آن‌ها را دست‌کاری نکند، نمی‌توانند توانی بیش از ۱۴۲ وات از مادربرد به ‌دست آورند. به‌طور مشابه، تراشه‌های ۶۵ واتی درصورتی‌که دست‌کاری نشوند، در بیشترین حالت ۸۸ وات مصرف خواهند کرد.

این واقعیت که برای توصیف TDP مجبور به استفاده از عبارت «اشاره ‌کردن» هستیم، دلیل دیگری برای استحقاق این شاخص جهت نامزدیِ بدترین معیار تاریخ است. AMD و اینتل همیشه سعی کردند به کاربران و فعالان این حوزه بگویند TDP معیار توان مصرفی نیست. اما حداقل برای یک ‌دهه، بین توان طراحی حرارتی ادعاشده در مشخصات پردازنده‌های اینتل و AMD و بیشترین توان مصرفی قابل ‌مشاهده در بارهای کاری معمولی، رابطه‌ی منطقی پایداری وجود داشت. عموما اگر اینتل ادعا می‌کرد TDP تراشه‌ی این شرکت در بیشترین حالت ۹۵ وات است، توان مصرفی پردازنده‌ی مذکور حداکثر ۸۵ تا ۹۰ وات بود. در برخی مواقع، اینتل یا AMD تراشه‌ای با TDP کمتر را معرفی کرده‌اند که پیش‌تر عرضه شده بود و روی این ایده تأکید کرده‌اند که بین توان طراحی حرارتی پایین‌تر و توان مصرفی کمتر رابطه‌ی مستقیم وجود دارد.

در بخش غالب دهه‌ی ۲۰۱۰، اینتل توان مصرفی پردازنده‌های معمولی دسکتاپش را حتی در بیشترین حالت از TDP آن‌ها پایین‌تر نگه داشت. اما هنگامی‌که AMD پردازنده‌های سری رایزن را معرفی کرد و اینتل مجبور شد تعداد هسته‌های تراشه‌های دسکتاپش را افزایش بدهد، این روند تغییر کرد. تراشه‌ی Core i9-10850K با توان طراحی ادعایی ۱۲۵ وات، ۲۵۶ وات توان مصرفی دارد. اینتل ادعا می‌کند که TDP در پردازنده‌ی Core i7-10700 درحدود ۶۵ وات است، ولی این تراشه در بارهای کاری سنگین در تنظیمات پیش‌فرض مادربرد ۲۱۴ وات برق مصرف می‌کند. رابطه‌ی پیشین بین TDP و توان مصرفی مورد انتظار، دیگر در پردازنده‌های بالارده‌ی اینتل وجود ندارد. تضمین شده است که Core i7-10700 درصورت فعال‌ نبودن حالت توربو بیش از ۶۵ وات برق مصرف نخواهد کرد؛ اما با حالت توربو فعال، پردازنده تا محدوده‌ای که مادربرد برای این حالت در نظر می‌گیرد، مسیر تعیین‌شده‌ی توربو را ادامه خواهد داد.

اینتل فرکانس‌های توربو را به شرکت‌های مختلف تولیدکننده‌ی مادربرد دیکته نمی‌کند؛ در عوض آن‌ها را تشویق می‌کند مادربردهایشان را با قابلیت‌های بیشتری مهندسی کنند. همچنین از آن‌ها می‌خواهد مقادیر فرکانس و دیگر متغیرهای مربوط به قابلیت‌های اورکلاک را به‌گونه‌ای تعریف کنند که در کوتاه‌مدت بیشینه توان مصرفی را داشته باشند. چنین اقدامی یکی از راهکارهای اینتل برای اعطای فرصت به شرکت‌های تولیدکننده (OEM) جهت ایجاد تمایز در محصولاتشان است. اگر ایسوس، گیگابایت یا MSI بخواهند مادربردی مناسب برای سختگیرانه‌ترین مجموعه‌ی اورکلاک با قابلیت‌های بیشتری مهندسی کنند، اجازه‌ی چنین کاری دارند. به‌عقیده‌ی اینتل، اگر مادربردی توانایی افزایش فرکانس پردازنده‌ای معین دارد، بهتر است اجازه بدهید این کار را انجام بدهد.

اینکه چرا اینتل و AMD به تولیدکنندگان مادربرد امکان تعریف پارامترهای یادشده را می‌دهند بی‌دلیل نیست. این شرکت‌ها با افزایش آستانه‌ی عملکرد محصولاتشان، به‌صورت فعالانه‌ای در تلاش هستند تا طرف‌داران سرسخت را راضی نگه دارند. تفاوتِ توان مصرفی مشخصات رسمی توصیه‌شده‌ی اینتل و مقادیر پیش‌فرض شرکت‌های تولیدکننده برای یک مادربرد بسیار زیاد است.

هنگام اعمال تنظیمات پیش‌فرض توصیه‌شده از طرف اینتل روی تراشه‌ی i7-10700K، پس از دوره‌ای کوتاه از افزایش توان مصرفی، این شاخص تا ۱۲۵ وات کاهش یافت. در عین ‌حال، هنگام اعمال تنظیمات پیش‌فرض مادربرد، پردازنده‌ی مذکور تا مدت نامحدودی با توان مصرفی ۲۱۷ وات کار می‌کند. اینتل به‌طور کامل حامی تغییراتی است که تولیدکنندگان مادربرد روی اعداد و ارقام محصولات اعمال می‌کنند. از نظر تیم آبی، پیش از راه‌اندازی سیستم برای مقایسه‌ی عملکرد تراشه‌ها، لازم است مادربردهای متعددی مورد آزمایش قرار بگیرند. توجه داشته باشید که هیچ وب‌سایت و نشریه‌ای برای اداره‌ی چنین مقایسه‌های کاملی، ظرفیت لازم را ندارد. به‌خصوص با درنظرگرفتن واقعی‌هایی همچون عرضه‌ی دیرهنگام سخت‌افزار و به‌روزرسانی‌های لحظه‌ی آخری UEFI که نسخه‌به‌نسخه عملکرد پردازنده را تغییر می‌دهند، انجام چنین بررسی‌هایی امکان‌پذیر نیست.

با اینکه مشخص است در نهایت تولیدکنندگان مادربرد تنظیمات حالت توربو را کنترل می‌کنند، فروش پردازنده با توان طراحی حرارتی ۶۵ وات درحالی‌که با تنظیمات مادربرد ۲۰۰ وات توان مصرفی خواهد داشت غیر عادی محسوب می‌شود. اینتل با ایجاد تغییراتی در اطلاع‌رسانی درباره‌ی مشخصات پردازنده‌ها وضعیت را بدتر می‌کند.

این شرکت اخیرا نحوه‌ی ارائه‌ی اطلاعات درباره‌ی پردازنده‌های سری تایگرلیک را تغییر داده است. تصویر زیر، جدول مقایسه‌ای از وب‌سایت Ark اینتل است که در آن می‌توان جزئیات مربوط به پردازنده‌های مختلف را بررسی کرد. این تصویر، مقایسه‌ای از یک پردازنده‌ی تعبیه‌شده (مستقر روی مادربرد که امکان جداسازی آن وجود ندارد) با مدل Core i7-1185GRE در مقابل پردازنده‌ی موبایلِ (در دستگاه‌های حمل‌شدنی استفاده می‌شود) Core i7-1180G7 است. مشخصات تراشه‌ی تعبیه‌شده در سمت چپ و پردازنده‌ی موبایل در سمت راست تصویر قرار دارد.

اینتل برای توان طراحی حرارتی تراشه‌ی Core i7-1185GRE و کلاک پایه‌ی آن به ‌ترتیب مقادیر ۱۵ وات و ۱٫۸ گیگاهرتز را ذکر کرده است. این یعنی تیم آبی تضمین می‌کند هنگام غیرفعال بودن حالت توربو، پردازنده‌ی یادشده با سرعت کلاک ۱٫۸ گیگاهرتز ۱۵ وات TDP خواهد داشت. در سمت دیگر، اینتل توان طراحی حرارتی تراشه‌ی موبایل را در محدوده‌ی ۷ تا ۱۵ وات تعریف و فرکانس پردازشی پایه‌ی آن را ۹۰۰ مگاهرتز تا ۲٫۲ گیگاهرتز معرفی می‌کند. در نتیجه، کاربر نهایی از اینکه شرکت سازنده چقدر TDP را برای دستگاه در نظر گرفته است آگاهی نخواهد داشت و  تشخیص حداقل عملکرد آن دشوار خواهد بود.

ماهیت تنظیمات توربو هم در محصولات اینتل و هم AMD باعث می‌شود توان مصرفی پردازنده فراتر از TDP آن باشد. تراشه‌های AMD با توان طراحی حرارتی ۱۰۵ وات درحدود ۱۴۰ وات توان مصرفی دارند که نشان‌دهنده‌ی اختلاف ۱٫۳ برابر میان این دو شاخص است. پردازنده‌های اینتل با ۶۵ وات TDP تا ۲۱۵ وات برق مصرف ‌می‌کنند که تفاوتی ۳۳۰ درصدی نشان می‌دهد. باید توجه داشت که این مشکل تا حد زیادی به پردازنده‌های بالارده و کم‌مصرف اینتل محدود شده است. برای مثال، توان مصرفی تراشه‌ی Core i5-10600K در بیشترین حالت درحدود TDP آن است و درهمین‌حال، این دو معیار در پردازنده‌های 10700، 10700K و 10850K تفاوت فاحشی دارند. پردازنده‌ی Core i5-10600 در آزمایش Anandtech بررسی نشده است؛ ولی می‌توان انتظار داشت که توان مصرفی آن بسیار فراتر از توان طراحی حرارتی ۶۵ واتی تراشه باشد.

دلیل اینکه چرا اینتل نحوه‌ی تعریف یا معرفی TDP تراشه‌ها به مشتریانش را تغییر نداده کاملا مشخص است: چنین اقدامی سبب می‌شود که تراشه‌های بالارده‌ی این شرکت در قیاس ‌با محصولات AMD بسیار بدتر به ‌نظر برسند. در صورت تغییر نحوه‌ی تعریف این شاخص، یک پردازنده‌ی Core i9-10850K در حدود ۲۶۵ وات TDP خواهد داشت. اگر کاربران بخواهند با این مقدار توان طراحی حرارتی، تراشه‌ی AMD را خریداری کنند، پردازنده‌های سری تردریپر گزینه‌های مناسبی خواهند بود.

اینکه اینتل پردازنده‌ای با توان مصرفی بالاتر از ۲۵۰ وات تولید کند مسئله‌ی به‌خصوصی نیست؛ اما کاربران نهایی باید بدانند چه نوع سیستم خنک‌کننده‌ای تهیه و چگونه مادربرد را برای مصرف بهینه و عملکرد کارآمد پیکربندی کنند. جامعه‌ی طرفدار راندمان بیشتر، کوچک‌تر از جامعه‌ی دوست‌دار عملکرد بالاتر است؛ اما کاربران باید امکان ساخت سیستم‌های فرم‌فاکتور کوچکی را داشته باشند که صراحتا برای مصرف بهینه‌ی برق طراحی شده‌اند.

خریداری که تراشه‌ی ۶۵ واتی Core i7-10700 را برای ساخت سیستمی بهینه انتخاب می‌کند، ممکن است با مشاهده‌ی توان مصرفی بالای پردازنده به‌صورت ناخوشایندی متعجب شود. حتی اگر کاربران تعجب نکنند، شکاف ۳۳۰ درصدی بین توان مصرفی واقعی و TDP، منجر به بی‌ارزش‌تر شدن داده‌ها برای کاربر نهایی می‌شود. توان طراحی حرارتی ۶۵ واتی، زمانی‌که کاربر نهایی عملکرد واقعی تراشه را مشاهده خواهد کرد بی‌معنی است. علاوه‌براین، چنین برچسبی باعث خواهد شد خریدار Core i7-10700، این پردازنده را نسبت‌ به تراشه‌ی ۱۲۵ واتی کم‌مصرف تلقی کند. بااین‌حال، همان‌گونه که در آزمایش‌های Anandtech مشاهده می‌شود، چنین تصوری صحیح نیست.

با توجه ‌به اینکه کاربران نهایی، هنوز TDP را به‌گونه‌ای با توان مصرفی پردازنده مرتبط می‌دانند، اینتل باید در این رابطه تصمیمی اتخاذ کند. این شرکت می‌تواند هم‌چنان داده‌های واقعی مربوط به توان مصرفی را مبهم نگه دارد یا با تغییر شاخص‌های خودش، مقادیر معنی‌داری را گزارش کند که در انتخاب پردازنده‌ی مورد نظر جهت خرید، راهنمای خریداران باشد. براساس اطلاعات Anandtech، تراشه‌ی Core i7-10700K درحدود ۵۲ دلار گران‌تر از مدل Core i7-10700 است و دو درصد عملکرد بهتری دارد. توان مصرفی بین این دو محصول نشان می‌دهد که Core i7-10700K احتمالا به‌دلیل کیفیت بهتر، در بیشترین بار کاری ۱۰ وات توان کمتری استفاده می‌کند.

 اینتل در ارائه‌ی شاخص‌های یادشده، مسیر اشتباهی را طی می‌کند. گزارش نکردن سرعت کلاک پایه در تراشه‌های سری تایگرلیک، اقدامی فریب‌کارانه است. فروش یک پردازنده‌ی ۶۵ واتی که روی تنظیمات پیش‌فرض مادربرد، بیش از ۲۰۰ وات توان مصرفی دارد نیز بدون آگاهی ‌دادن به خریداران فریب‌کاری محسوب می‌شود. بدیهی است حذف اطلاعات مذکور از برگه‌ی مشخصات محصولات، اینتل را قادر می‌سازد که توان طراحی حرارتی تراشه‌هایش را کمتر از محصولات AMD نشان دهد. چنین مواردی نشان می‌دهد اینتل بیش از اینکه برقراری ارتباط صادقانه درباره‌ی نحوه‌ی عملکرد تراشه‌ها با مشتریان را در اولویت قرار دهد، به بهتر جلوه ‌دادن محصولاتش اهمیت می‌دهد. کاربران باید پیش از ساخت سیستمی کم‌مصرف با چنین پردازنده‌ای که تا ۲۱۵ وات توان مصرفی دارد (مگر آن‌که به‌صورت خاصی جهت جلوگیری از چنین روندی پیکربندی شده باشد)، از مشخصات آن آگاهی یابند. اینکه تولیدکننده‌های مادربرد یا دستگاه‌های الکترونیکی برای تعیین محدودیت توان مصرفی آزادی عمل داشته باشند مسئله‌ی خوبی است؛ اما لازم است کاربران از تأثیر آزادی عمل آن‌ها روی سیستمی که می‌سازند مطلع شوند.

اکنون بین TDP ادعاشده برای تراشه‌های بالارده‌ی دسکتاپ اینتل و توان مصرفی که در تنظیمات پیش‌فرض شرکت سازنده روی مادربرد مشاهده می‌شود، هیچ رابطه‌ی مشخصی وجود ندارد. شکاف بین دو معیار شدیدا وابسته به مدل مادربرد است. برخی مادربردهای تجاری به تنظیمات پیش‌فرض اینتل وفادار باقی می‌مانند؛ اما مادربردهای حرفه‌ای دسکتاپ عموما این‌گونه نیستند. مشکل این است که اینتل، به شرکت‌های تولید‌کننده اجازه می‌دهد حالت‌های عملیاتی توربو را خودشان تعریف کنند. مسئله، این واقعیت است که اینتل TDP تراشه‌ها دیگر را به‌گونه‌ای منتشر نمی‌کند که با انتظار کاربر نهایی همخوانی داشته باشد.

حقیقت این است که TDP از نظر فنی تابعی از توان مصرفی نیست. اینتل شاید بتواند پشت چنین واقعیتی پنهان شود؛ ولی در واقع مستقیما از تصورات کاربران درباره‌ی ارتباط TDP و توان مصرفی بهره برده است. شرکت مذکور به این دلیل از مفروضات یادشده سود می‌برد که پیش‌تر حقیقت داشتند. هنگامی‌که AMD پردازنده‌ی FX-9590 را با توان طراحی حرارتی ۲۲۰ وات معرفی کرد دنیا به پایان نرسید. اگر اینتل نیز میانگین و حداکثر توان مصرفی پردازنده‌هایش در بارهای‌ کاری سنگین را منتشر کند، دنیای این شرکت به پایان نخواهد رسید.

با اینکه توان مصرفی تراشه‌های AMD نیز در بالاترین حالت، بیشتر از توان طراحی حرارتی آن‌ها است، مقدار این تفاوت بسیار کمتر است. همچنین AMD قابلیتی تبا عنوان Eco با نرم‌افزار رایزن مستر (Ryzen Master) در پردازنده‌های سری رایزن 3000 به ارمغان آورده است که به کاربران امکان می‌دهد توان مصرفی را نسبت‌ به مقدار پیش‌فرض کاهش بدهند.

اینتل می‌تواند مشکل مربوط به TDP را با راهکارهای زیادی رفع کند. این شرکت می‌تواند بیشترین توان طراحی حرارتی محصولاتش را منتشر یا شاخص جدیدی ایجاد کند که با دقت بیشتری توان مصرفی را نشان می‌دهد. تیم آبی می‌تواند TDP پایه را افزایش دهد تا توان مصرفی اعلام‌شده با توان مصرفی پردازنده در حالتی ‌که تمامی هسته‌ها درحالت توربو در بار کاری مشخصی فعال هستند هم‌تراز شود. اینتل می‌تواند با ساخت روشی به کاربر نهایی امکان دهد که در نرم‌افزار، پردازنده را روی TDP تعیین‌شده تنظیم کند. تمامی این تغییرات باعث بهبود وضعیت موجود خواهد شد.

اینتل اگر می‌خواهد مطبوعات، مقادیر TDP منتشرشده‌ی این شرکت برای پردازنده‌های موبایل و دسکتاپ را استفاده کنند، باید با تغییر رویه اطلاعات معتبر و مفیدی ارائه دهد. تنها جزئیاتی که در حال‌ حاضر از مقادیر TDP اینتل می‌توان فهمید، نوع اتلاف حرارتی است که شرکت‌های سازنده تنها در صورت اجرای پردازنده روی کلاک پایه بدون قابلیت‌های توربو باید ایجاد کنند. چنین شاخصی برای کاربران نهایی کاربردی نیست و باید بر این‌ اساس راهکاری اندیشیده شود.

TDP منتشرشده برای تراشه‌های AMD، اوج توان مصرفی آن‌ها را نشان نمی‌دهد؛ اما برای مثال، در پردازنده‌های 5600X و 5900X با توان طراحی حرارتی ۱۰۵ وات، توان مصرفی به‌ترتیب تنها ۱٫۱۶ و ۱٫۳۳ برابر بیشتر است. بیشینه توان مصرفی اندازه‌گیری‌شده برای تراشه‌های Core i7-10700K و Core i9-10850K و Core i7-10700 اینتل، به ‌ترتیب ۱٫۶۳، ۲٫۱۲ و ۳٫۳ برابر بیشتر از توان طراحی حرارتی آن‌ها است. هرگونه ادعایی درباره‌ی ۶۵ واتی بودن پردازنده‌ی Core i7-10700 مضحک به‌ نظر می‌رسد. حتی با درنظرگرفتن واقعیت‌های میدانی از اینکه شرکت‌های سازنده، تنظیمات مادربردهایشان را چگونه اعمال می‌کنند، ادعای اینتل درباره‌ی TDP تراشه یادشده خنده‌دار است.

در حال‌ حاضر توصیه می‌شود که برای برآورد دقیق‌تر از اوج توان مصرفی پردازنده، توان طراحی حرارتی ادعاشده‌ی اینتل برای پردازنده‌ی خود را در عدد ۱٫۵ تا ۳٫۳ ضرب کنید. برای پردازنده‌های بالارده‌ی معمولی دسکتاپ، ضریب را ۱٫۵ تا ۲٫۲۵ و برای محصولات کم‌مصرف ۲ تا ۳٫۳ در نظر بگیرید. احتمالا دامنه‌ی مشکلِ مربوط به TDP، از بالارده‌ترین تراشه‌ها تا Core i5-10600 ادامه دارد. درحالی‌که کمترین توان مصرفی اندازه‌گیری‌شده در پردازنده‌های اینتل دوبرابر بیشینه مصرف تراشه‌های AMD است، مطمئنا این شاخص در پردازنده‌های تیم قرمز با مقادیر ادعاشده از TDP برابر یا اندکی بیشتر خواهد بود.

با اینکه جهت اطمینان از مطابقت تنظیمات مادربرد با موارد پیشنهادی اینتل، امکان تنظیم دستی آن‌ها برای کاربران نهایی فراهم است؛ ولی خریداران نباید برای دستیابی به توان مصرفی بالقوه کمترِ اشاره‌شده روی جعبه، به اعمال دستی تنظیمات مجبور شوند. اینکه کاربر نهایی مسئول اطمینان از پیکربندی مناسب ویژگی‌های پایه‌ی پردازنده است، از اساس استدلال نادرستی محسوب می‌شود و TDP از این قاعده مستثنا نیست.

امید است پت گلسینگر، مدیرعامل جدید اینتل، با ایجاد تغییراتی منجر به اطلاع‌رسانی بهتر این شرکت شود. در شرایط کنونی، مقادیر TDP تراشه‌های دسکتاپ اینتل و AMD در تنظیمات معمولی پیش‌فرض مادربردهای حرفه‌ای قابل مقایسه نیستند. توان مصرفی تراشه‌های هر دو شرکت در اوج بار کاری بیشتر از توان طراحی حرارتی است؛ ولی شاخص مذکور در پردازنده‌های AMD حداقل به مقادیر ادعایی این شرکت نزدیک است. چنین موضوعی در مورد محصولات اینتل صادق نیست.