بررسی پوکو X7 پرو؛ تکامل بی‌رمقِ یک رقیب‌کُش

پوکو پارسال با Poco X6 Pro بازگشت شکوهمندانه‌‌ای برای گوشی‌های سری X رقم زد؛ این شرکت با شناخت نیاز کاربر و تکیه‌بر قدرت سخت‌افزاری مدیاتک، توانست محبوبیتی را که پس‌از سری Poco X3 از دست داده بود، دوباره به‌چنگ آورد. X6 پرو در بدو ورود به بازار ایران تنها ۱۷ میلیون تومان قیمت داشت؛ اما با عملکرد خیره‌کننده و مشخصات فنی چشمگیر، خرید گوشی‌‌ گیمینگ گران‌قیمت‌تر را بدون توجیه می‌کرد. 

با عرضه‌ی موفق پوکو ایکس۶ پرو و بالا رفتن انتظارات، اکنون پوکو X7 پرو، نسل جدید میان‌رده‌های پرقدرت چینی‌ها، مأموریت بسیار دشواری را پیش‌رو دارد؛ آیا ایکس۷ پرو روند قبل را ادامه می‌دهد و با برطرف‌کردن نقص‌ها و تقویت نقاط قوت ایکس۶ پرو در مدار موفقیت باقی می‌ماند یا با درجا زدن و افول نسل جدید مواجه خواهیم بود؟ برای پاسخ به پرسش‌های فوق با بررسی گوشی پوکو X7 پرو همراه ما در زومیت باشید.

شاید مثبت‌ترین تغییر در ظاهر پوکو X7 پرو، طراحی متفاوت دوربین‌های پشتی‌اش باشد؛ چینی‌ها بالأخره چینش شبیه به اجاق‌های صفحه‌ای را کنار گذاشته‌اند و با این چینش نه‌چندان خوشایند، دوربین ماکرو ناکارآمد و به‌دردنخور گوشی هم حذف شده است؛ اکنون دوربین اصلی و اولتراواید دستگاه با طرحی که دوربین‌های آیفون ۱۶ را به‌یاد می‌آورد، با چینشی عمودی، زیر هم قرار گرفته و ظاهری مینمالیستی را به‌وجود آورده‌اند.

اگر بخواهیم روراست باشیم پس از جعبه‌گشایی، کمی از شور و اشتیاق اولیه‌مان کاسته شد؛ زیرا حداقل توقع داشتیم مانند آنچه در Redmi Turbo 4 (نسخه‌ی چین پوکو ایکس ۷ پرو) دیده بودیم، وجود حلقه‌ی نور، حاشیه‌های عریض اطراف لنز دوربین را توجیه کند؛ اما پوکو در نسخه‌ی جهانی گوشی، با وجود حذف این حلقه، همچنان حاشیه‌‌‌‌ی اطراف دوربین را حفظ کرده است که چندان جذاب به‌نظر نمی‌رسد.

پوکو X7 پرو در سه رنگ روانه بازار شده؛ رنگ مشکی و سبز با بدنه‌ی پلاستیکی ۱۹۵ گرم وزن دارند؛ درحالی‌که نسخه‌ی مشکی-زرد با پنل چرمی سه گرم سنگین‌تر است. از سوی دیگر، نسخه‌ی پلاستیکی ظاهر براق و شیشه‌گون دارد و پوکو X7 پرو را به‌شدت مستعد جذب اثر انگشت و چربی می‌کند؛ به‌گونه‌ای که استفاده از آن بدون کاور می‌تواند آزاردهنده باشد.

حسگر اپتیکال اثر انگشت پوکو X7 پرو مطابق معمول زیر نمایشگر در جایگاهی نسبتا بالاتر از گذشته قرار دارد که در تست‌های ما عملکرد سریع و دقیقی داشت. دور‌تا‌دور پنل جلویی و پشتی را فریم ماتی احاطه می‌کند که کمی به ضخامت آن افزوده و لبه‌‌های آن با کمی انحنا همراه است.

سمت راست فریم پوکو X7 پرو، دکمه‌های پاور و تنظیم صدا قرار گرفته‌اند. لبه‌ی بالایی از حفره‌های اسپیکر، میکروفون ثانویه و فرستنده‌ی مادون‌قرمز میزبانی می‌کند؛ درحالی‌که در لبه‌ی پایینی گوشی، USB-2 Type-C با قابلیت OTG، حفره‌های اسپیکر اصلی و میکروفن مکالمه دیده می‌شود؛ لبه‌ی سمت چپ خالی از هر المانی است.

صحبت درباره‌ی طراحی پوکو X7 پرو را با خبری خوش به‌پایان می‌رسانیم؛ سری X7 در موردی بی‌سابقه برای پوکو، گواهی IP68 را دریافت کرده است؛ بدین‌ترتیب دستگاه در برابر گردوغبار مقاومت دارد و می‌تواند تا عمق ۱٫۵ متری آب، به‌مدت ۳۰ دقیقه بدون هیچ‌گونه آسیبی دوام بیاورد. 

پس از درخشش نمایشگر X6 Pro پوکو در سری X7 از همان نمایشگر ۶٫۶۷ اینچی نسل قبل با نام CrystalRes استفاده کرده است. پوکو ادعا می‌کند استفاده از نمایشگر OLED با رزولوشن 1.5K (معادل ۲۷۱۲ × ۱۲۲۰ پیکسل) و تراکم بسیار خوبِ ۴۴۶ پیکسل‌براینچ، خوانایی و شفافیت محتوا را درمقایسه‌با رزولوشن FHD تا ۲۷ درصد افزایش می‌دهد.

به‌رسم اکثر میان‌رده‌ها، پنل ۱۲۰هرتزی دستگاه، LTPO ‌نیست؛ اما نرخ نوسازی بسته به نوع محتوا و اپلیکیشن با دو مقدار ۶۰ و ۱۲۰ هرتز تغییر می‌کند و تنها در حالت AOD به ۳۰ هرتز کاهش می‌یابد. همچنین با انتخاب گزینه‌ی Custom Refresh Rate می‌توان نرخ نوسازی را به‌دلخواه برای هر برنامه به‌صورت دستی روی ۶۰ و ۱۲۰ هرتز تنظیم کرد. نمایشگر با عمق رنگ ۱۲ بیت و بهره‌گیری از فناوری FRC می‌تواند تا ۶۸ میلیارد رنگ را شبیه‌سازی کرده و از محتوای دالبی‌ویژن پشتیبانی کند [از این قسمت مهندسان سامسونگ یادداشت‌برداری کنند!].

بررسی‌های ما نشان داد که هنگام پخش محتوای HDR، روشنایی بخش کوچکی از نمایشگر زیر نور خورشید به ۲۸۵۰ نیت می‌رسد که درمقایسه‌با روشنایی ۱۹۰۰نیتی پوکو X6 پرو پیشرفت چشمگیری دارد. این میزان روشنایی به‌ندرت ممکن است برای کاربر در دسترس باشد و بیشتر جنبه‌ی تبلیغاتی دارد؛ بنابراین نمایشگر را در حالات دیگر آزمودیم؛ بدین‌ترتیب که در حالت دستی و خودکار به‌ترتیب به روشنایی ۹۷۹ و ۱۵۴۵ نیت رسیدیم که با اختلاف کمی وضعیت بهتری نسبت به رقبای میان‌رده دارد.

نرخ نمونه‌برداری لمسی نمایشگر پوکو X7 پرو که در برخی بازی‌ها مانند شوتر اول شخص اهمیت بالایی دارد در حالت پیش‌فرض، به حدود ۴۸۰ هرتز و با فعال بودن حالت Game Turbo به‌حدود ۲۵۶۰ هرتز می‌رسد. این قابلیت با رشد ۱۵ درصدی نسبت‌به‌نسل قبل، نشان می‌دهد نمایشگر در هر ثانیه ۲۵۶۰ بار برای دریافت اثر انگشت کاربر، خود را به‌روز می‌کند.

پوکو X7 پرو به‌لطف دو خروجی صدا در قسمت بالایی و پایینی، صدای استریوی نسبتا باکیفیتی تولید می‌کند؛ البته اسپیکر بالایی که همزمان صدای مخاطب در تماس‌های تلفنی را نیز پخش می‌کند، درمقایسه‌با اسپیکر اصلی بلندی و عمق صدای کمتری دارد. با پشتیبانی از Dolby Atmos، این سیستم صوتی صدای نسبتا باکیفیتی تولید می‌کند، به‌طوری‌که صداهای زیر غنی و واضح هستند و صدای خواننده وضوحی قابل‌قبول به ‌گوش می‌رسد.

پوکو یا به‌عبارت دقیق‌تر شیائومی، از جمله شرکت‌هایی است که در سال‌های اخیر به‌خوبی از پیشرفت مدیاتک در طراحی و توسعه تراشه‌های میان‌رده‌ی قدرتمند بهره برده و توانسته فروش و محبوبیت بالایی را برای خود دست‌وپا کند؛ درست همان اتفاقی که برای پوکو X6 پرو رقم خورد؛ نسل جدید سری X هم از همین فرمول تبعیت می‌کند.

پوکو X7 پرو از نسخه‌ی اولترای Dimensity 8400، جدیدترین تراشه‌ی میان‌رده‌ی مدیاتک قدرت می‌گیرد؛ اگرچه ادعا می‌شود که نسخه‌ی اولترا از لحاظ مصرف انرژی و پایداری عملکرد با بهبودهایی همراه است، در نسل جدید شواهدی وجود ندارد تا چنین ادعایی را ثابت کنند؛ بنابراین این دو تراشه را از نظر عملکرد یکسان در نظر می‌گیریم.

واحد پردازنده‌ی مرکزی Dimensity 8400 Ultra ویژگی‌های جالب‌توجهی دارد که آن را از دیگر تراشه‌های میان‌رده متمایز می‌کند. مدیاتک با تکیه‌بر تجربه‌ی موفق حذف هسته‌های کم‌مصرف در تراشه‌های پرچمدار ۹۳۰۰ و ۹۴۰۰، همین استراتژی را برای Dimensity 8400 به‌کار می‌برد؛ به‌طوری‌که برای اولین‌بار در یک تراشه‌ی میان‌رده از معماری CPU با هسته‌های صرفا بزرگ (All big core CPU) استفاده شده است و در آن از هسته‌های کم‌مصرف خبری نیست.

تایوانی‌ها با هدف بهینگی مصرف انرژی علاوه‌بر مدیریت داینامیک فرکانس و ولتاژ، کش‌ اختصاصی و اشتراکی بیشتری را در سطوح مختلف به هسته‌های پردازنده اختصاص داده‌اند. حتی واحد پردازش گرافیکی Mali-G720 MC7 در تراشه‌ی Dimensity 8400، با اینکه درمقایسه‌با نسل قبل ۲۴ درصد عملکرد سریع‌تری در اوج کارکرد خود دارد؛ اما بهینه‌تر شده است و ۴۲ درصد کم‌مصرف‌تر ظاهر می‌شود.

با توجه‌به ضرورت پردازش‌‌های هوش مصنوعی در گوشی‌های موبایل، واحد پردازش عصبی تراشه هم با پیشرفت‌هایی مواجه شده‌است؛ به‌لطف بهره‌مندی از ماژول نسل هشتم NPU 880، دیمنسیتی ۸۴۰۰ می‌تواند از مدل‌های زبانی بزرگ و چندوجهی پشتیبانی کند و وظایفی مانند ترجمه، تولید محتوا و پاسخ‌های هوشمند مبتنی‌بر هوش مصنوعی را به‌صورت محلی، بدون نیاز به اینترنت و با ۱۸ درصد بهبود در بازدهی کلی انجام دهد. 

از دیگر ویژگی‌های تراشه‌ی جدید مدیاتک می‌توان به بهره‌مندی از مودم 5G-Advanced با حداکثر سرعت ۵٫۱۷ گیگابیت‌برثانیه، پشتیبانی از بلوتوث ۵٫۴ و Wi-Fi 6E اشاره کرد.

برای اینکه بتوانیم درک درستی از عملکرد پوکو X7 پرو داشته باشیم، مطابق معمول این گوشی را با تست‌‌های رایج زومیت آزمودیم؛ همان‌طور که در جدول فوق مشاهده می‌کنید واحد پردازنده‌ی مرکزی (CPU) در پردازش‌های تک‌هسته‌ای پیشرفت نه‌چندان چشمگیر ۱۵ درصدی را تجربه می‌کند و از رقیبی همچون ردمی توربو ۳ (پوکو F6) نزدیک به ۱۸ درصد ضعیف‌تر ظاهر می‌شود؛ اما این همه‌ی ماجرا نیست و گوشی در پردازش‌‌های چندهسته‌ای نه‌تنها X6 Pro را با پیشرفت ۴۰ درصدی، بلکه ردمی توربو ۳ را با ۲۱ درصد عملکرد بهتر از پیش‌رو برمی‌دارد.

واحد پردازش گرافیکی پوکو X7 پرو در رندرینگ صحنه‌های پیچیده‌ی بازی‌ها، پردازش افکت‌های نوری و سایه‌زنی بهینه‌تر شده و عملکرد آن تا ۲۰ درصد سریع‌تر از قبل است؛ بهبودی که تجربه‌ی روان‌تر و پایدارتری را در بازی‌های سنگین گرافیکی ارائه می‌دهد. قابلیت Super Resolution Rendering در بازی به کمک GPU می‌آید و با استفاده از هوش مصنوعی و الگوریتم‌های پیشرفته، تصاویر را در وضوح پایین‌تر رندر می‌کند، سپس با تکنیک‌های مقیاس‌گذاری هوشمند به وضوح بالاتر ارتقا می‌دهد؛ بدین‌ترتیب، بار پردازشی روی GPU کاهش یافته و مصرف انرژی کمتری خواهد داشت؛ البته باید بگوییم که این قابلیت در حال حاضر صرفا در بازی گنشین ایمپکت پشتیبانی می‌شود.

تست پایداری عملکرد GPU امکان ارزیابی دقیق‌تری از نحوه‌ی مدیریت دمای تراشه در کاربری‌های سنگین و طولانی‌مدت فراهم می‌کند. پوکو X7 پرو این تست را با امتیاز ۴۰۰۰ و با اختلافی فاحش نسبت به نسل قبل و رقیب مستقیم خود Redmi Turbo 3 آغاز کرد و با حفظ پایداری به میزان ۷۵ درصد به پایان رساند. دمای بدنه‌ی گوشی در بالاترین میزان خود به ۴۴ درجه‌ی سانتی‌گراد و دمای تراشه به حدود ۴۹ درجه رسید؛ جایی از بدنه که به‌طور معمول دست کاربر حین بازی تماس چندانی با آن ندارد. 

رسیدن به دمای نسبتا معقول، علاوه‌بر بهینگی فرآیند ساخت تراشه به سیستم خنک‌کننده‌ی پیشرفته‌ی گوشی برمی‌گردد؛ سیستمی که شیائومی، LiquidCool Technology 4.0 می‌نامد، محفظه‌ی بخار بسیار نازکی از جنس فولاد ضدزنگ به مساحت ۵۰۰۰ میلی‌متر مربع است که در آن به‌کمک فناوری 3D iceLoop مایع خنک‌کننده و بخار ناشی از این مایع در دو کانال متفاوت جریان می‌یابند؛ بدین‌ترتیب دو سیال سریع‌تر به نقطه‌ی اولیه بازمی‌گردند و فرآیند خنک‌سازی بدون تداخل و تا سه برابر سریع‌تر و مؤثرتر انجام می‌گیرد.

نتیجه‌ی پایداری تراشه و بهره‌مندی از چنین سیستم‌خنک‌کننده‌ی کارآمدی را به‌وضوح در بازی سنگینی مانند گنشین ایمپکت می‌بینیم، به‌طوری‌که با بالاترین تنظیمات گرافیکی و فعال‌بودن حالت گیم توربو به‌طور میانگین به‌نرخ میانگین ۶۰ فریم‌برثانیه دست پیدا کردیم، بدون آنکه با افت فریم شدید و تأخیر قابل توجهی مواجه شویم. همان‌طور که انتظار داشتیم در سناریوهای سنگین دمای بدنه از ۴۲ درجه‌ی سانتی‌گراد فراتر نرفت.

باتری پوکو X7 پرو بخشی است که روی کاغذ با پیشرفت‌هایی همراه شده؛ باتری پیشرفته‌ی سیلیکون-کربن این گوشی، ۶۰۰۰ میلی‌آمپرساعت ظرفیت دارد که با توان ۹۰ وات شارژ می‌شود. قبل از آنکه از شارژر ۹۰ واتی داخل جعبه هیجان‌زده شویم، باید بگوییم که با توجه به افزایش ظرفیت باتری، پوکو X7 پرو و نسل قبل آن هر دو در مدت زمان ۴۵ دقیقه‌ای از صفر تا ۱۰۰ درصد شارژ می‌شوند. 

باتری پوکو X7 پرو در تست شبیه‌ساز کاربری روزمره ۱۴ ساعت و ۴۶ دقیقه شارژدهی داشت و در پخش ویدئوی معیار زومیت با روشنایی ۲۰۰ نیت و بدون فعال‌بودن ارتباطات بی‌سیم، ۲۶ ساعت و ۴۶ دقیقه دوام آورد. با وجود افزایش ۱۶ درصدی ظرفیت باتری و استفاده از تراشه‌ی بهینه‌تر نسبت به نسل قبل، عمر باتری پوکو X7 پرو در کاربری روزمره حدود ۱۵ درصد افزایش یافته است.

پوکو X7 پرو با نسخه‌های ۲۵۶ و ۵۱۲ گیگابایت عرضه می‌شود؛ با اینکه نسخه‌ی ۲۵۶ گیگابایتی آن با رم ۸ و ۱۲ گیگابایت قابل سفارش است، نسخه‌ی ۵۱۲ گیگابایتی با ۱۲ گیگابایت رم در اختیار کاربران قرار می‌گیرد. بهره‌مندی از تراشه‌ی پریمیوم مدیاتک این امکان را می‌دهد تا میان‌رده پوکو کماکان از رم پرسرعت LPDDR5X و فضای ذخیره‌سازی پیشرفته از نوع UFS4.0 برخوردار باشد.

شیائومی امسال میان‌رده‌های خود را با نسخه‌ی اولیه‌ی HyperOS برپایه‌ی اندروید ۱۴ عرضه کرده است؛ اما گوشی پوکو X7 پرو را مشابه پرچمداران خود با رابط کاربری HyperOS 2.0 برپایه‌ی اندروید ۱۵ روانه بازار می‌کند. این موضوع، در نهایت به‌نفع کاربر تمام خواهد شد؛ چراکه طبق روال همیشگی گوشی‌های سری Poco X، با سه سال به‌روزرسانی سیستم‌عامل و چهار سال به‌روزرسانی‌های امنیتی، گوشی پوکو تا اندروید ۱۸ را دریافت خواهد کرد.

گوشی‌های میان‌رده به‌دلیل محدودیت‌های سخت‌افزاری و همچنین سیاست‌های بازاریابی تمام قابلیت‌های گوشی‌های پرچمدار را دریافت نمی‌کنند؛ اما سازندگان سهمی هرچند کم از زیبایی و امکانات رابط کاربری جدید را برای آن‌ها در نظر می‌گیرند؛ مطابق همین قاعده، در رابط کاربری گوشی هم می‌توان ردپای HyperOS 2.0 را مشاهده کرد. گرچه آیکون‌های قدیمی و کارتونی پوکو لانچر همچنان توی ذوق می‌زند، این موضوع را نمی‌توان انکار کرد که جابه‌جایی بین صفحات و برنامه‌ها سریع‌تر و روان‌تر انجام و انیمیشن‌های رابط کاربری هم چشم‌نواز و زیبا اجرا می‌شوند.

در تنظیمات گوشی، پوکو تعدادی از قابلیت‌های هوش مصنوعی را تحت عنوان AI Services در دسترس قرار می‌دهد؛ قابلیت‌هایی مانند خلاصه‌برداری از یادداشت‌ها و تصحیح غلط‌های گرامری با عنوان Notes، حذف اشیا و همچنین گسترش‌دادن عکس‌ها در اپ Gallery، خلاصه‌برداری، رونویسی از فایل‌های صوتی توسط اپلیکیشن Recorder، زیرنویس خودکار با AI Subtitles، ترجمه‌ی لحظه‌ای از گفت‌وگوهای طرف مقابل با AI Interpreter.

ابزار کاربردی Circle to Search که به کاربران امکان می‌دهد تا بدون نیاز به جابه‌جایی بین برنامه‌ها، مستقیما با کشیدن یک دایره دور سوژه، اطلاعات مرتبط با آن را از طریق جست‌وجوی گوگل مشاهده کنند، هنوز در دسترس نیست؛ اما انتظار داریم با به‌روزرسانی‌های بعدی ارائه شود. توجه کنید که هیچ‌کدام از قابلیت‌های فوق از زبان فارسی پشتیبانی نمی‌کنند و عملا بسیاری از آن‌ها برای ما ایرانی‌ها در انجام امور روزمره کاربردی نخواهد بود.

هیچ زمان از گوشی‌های پوکو به‌‌ویژه سری X انتظاری نمی‌رود تا در مقابل گوشی‌های دوربین‌محور مانند قاتلین پرچمدار یا حتی بعضی‌از میان‌رده‌ها حرفی برای گفتن داشته باشند، با این‌حال پوکو همواره با روندی کند سعی داشته است تا عملکرد دوربین را بهبود دهد و کاربران را با توجه‌ به ذهنیت‌شان از جایگاه گوشی‌ها از نظر دوربین راضی نگه دارد.

خریداران پوکو X7 پرو جدا از رهایی‌یافتن از دوربین ناکارآمد ماکرو، می‌توانند دوربین وایدی با حسگر ۵۰مگاپیکسلی IMX882 در اختیار داشته باشند که با حسگر به‌کاررفته در پوکو F6 (ردمی توربو ۳) مشترک است و به‌گفته‌ی شیائومی با ترکیب پیکسل‌هایی ۳۰ درصد بزرگ‌تر از حسگر ۶۴ مگاپیکسلی پیشین و گشودگی f/1.5 می‌تواند تا ۶۵ درصد نور بیشتری را نسبت‌به قبل جذب کند و به‌لطف تراشه‌ی جدید، فیلم‌برداری 4K با نرخ ۶۰ فریم‌برثانیه را تجربه کند. دوربین اولتراواید ۸ مگاپیکسلی نیز دقیقا همان مشخصات نسل قبل را دارد.

دوربین واید حالا می‌تواند عکس‌هایی با گستره‌ی دینامیکی وسیع‌تر ثبت کند، کنتراست عکس‌ها نیز تا حد زیادی تعدیل شده است. هایلایت‌ها بیش‌از اندازه روشن و سایه‌ها بیش‌از اندازه تاریک نیستند و دوربین برخورد منطقی‌تری در مواجه با جزئیات از خود نشان می‌دهد؛ سطوح کم‌جزئیات، سافت‌تر دیده می‌شوند و از طرفی جزئیات بافت‌های پیچیده‌تر حتی بهتر از قبل از دل تصویر بیرون کشیده می‌شود و از شارپنس کاذب که باعث رخنه‌ی نویز در عکس‌ها می‌شود، خبری نیست؛ البته شاید مرز برخی از سوژه‌های دور بیش‌از حد سافت و محو شده باشند.

متاسفانه زحمات چینی‌ها با ثبت رنگ‌هایی به‌دور از واقعیت تقریبا به‌هدر می‌رود. همان‌طور که می‌بینید، عکس‌های X7 پرو ته‌مایه‌ی قرمز رنگی دارد؛ مثلا رنگ زرد را کهربایی نشان می‌دهد و رنگ سبز نیز با چیزی که چشم می‌بیند، شباهت ندارد. X6 پرو از این نظر بهتر از جانشین خود عمل کرده است.

وضعیت دوربین اولتراواید کماکان از نظر جزئیات و گستره‌ی دینامیکی تعریفی ندارد؛ اما همانند دوربین واید، سطوح کم جزئیات را سافت‌تر نشان می‌دهد تا از شدت نویز عکس بکاهد و تصویر قابل قبول‌تری ارائه دهد. متاسفانه مشکل دقیق نبودن رنگ‌ها در مورد دوربین فوق‌عریض نیز وجود دارد و امیدواریم که چینی‌ها این مشکل را در به‌روزرسانی‌های آینده برطرف کنند.

گالری عکس‌های پوکو X7 پرو

در نور کم، دوربین اصلی X7 پرو به‌لطف جذب نور بیشتر می‌تواند با کاهش‌دادن حساسیت، عکس کم‌نویزتری را ثبت کند؛ البته قبلا بخش زیادی از نویز عکس‌ها با پردازش نرم‌افزاری از بین می‌رفت و از این نظر تفاوت خاصی به‌چشم نمی‌خورد.

رنگ‌ها شاداب‌تر به‌نظر می‌رسند؛ اما X6 پرو همچنان از نظر دقت رنگ بالاتر از جانشینش می‌ایستد. در دوربین اولتراواید به‌جز فوکوس بهتر روی اجسام در تاریکی، بهبود خاصی دیده نمی‌شود، بلکه رنگ‌ها بیش‌از حد اغراق‌آمیز و اشباع‌شده به‌نظر می‌رسند.

حسگر ۱۶ مگاپیکسلی، جای خود را به حسگر ۲۰ مگاپیکسلی در دوربین سلفی داده؛ اما این تغییر نه‌تنها کمکی به‌بهبود وضوح عکس نکرده، بلکه از روشنایی عکس‌ها کم کرده است. عکس‌های سلفی که از چهره ثبت می‌شوند بسیار تاریک‌تر از قبل هستند و دیافراگم بازتر هم نمی‌تواند کمبود نور را جبران کند؛ پس در مجموع عکس‌های سلفی X6 پرو خوشایندتر هستند.

به‌طور کلی وضعیت دوربین‌های پوکو X7 پرو به جمله‌ی «آمدند اَبرویش را درست کنند، اما چشمش را کور کردند» بی‌شباهت نیست.

پوکو ایکس 7 پرو، با پیشرفت در بخش‌های مختلف در ابتدای کار، خود را حریفی قَدر و جانشینی شایسته برای پوکو X6 پرو معرفی می‌کند. این گوشی از نظر سخت‌افزاری در همه‌ی زمینه‌ها با اختلاف از نسل گذشته خود بهتر شده و عملکرد بهینه‌تری به‌نمایش می‌گذارد؛ بدنه با تخت‌تر شدن به ترند روز گوشی‌های موبایل نزدیک‌تر شده اما عملا دیگر خوش‌دست نیست؛ البته نباید فراموش کنیم که برای اولین‌بار در سری X، گوشی با استاندارد IP68 دارد که در برابر آب و گرد‌وغبار مقاوم است؛ نمایشگر روشن‌تر، سریع‌تر و مقاوم‌تر شده و به‌لطف HyperOS 2.0، رابط کاربری ساختاریافته‌تر و روان‌تری را شاهد هستیم.

در زمان نگارش مقاله، پوکو X7 پرو در بازار ایران نسبت‌به نسل قبل و با کانفیگ مشابه حدود هشت میلیون تومان گران‌تر به‌فروش می‌رسد؛ بنابراین، هنوز هم نسل قبل را انتخاب ارزشمندی برای خرید گوشی گیمینگ در محدوده‌ی قیمتی ۲۳ میلیون تومان می‌دانیم که ارزش خرید خود را تا مدت‌ها حفظ خواهد کرد. درنهایت، با بودجه‌ی بیشتر قطعا پوکو X7 پرو را انتخاب شایسته‌ای برای خرید گوشی گیمینگ بالای ۳۰ میلیون تومان به‌حساب می‌آوریم؛ اما چنانچه پارامتر دوربین را وارد معادله کنیم، باید روی عملکرد بسیار بهترِ پوکو چشمانمان را ببندیم و به‌سراغ دستگاهی مانند شیائومی 14T برویم. به‌نظر شما آیا پوکو X7 پرو می‌تواند موفقیت نسل قبل خود را تکرار کند و با اقبال عمومی مواجه شود؟