مطالعات جدید نشان میدهند که درصد پوشیده شده از سطح بدن توسط پدهای چسبنده در حیوانات مانند کرمها، عنکبوتها و مارمولکها که قادر به بالا رفتن از سطوح مختلف هستند، نسبت مستقیمی با سایز بدن آنها دارد. بنابراین وجود چنین رابطهای باعث به وجود آمدن محدودیتی در خصوص جثهی حیواناتی که از این ترفند برای بالا رفتن از سطوح استفاده میکنند، ایجاد خواهد کرد؛ چرا که حیوانات بزرگ نیازمند پاهای بسیار بزرگتری خواهند بود.
تحقیقات تیمی از دپارتمان جانورشناسی دانشگاه کمبریج تحت سرپرستی دکتر دیوید لابونت نشان میدهد که بدن کرمهای ریز نسبت به مارمولکها (بزرگترین حیواناتی که با استفاده از چسبندگی بدن خود قادر به صعود هستند)، در حدود ۲۰۰ بار کمتر پوشیده شده از پدهای چسبنده است. اما برای آنکه انسان از قابلیتی مشابه مرد عنکبوتی بهره ببرد، باید حدود ۴۰ درصد ( ۸۰ درصد از سطح قسمت جلویی بدن انسان) از سطح بدن وی دارای پوششی چسبنده باشد.
لابونت معتقد است که بخش قابل توجهی از بدن حیوانات بزرگ باید پوشیده از پدهای چسبنده باشد. اما تغییرات ضروری مورفولوژیکی، به وجود آمدن چنین خصیصهای را در بدن جانوران، به امری غیر ممکن بدل میکند.
والتر فدرل یکی از اعضای تیم دپارتمان جانورشناسی دانشگاه کمبریج در این مورد میگوید:
پژوهشگران بر این باور هستند که نتایج بدست آمده از مطالعات آنها میتواند تاثیر شگرفی در توسعهی سطوح چسبنده در مقیاسی بزرگ داشته باشد. این سطوح در حال حاضر تنها درمقیاسهای بسیار کوچکی موثر هستند.
لابونت میگوید:
حیوانات بزرگتر از ترفندهای جایگزینی مانند چنگال و پنجه برای بالا رفتن از سطوح مختلف استفاده میکنند. پژوهشگران وزن و ابعاد پهنهی پای ۲۲۵ گونه از حیواناتی مانند حشرات، قورباغهها، عنکبوتها، مارمولکها و حتی یک پستاندار را که قادر به بالا رفتن از سطوح هستند، با هم مقایسه کردهاند.
لابونت در این خصوص میگوید:
این تحقیقات بینش بسیار خوبی را در خصوص رابطهی ابعاد پهنهی پای چسبندهی حیوانات با تاریخچهی تکامل آنها برای پژوهشگران به وجود آورده است.
لابونت میگوید:
به اعتقاد پژوهشگران، ما میتوانیم با الهام گرفتن از این راهکار تکاملی، پوششهای چسبندهای با مقیاس بزرگ توسعه دهیم.
لابونت در ادامه میگوید:
راهکار ممکن دیگر نیز برای حل مشکل چسبندگی بدن حیوانات بزرگتر، چسبندهتر شدن پهنهی پای آنها است.
کریستوفر کلمنت؛ یکی دیگر از اعضای تیم در این خصوص میگوید:
نظرات