همه چیز درباره URL؛ آدرس‌های دیجیتالی که شما را به اهدافتان می‌رسانند

آیا تاکنون فکر کرده‌اید که اگر افراد با مفهومی با آدرس‌دهی و نشانی آشنا نبودند، چه اتفاقی می‌افتاد؟ جواب این پرسش تا حدودی مشخص است و احتمالاً هرج و مرج زیادی اتفاق می‌افتاد و افراد به‌سختی می‌توانستند یک رستوران، فروشگاه و… را در این دنیای شلوغ پیدا کنند. در واقع، آدرس‌ها به ما کمک می‌کنند تا مقصد موردنظر خود را به‌راحتی از میان مکان‌های مختلف پیدا کنیم.

علاوه بر دنیای حقیقی، کاربران در دنیای مجازی هم برای پیدا کردن وب سایت، عکس، فیلم یا هر فایل دیگری نیز به آدرس نیاز دارند. به بیانی دیگر، هر چیزی در سطح وب بارگذاری می‌شود، یک آدرس دارد که کاربران با کمک مرورگرها می‌توانند به آن برسند. به این آدرس‌ها و نشانی‌ها، URL گفته می‌شود.

ما در این مقاله از زومیت قصد داریم که به‌طور کامل به این پرسش که URL چیست و از چه بخش‌هایی تشکیل شده، پاسخ دهیم. با ما همراه باشید.

در دنیای اینترنت بیش از یک میلیارد وب‌سایت وجود دارد که خود آن‌ها نیز ممکن است صدها صفحه داشته باشند. علاوه بر این، میلیاردها فایل‌ عکس، ویدیو و... نیز در سطح وب بارگذاری شده و هر روز به این آمار اضافه می‌شود. اکنون، برای پیدا کردن صفحه‌ای از یک سایت یا یک فایل بارگذاری‌شده در سطح وب، باید آدرس آن را داشته باشیم تا از طریق مرورگرهای اینترنتی به آن برسیم. به این آدرس‌های دیجیتالی که ما را به صفحات یا فایل‌های مختلف در دنیای دیجیتالی می‌رسانند، URL گفته می‌شود.

عبارت URL از سرواژه‌های Uniform Resource Locator برگرفته شده که در زبان فارسی به معنی مکان‌یابی یکپارچه است. با توجه به این تعریف، URl-ها در دنیای دیجیتالی شما را به یک مقصد خاص می‌رسانند که می‌تواند صفحه HTML، کد CSS، تصویر یا حتی فایل چند رسانه‌ای باشد.

آدرس‌های دنیای واقعی، از بخش‌های جداگانه‌ای مانند نام شهر، محله، خیابان و کوچه تشکیل شده‌اند. این تقسیم‌بندی‌ها کمک می‌کنند تا به‌راحتی بتوانیم به مقصد موردنظر خود برسیم. همچنین، هر URL هم دارای بخش‌های مختلفی است که سه بخش اصلی دارد. در ادامه، ساختار URL زیر را بررسی می‌کنیم.

https://www.zoomit.ir/product

این URL دارای سه بخش اصلی است که عبارت‌اند از:

بخش اول این آدرس، https نام می‌گیرد که یکی از پرکاربردترین استاندارد‌های انتقال اطلاعات در شبکه‌های اینترنتی به شمار می‌رود. وظیفه پروتکل ارتباطی هر URL این است که ارتباط بین سرور و مرورگر کاربر را در شبکه اینترنتی برقرار کند.

علاوه بر http، پروتکل‌های ارتباطی دیگری هم وجود دارند که نسبت به پروتکل یادشده، کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. از جمله این پروتکل‌ها می‌توان به mailto، SMTP، SIP، FTP اشاره کرد که هر کدام از آن‌ها نوع روش برقراری سرویس‌دهنده و سرویس‌گیرنده را در وب مشخص می‌کنند.

گاهی اوقات شاید به‌جای https، پروتکل http باشد. تفاوت https با http در این است که در مورد دوم از گواهی SSL استفاده نشده و اطلاعات تبادل‌شده بین مرورگر کاربر با سرور امن نیستند.

پس از مشخص شدن نوع پروتکل ارتباطی کاربر با سرور، نوبت به آدرس اصلی می‌رسد. برای مثال در دنیای فیزیکی، آدرس جردن، خیابان ارمغان شرقی، نبش کوچه بنیان، پلاک ۱ به محلی که دفتر زومیت قرار دارد، اشاره می‌کند. اما در مثال ذکرشده، بخش www.zoomit.ir آدرس اصلی وب‌سایت زومیت در دنیای وب را نشان می‌دهد که مانند آدرس دفتر منحصر‌به‌فرد است. البته به این بخش، نام دامنه یا Domain Name نیز گفته می‌شود.

آدرس اصلی هر URL نیز از سه بخش تشکیل شده است که عبارت‌اند از:

• عبارت WWW: این عبارت نام‌آشنا که در ابتدای هر نام دامنه‌ای وجود دارد، مخفف کلمه World Wide Web و به معنای شبکه گسترده‌ی جهانی است.

• نام اصلی دامنه: قسمت اصلی هر Domin Name، نام دامنه است. به‌عنوان مثال، دامنه زومیت در مثال فوق Zoomit نام دارد.

• پسوند دامنه یا TLD: هر نام دامنه یک TLD یا پسوند نیز دارد. در مثال ذکرشده، TLD دامنه زومیت ir است. این TLD مخصوص سایت‌هایی است که در منطقه جغرافیایی ایران قرار دارند.

قسمت سوم هر URL، مسیرهای داخلی مختلف هر کدام از صفحات یا فایل‌ها را سرویس میزبانی وب مشخص می‌کند. به‌عنوان مثال «ساختمان A، طبقه سوم، واحد ۶، اتاق مالی» نمونه‌ای از آدرس‌ داخلی یک ساختمان در دنیای واقعی است.

اکنون در آدرس https://www.zoomit.ir/product عبارت بعد از نام دامنه و اسلش، مسیر رسیدن به صفحه دسته‌بندی محصولات را که Product است، مشخص می‌کند. در واقع، هر چیزی که پس از اسلش و دامنه بیاید، نشان‌دهنده مسیر‌های داخلی برای رسیدن به فایل موردنظر در سرور است.

گاهی اوقات ممکن است URLای را مشاهده کنید که پس از نام دامنه و قبل از مسیر‌های داخلی، اعدادی وجود داشته باشند. به این اعداد، پورت گفته می‌شود. برای درک بهتر، به مثال زیر نگاه کنید:

www.zoomit.ir:433

عدد ۴۳۳، پورت پروتکل https است و درگاه دسترسی به منابع روی سرور را نشان می‌دهد. ناگفته نماند که این اعداد به‌صورت خودکار در پروتکل‌های ارتباطی http و https حذف می‌شوند؛ اما برای سایر پروتکل‌های ارتباطی، باید از پورت استفاده شود.

برخی از وب‌سایت‌ها برای دسته‌بندی بهتر مطالب یا محصولات خود، دسته‌بندی‌های مختلفی را ایجاد می‌کنند. این دسته‌بندی‌ها که در ساختار‌بندی اصولی سایت‌ها نقش مهمی دارند، ممکن است باعث افزایش طول URL-ها شوند. در واقع این احتمال وجود دارد که بعد از نام دامنه در URL، نام دسته‌های مختلف با اسلش از هم جدا شده باشند. به عبارات بین هر دو اسلش‌ که باعث تفکیک دسته‌بندی‌ها شده‌اند، پوشه می‌گویند. به مثال زیر دقت کنید.

https://www.zoomit.ir/product/list/powerbank

همانطور که مشاهده می‌کنید، مسیر‌های داخلی از چند عبارت تشکیل که با اسلش از هم جدا شده‌اند. در این مثال، محصولات پاوربانک در پوشه‌ای از دسته‌بندی List قرار دارند و این دسته‌بندی نیز پوشه‌ای از دسته‌بندی product است. در واقع هرکدام از این دسته‌بندی‌های ذکرشده، به‌صورت پوشه در سرور‌های زومیت ذخیره شده‌اند.

برخی اوقات ممکن است که پس از مسیر‌های داخلی و در انتهای هر URL، پسوند‌هایی مانند jpg. را مشاهده کنید. این پسوند‌ها، نوع فایلی را نشان می‌دهند که در داخل پوشه موردنظر ذخیره شده‌اند. این نوع آدرس‌ها را اگر به‌صورت مستقیم در مرورگر وارد کنید، فایل‌ موردنظر باز می‌شود.

اگر در نوشتن urlها از زبان فارسی یا هر زبانی دیگر به‌غیر از انگلیسی استفاده کنیم، آدرس دیجیتالی به‌صورت پارامتری نمایش داده می‌شود.

اگر در آدرس‌دهی مسیرهای داخلی سرور، از زبانی به‌غیر از انگلیسی استفاده شود، این URL دیگر مانند مثال‌های قبل کوتاه و بامعنی نیست. به‌عنوان مثال، در بسیاری از سایت‌های فارسی‌زبان مشاهده می‌کنیم که برای آدرس‌دهی‌های داخلی از کلمات و عبارات فارسی استفاده می‌کنند. ناگفته نماند که استفاده از URL فارسی یا انگلیسی همواره در بین سئوکاران مورد بحث بوده و نظرات مختلفی در این باره مطرح می‌شود.

جمع‌بندی

ما در این مقاله به بررسی اینکه URL چیست و از چه بخش‌های تشکیل شده است، پرداختیم. URL-ها آدرس‌های دیجیتالی هستند که با وارد کردن آن‌ها در مرورگر‌ها می‌توانیم به مقصد مورد نظر خود در دنیای وب برسیم. آدرس‌های دیجیتالی نیز مانند آدرس‌هایی که ما در طول روز از آن استفاده می‌کنیم از بخش‌های مختلفی تشکیل شده‌اند. سه بخش اصلی هر URL شامل پروتکل ارتباطی، نام دامنه و مسیرهای داخلی در سرور سایت می‌شود.