این لباس فضایی در حقیقت نسخه‌ای کپی برداری شده از لباسی است که در برنامه‌ی فضایی پیشین ناسا یعنی شاتل‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت. این دانشمندان با استفاده از همین مدل سعی دارند تا گرمای تولید شده از بدن فضانورد را به انرژی الکتریکی تبدیل کنند تا فرستنده‌ها و حسگرهای الکترونیکی را بی نیاز از منابع انرژی خارجی نیرو دهند.
این تیم همچنین حسگرهایی را طراحی کرده است که می‌تواند تغییرات جسمی بدن فضانورد را در فضا بسنجد. این حسگرها قادرند اطلاعاتی از قبیل ضربان قلب، حرکات فضانورد، سطح اکسیژن خون و تنفس فضانورد را ثبت کنند. ایده‌ی اصلی انتقال بیسیم این اطلاعات به ایستگاه فضایی برای اطمینان از سلامت فضانورد در عملیات‌های طولانی مدت است (حال اگر ایستگاهی در کار نباشد چه؟!).
Steven Warren استادیار مهندسی برق و کامپیوتر می‌گوید:
با کمک ناسا این لباس قرار است در شبیه ساز 3 بعدی الکترومغناطیسی مورد آزمایش قرار بگیرد. اگر همه چیز خوب پیش برود در آینده لباس‌های فضای به چنین فناوری مجهز خواهند شد، چه بسا این ماموریت اولین سفر انسان به مریخ باشد!
شما ایده‌ی جدیدی ندارید؟ چه چیزهای دیگری را می‌توان در لباس‌های فضایی گنجاند که در شرایط خلا مفید باشد؟
نظرات