به واقع Galaxy Gear یک ساعت هوشمند نیست!

ساعت هوشمند به ساعتی گفته می‌شود که قابلیت بستن به دور مچ دست را داشته و با بهره‌گیری از یک پردازنده که قابلیت پردازش اطلاعات را دارد اطلاعات کاربردی را در اختیار کاربر قرار دهد. اطلاعاتی که ساعت‌های معمولی قابلیت انجام آنها را ندارند. پس یک ساعت هوشمند باید ابتدا استانداردهای یک ساعت مچی را دارا باشد.

یک ساعت مچی باید دارای قابلیت‌های زیر باشد :

• باتری آن بتواند در یک بازه‌ی چندین روزه تا چندین ساله با استفاده از شارژ باتری یا تعویض آن و یا بصورت مکانیکی نیرو ساعت را تامین نماید. برخی از ساعت‌های مچی نیز قابلیت تامین انرژی خود را برای سال‌های متمادی از طریق ساختار مکانیکی دارند که با تکان‌های دست تغذیه می‌شود. سامسونگ و البته دیگر تولیدکنندگان ساعت های هوشمند امروزی می‌توانستند از این ساختار برای تامین انرژی ساعت هوشمند خود بهره بگیرند در حالی که با تعبیه یک باتری قابل شارژ، عمر آن را پس از هر بار شارژ یک روز کامل بیان کرده است. مطمئنا استفاده از این باتری برای وسیله‌ای همچون یک ساعت نمی‌تواند گزینه‌ی مناسبی باشد.
• قابلیت نمایش اطلاعات به صورت مداوم و کاملا خوانا. با توجه به این واقعیت می توان نتیجه گرفت که چرا ساعت‌هایی همچون Pebble و MetaWatch از صفحات نمایش دورنگ استفاده می‌کنند، چراکه صفحات نمایش رنگی انرژی بسیار بالایی را مصرف می‌کنند و با توجه به استفاده از ویژگی پردازش تصویر برای ارائه تصاویر بهتر در طول شبانه روز، مصرف انرژی این صفحه نمایش به‌مراتب بالاتر است.
• قابلیت تعویض بند. ساعت مچی به دلیل اینکه یکی ابزارهای کاربردی مورد استفاده است، باید قابلیت تعویض و تغییر برخی ویژگی‌های آن همچون تعویض بند به راحتی وجود داشته باشد. برای مثال اگر بخواهید بندی با رنگی دیگر را استفاده کنید باید پروسه‌ی تعویض به باز و بسته کردن چند پیچ ساده خلاصه شود در حالی که در ساعت هوشمند سامسونگ این کار را به دلیل تعبیه یک دوربین در روی بند به پروسه‌ای پیچیده تبدیل کرده است.

و در آخر مهم‌تر از همه، ساعت مچی باید دارای ظاهری جذاب و گویای سبک زندگی کاربر باشد، باید احساس یک ساعت مچی را به شخصی که آن را می‌بندد منتقل نماید.

به اعتقاد بسیاری ساعت هوشمند سامسونگ را نمی‌توان یک ساعت هوشمند نامید، چراکه فاقد ویژگی‌های منتسب به یک ساعت مچی در درجه‌ی اول و فاقد امکاناتی برای هوشمند برشمرده شدن در درجه‌ی دوم است. به اعتقاد بسیاری شرکت‌های پیشرو همچون سامسونگ که محصولاتی را در قالب ساعت‌های هوشمند عرضه می‌کنند باید با کمپانی‌های بزرگ ساعت‌سازی همکاری نمایند چراکه ساخت ساعت درای پروسه‌ای پیچیده است و شرکت‌های کامپیوتری به تنهایی قادر به طی آن نیستند.

نمی‌توان Galaxy Gear را یک ساعت هوشمند نامید، بهتر است آن را یک گجت هوشمندپوشیدنی نامید که در قالب یک ساعت به بازار عرضه شده است. این ساعت هوشمند دارای ویژگی‌های محصولات گلکسی در قالبی کوچکتر است که می‌توان عمده‌ترین ضعف آن را نسبت به سایر محصولات سری گلکسی عمر پایین باتری آن نامید.

در کنفرانس معرفی این محصول سامسونگ نیز از آن به‌عنوان یک گجت پوشیدنی نامبرده شد که نمایش ساعت نیز بخشی از امکانات آن می‌باشد.

اما هنوز یک سوال باقی مانده است : چرا سامسونگ یک دوربین با کیفیت بسیار پایین را برروی این ساعت که دارای پردازنده‌ای 800MHz است تعبیه کرده است ؟