موشها سعی میکنند همنوعان بیهوش خود را به زندگی بازگردانند [تماشا کنید]
مشاهدات پژوهشگران نشان میدهد موشها به پنجه زدن، گاز گرفتن و کشیدن زبان همنوعان بیهوش خود اقدام میکنند. آنها حتی موفق به شناسایی نواحی خاصی از مغز شدند که برای این رفتار غریزی حیاتی هستند.
یافتهها حاکی از این موضوع هستند که تمایل غریزی حیوانات برای کمک به دیگران در وضعیت بحرانی ممکن است رایجتر از چیزی باشد که قبلاً تصور میشد. شواهدی از این نوع رفتار مراقبتی (ازقبیل لمس کردن، تمیز کردن، هل دادن و گاهی ضربه زدن) در سرتاسر دنیای حیوانات وجود دارد. بهعنوان مثال، این رفتار در فیلها، شامپانزهها و دلفینها شناسایی شده است.
درحالیکه اقداماتی که به آنها اشاره شد، شباهتهایی به واکنشهای انسانی در موقعیتهای اضطراری مشابه دارند، مشخص کردن ماهیت واقعی این رفتارها در حیوانات یا تعیین اینکه چقدر رایج هستند و چه سازوکارهایی ممکن است پشت آنها باشد، کار دشواری است.
در مطالعه جدید، پژوهشگران موشهایی را که بیهوش و فاقد هر گونه واکنش بودند، به موشهای فعال نشان دادند و سپس از واکنشهای آنها فیلمبرداری کردند.
وقتی موشها با همنوع آشنایی که بیهوش بود، مواجه شدند، رفتارهای بسیار مشخصی از خود نشان میدادند. این رفتارها معمولاً از اقدامات ملایمتر مانند بوییدن و تمیز کردن شروع میشد و به رفتارهای قویتری مانند گاز گرفتن یا کشیدن زبان موش دیگر تبدیل میشد.
رفتارهای یادشده معمولاً زمانی که موش دیگر فعال یا درحال خواب بود، مشاهده نمیشد. همچنین، وقتی موش بیهوش به حالت طبیعی بازمیگشت و به فعالیت مشغول میشد، این رفتارها متوقف میشد. علاوهبراین، زمانی که دو موش یکدیگر را میشناختند، این نوع رفتارها بیشتر و آشکارتر بود.
پخش از رسانه
در طول تعاملات ۱۳ دقیقهای، موشها بهطور متوسط بیش از ۴۷ درصد از زمان خود را صرف تعامل با موشهایی میکردند که هیچ واکنشی نشان نمیدادند و تنها ۵٫۸ درصد از زمانشان را با موشهای فعال میگذراندند.
در تمام موارد، اقدامات متمرکز بر دهان یا زبان مشاهده شد و در ۵۰ درصد از مواقع، موشها توانستند زبان موش بیهوش را با موفقیت بیرون بکشند، گویی میخواستند از مسدود شدن راههای تنفسی جلوگیری کنند.
- آیا حیوانات درکی از مفهوم مرگ دارند؟25 شهریور 03مطالعه '10
در یکی از آزمایشها، شی خارجی در دهان حیوان بیهوش قرار داده شد و موشهایی که بهعنوان «مراقب» شناخته میشدند، توانستند در ۸۰ درصد مواقع آن شی را از دهان همنوع بیهوش خود خارج کنند.
علاوهبراین، بهنظر میرسد این تلاشها مؤثر بودند. موشهایی که مورد مراقبت قرار گرفته بودند، زودتر از موشهایی که چنین مراقبتی دریافت نکرده بودند، به هوش آمده و توانایی راه رفتن را بازیابی کردند. پژوهشگران در مطالعه خود نوشتند نتایج ازجمله بیرون آوردن اشیاء خارجی از دهان، بهبود باز شدن راههای تنفسی و تسریع در بهبودی، نشاندهنده تلاشهایی مشابه احیا است که انسانها انجام میدهند. نتایج مشابهی در مقالهای همراه و همچنین در مطالعه سومی که ماه گذشته منتشر شد گزارش شده است.
پژوهشگران حتی موفق به یافتن نیروی محرکه این رفتار شدند. آنها نورونهای آزادکنندهی هورمون اوکسیتوسین را در بخشهایی از مغز به نام آمیگدال و هیپوتالاموس شناسایی کردند که موجب بروز چنین رفتارهایی میشدند.
شاید به آسانی بتوان این تلاشها برای احیای جوندگان را انسانگونه تفسیر کنیم و آنها را احیای قلبیریوی بنامیم، اما نباید در تفسیر رفتار حیوانات افراط کنیم. بااینحال، این یافتهها نگاهی جذاب به رفتار حیوانات ارائه میدهد.
محققان نتیجهگیری کردند: «یافتههای ما نشان میدهد حیوانات واکنشهای اضطراری مشابه احیا از خود نشان میدهند و کمک به اعضای بیواکنش گروه ممکن است رفتاری غریزی باشد که در حیوانات اجتماعی رایج است. چنین رفتاری احتمالاً به تقویت اتحاد گروه و کمک به بقا آنها کمک میکند.»
مطالعه در مجلهی Science منتشر شده است.