دانشمندان نقشه «آتلانتیس» گمشده واقعی را ترسیم کردند

توده‌ی خشکی عظیمی که اکنون زیر آب غرق شده است، ظاهرا زمانی خانه‌ی نیم میلیون انسان بوده است و مهاجرت به استرالیا را تسهیل کرده است

قدمت یکی از خارق‌العاده‌ترین داستان‌های مهاجرت انسان، به حدود ۷۰ هزار سال پیش باز می‌گردد؛ زمانی که اجداد ما از آسیای جنوب شرقی به استرالیای امروزی نقل مکان کردند و از چشم‌اندازی اکنون غرق‌شده که به آتلانتیس افسانه‌ای شباهت دارد، گذشتند. این مهاجران اولین انسان‌هایی بودند که آن سرزمین باستانی ناپدید‌شده را وطن خود نامیدند.

پیمایش انسان‌ها در این سرزمین باستانی، توسط سوابق باستان‌شناسی و شواهد بسیاری پشتیبانی می‌شود. اما مدت‌هاست که محققان به دنبال جزئیات مهاجرت اولین انسان‌ها به استرالیای امروزی هستند. برای مثال، سفر با چه سرعتی انجام شد و تازه‌واردان در سراسر این قلمروی وسیع، از چه مسیرهایی گذر کردند؟

اکنون، مطالعه‌ی جدیدی که در مجله‌ی نیچر منتشر شده است، برخی پاسخ‌های احتمالی ارائه می‌دهد. مطالعه به طور حیرت‌انگیزی، به شناسایی مکان‌های باستان‌شناختی بالقوه کشف‌نشده نیز که محققان می‌توانند در آن‌ها به جستجوی شواهد جدید بپردازند، کمک می‌کند.

در آن زمان، سطح آب دریا برای هزاران سال پایین باقی ماند، اما سایر شرایط زمین‌شناسی و محیطی دوره همچنان تکامل می‌یافت. برای مثال، منطقه در این دوره تغییر الگوهای بارندگی، تغییر مسیر رودخانه‌ها، گسترش یا کاهش جنگل‌ها و مراتع و ته‌نشینی رسوبات را به خود دیده بود. تمامی این عوامل بر عوارض زمین و بنابراین، بر نحوه‌ی چگونگی کاوش توسط انسان‌ها نیز تأثیر می‌گذارد.

محققان از این اطلاعات برای ساخت مدل تکامل چشم‌انداز منطقه استفاده کردند. این مدل تغییر چشم‌انداز ساهول را بین ۷۵ هزار تا ۳۵ هزار سال پیش، شبیه‌سازی می‌کند. شبیه‌سازی همچنین مسیرهای احتمالی مهاجرت را از دو نقطه در جنوب شرقی آسیا (پاپوآی غربی و فلات دریای تیمور) و همچنین، محوطه‌های باستان‌شناسی را که در سراسر منطقه‌ی امروزی گسترده شده‌اند، پوشش می‌دهد.

تاریخ‌گذاری محوطه‌های باستان‌شناسی، دوره‌هایی را که مردم در آن بخش‌ها از قاره در حال حرکت بودند، شناسایی کرد. در نهایت، شبیه‌سازی برآوردهای ثبت‌شده از «الگوهای آذوقه‌یابی پیاده‌ی لِوی» را نیز با یکدیگر ترکیب کرد تا سرعت مهاجرت را تخمین بزند. الگوهای آذوقه‌یابی پیاده‌ی لوی، مدل تغییر مکانی است که معمولاً توسط جوامع شکارچی گردآورنده، برای جستجوی غذا در مناطق ناآشنا استفاده می‌شود.

تریستان سالز، دانشیار دانشکده‌ی علوم زمین در دانشگاه سیدنی و نویسنده‌ی اصلی مطالعه، در بیانیه‌ای می‌گوید: «مدل جدید تکامل چشم‌انداز، امکان تصویرسازی واقعی‌تر از نواحی و محیط‌های سکونت اولین جوامع شکارچی گردآورنده در زمان گذر از ساهول را ارائه می‌دهد.» محققان برای یافتن محتمل‌ترین مسیرهای گذر انسان‌ها، هزاران شبیه‌سازی انجام دادند. این شبیه‌سازی‌ها با توجه به ویژگی‌های مناظر، امکان دسترسی به غذا و نحوه‌ی جستجوی آذوقه، انجام شد.

مدل شبیه‌سازی مطالعه با آشکارسازی محل نقل مکان اولین انسان‌ها در استرالیا، ممکن است برای مطالعه‌ی باستان‌شناسان، بینش‌هایی کاربردی را فراهم کند. نویسندگان مطالعه در مقاله‌ای که در سایت کانورسیشن منتشر شده است، نوشته‌اند:

نقشه‌ی ما، نتیجه‌ای بسیار جالب را به همراه دارد و احتمال حضور انسان‌ها در ساهول را آشکار می‌کند. نقشه به روشی کارآمد و بدون نیاز به سفر در سراسر قاره، به طور بالقوه می‌تواند مناطق با اهمیت از دیدگاه باستان‌شناسی را ریزبینانه مورد هدف قرار دهد.

مدل مطالعه، همچنین به تفسیر تصویر زندگی مردم در ساهول نیز کمک می‌کند. مطالعه‌ای پیشین، نشان داده است که زمانی، احتمالاً حدود نیم میلیون نفر در فلات شمالی ساهول که اکنون زیر آب غرق شده است، سکونت داشتند.

محققان نوشته‌اند این مطالعه، اولین موردی است که تأثیر تغییرات چشم‌انداز را بر مهاجرت اولیه در ساهول، آشکار می‌کند و دیدگاه جدیدی را بر شواهد باستان‌شناسی منطقه می‌افزاید. اگر از چنین رویکردی برای مناطق دیگر نیز استفاده کنیم، می‌توانیم درک خود را از مهاجرت خارق‌العاده‌ی بشریت به خارج از آفریقا افزایش دهیم.