راهنمای کشاورزی در آخرالزمان؛ اگر دنیا به آخر برسد، چه محصولاتی باید بکاریم؟

اگر فاجعه‌ای جهانی ناگهان به زمستان هسته‌ای منجر شود، ممکن است میلیون‌ها نفر از گرسنگی بمیرند؛ اما اکنون، دانشمندان مشخص کرده‌اند که در صورت وقوع چنین رویداد ویرانگری، برای تأمین غذای یک شهر باید چه محصولاتی کشت شود. براساس پژوهشی جدید، کاشت اسفناج، چغندر قند، گندم و هویج در مناطق شهری و حومه می‌تواند غذای جمعیت شهری متوسط را در دنیای پس از فاجعه تأمین کند.

دانشمندان با تکیه بر پژوهش‌های پیشین، به دنبال تعیین بهترین محصولات کشاورزی برای کاشت پس از یک فاجعه جهانی مانند جنگ هسته‌ای، دنیاگیری‌های شدید یا طوفان‌های خورشیدی بودند. هدف آن‌ها یافتن کارآمدترین روش برای تغذیه یک فرد با کمترین میزان زمین مورد نیاز بود. مت بوید، نویسنده اصلی پژوهش به لایوساینس گفت:

این پژوهش در واقع از شرایط ژئوپولیتیکی فعلی الهام نگرفته؛ اما به‌طور ویژه مشخص شد که با شرایط ژئوپولیتیکی کنونی ارتباط بسیار نزدیکی دارد.

رویدادهای کنونی شامل سیاست‌های بین‌المللی غیرقابل پیش‌بینی، جنگ‌های جاری در خاورمیانه و اروپا، هوش مصنوعی نظامی‌سازی‌شده و تخریب فزاینده ناشی از تغییرات اقلیمی هستند. در ژانویه، ساعت روز قیامت که نشان می‌دهد بش تا چه اندازه به یک فاجعه تهدیدکننده‌ی گونه‌ی انسانی نزدیک است، یک ثانیه به نیمه‌شب نزدیک‌تر شد که نزدیک‌ترین زمان به فاجعه در تاریخ این ساعت محسوب می‌شود.

محصول بهینه برای کاشت در شهری با آب‌وهوای معتدل در شرایط عادی، گیاهی معمولی از دسته حبوبات است: نخودفرنگی. بوید گفت: «نخود فرنگی غذایی سرشار از پروتئین است و در محیط‌های کشاورزی شهری به خوبی رشد می‌کند. اگر می‌خواهید کسی را سیر کنید، کشت نخود فرنگی میزان زمین مورد نیاز برای تغذیه آن شخص را به حداقل می‌رساند.»

بااین‌حال، گیاه نخودفرنگی در برابر یخبندان مقاوم نیست. در صورت وقوع زمستان هسته‌ای که ممکن است ناشی از جنگ هسته‌ای، فوران ابرآتشفشان یا برخورد سیارکی عظیم باشد، نور خورشید دراثر وجود دوده و ذراتی که به استراتوسفر پرتاب شده‌اند، مسدود خواهد شد. به گفته‌ی بوید، این اتفاق باعث کاهش دما و دشوار شدن فتوسنتز برای گیاهان می‌شود. در این سناریو، ترکیبی مقاوم‌تر از اسفناج و چغندر قند انتخاب بهتری است.

بوید و نیک ویلسون، استاد بهداشت عمومی دانشگاه اوتاگو در ولینگتون و نویسنده مشترک پژوهش، بخشی از نتایج خود را با استفاده از داده‌های متاآنالیز تحقیق در زمینه کشاورزی شهری به دست آوردند. این پژوهش، عملکرد محصولات مختلف را در ده‌ها شهر سراسر جهان بررسی کرده بود.

برای مثال، نخود در شرایط عادی به دلیل نیاز به ۲۹۲ متر مربع زمین برای تأمین نیازهای کالری و پروتئین یک نفر در طول یک سال، به بالاترین رتبه رسید، در حالی که ترکیبی از کلم و هویج به ۷۷۷ متر مربع زمین نیاز دارد که تقریباً سه برابر بیشتر از نخود است.

پژوهشگرها، پالمرستون نورث را در نیوزیلند انتخاب کردند، اما یافته‌ها می‌تواند به شهرهای مشابه در سراسر جهان اعمال شود. به‌گفته‌ی بوید، پالمرستون نورث «با جمعیت تقریبی ۹۰ هزار نفر، یک شهر متوسط جهانی است. همچنین مانند بسیاری از شهرهای جهان دور از دریا است، تراکم نسبتاً کم و مسکن به سبک حومه‌های شهری دارد، نه شبیه به آسمان‌خراش‌های منهتن.»

سپس دانشمندان از تصاویر گوگل برای پالمرستون نورث استفاده کردند تا میزان کل فضاهای سبز موجود که می‌تواند برای کشت محصولات مورد استفاده قرار گیرد، مانند چمن جلوی خانه‌ها، حیاط پشتی و پارک‌ها را محاسبه کنند. بوید گفت:

شگفت‌زده شدم. اگر فقط غذا در محدوده‌ی شهر کاشته شود، این شهر نمی‌تواند تمام مردمش را سیر کند. زمین‌های موجود می‌توانند فقط حدود ۲۰ درصد از جمعیت را با محصولاتی که حداکثر پروتئین و انرژی غذایی را در هر متر مربع تحت شرایط عادی اقلیمی تأمین می‌کند، تغذیه کنند. این عدد در زمستان هسته‌ای به حدود ۱۶ درصد کاهش می‌یابد.

برای تغذیه باقی جمعیت، مردم نیاز به زمین در نزدیکی شهر خواهند داشت که اندازه‌اش حدود یک‌سوم مساحت شهری ساخته‌شده باشد تا بتوانند محصولات بهینه‌‌تر را کشت کنند. در مورد پالمرستون نورث، این مساحت به ۱۱۴۰ هکتار می‌رسد. همچنین ۱۱۰ هکتار به‌منظور کشت گیاه کلزا برای تبدیل به سوخت زیستی جهت استفاده تراکتورها و سایر ماشین‌آلات کشاورزی نیاز است.

بوید تأکید کرد که عوامل ناشناخته زیادی وجود دارند که بر بازدهی محصولات در دنیای واقعی تأثیر می‌گذارند. کیفیت خاک یکی از متغیرهای مهم است، زیرا خاک نامرغوب محصول کمتری خواهد داد. او همچنین فرض را بر این گذاشته که سیستم‌های آبی هنوز فعال هستند، اما می‌توان سناریوهایی از فاجعه جهانی را تصور کرد که در آن با موانع و مشکلات بیشتری روبرو هستیم.

بوید افزود انتظار ندارد مردم یک سال کامل فقط نخودفرنگی بخورند، اما کشت محصولات کارآمدتر باعث می‌شود زمین کمتری برای تغذیه جمعیت نیاز باشد. به باور او، مطالعه‌ی آن‌ها می‌تواند به‌عنوان گامی اولیه برای شهرهایی باشد که به دنبال گنجاندن کشاورزی مقاوم در سیاست‌های کاربری زمین هستند.

پژوهش ۷ مه در ژورنال PLOS One منتشر شد.