این میلیاردر به شما ۲۰۰ هزار دلار می‌دهد تا دانشگاه را «رها» کنید!

تا حالا وسط یک کلاس خسته‌کننده‌ی دانشگاه به این فکر کرده‌اید که کاش می‌شد همین‌الان بیرون بزنید و رؤیای بزرگتان را دنبال کنید؟ تصور کنید کسی پیدا شود که حاضر است برای همین «ترک تحصیل»، به جوان‌هایی با ایده‌های بزرگ ۲۰۰ هزار دلار پول بدهد!

این دقیقاً کاری است که پیتر تیل، سرمایه‌گذار خطرپذیر و کارآفرین حوزه فناوری با ثروتی حدود ۲۶ میلیارد دلار، انجام می‌دهد. او اعتقاد عجیبی دارد: دانشگاه، به‌خصوص در عصر ما که وام‌ها سر به فلک کشیده‌اند، بیشتر شبیه تله است تا فرصتی طلایی.  

تیل معتقد است آموزش واقعی در دنیای واقعی اتفاق می‌افتد، نه در کلاس درس. برای همین، «بورسیه‌ی تیل» (Thiel fellowship) را راه انداخت تا به استعدادهای جوان پول و دسترسی به شبکه‌ای قدرتمند بدهد، به این شرط که قید دانشگاه را بزنند و تمام‌وقت روی ایده‌شان کار کنند.

نتیجه این برنامه غول‌هایی مثل Figma و Scale AI هستند که امروز میلیاردها دلار می‌ارزند. اما آیا واقعاً رهاکردن یک صندلی در دانشگاهی معتبر، هوشمندانه‌ترین قمار زندگی است؟

در این مدت، شرکت‌کنندگان این طرح بیش از ۱۱ استارتاپ یونیکورن (شرکت‌هایی با ارزش بالای یک میلیارد دلار) ایجاد کرده‌اند که مجموع ارزش آن‌ها از ۱۰۰ میلیارد دلار می‌گذرد. درست است که همه‌ی کسانی که دانشگاه را رها کردند به موفقیت نرسیدند، اما همین مسیر، آغازگر پروژه‌هایی شد که امروز نامشان در سراسر صنعت فناوری طنین دارد: از اتریوم تا Plaid.

چهره‌هایی مانند دیلن فیلد هم‌بنیان‌گذار Figma و لوسی گو، هم‌بنیان‌گذار Scale AI و جوان‌ترین زن میلیاردر خودساخته‌ی جهان، از کارآفرینان مشهوری هستند که نخستین گام‌های مسیرشان را با حمایت این بورسیه برداشتند.

تیل در مراسم معرفی کارآفرینان امسال گفت: «آموزش عالی بدترین نهادی است که داریم. برای این افراد استثنایی، ما مسیر جایگزینی فراهم کرده‌ایم.»

و حالا، برخی از همان جوانانی که روزی تصمیم گرفتند دانشگاه را رها کنند، بهترین پاسخ را به تردیدها می‌دهند: گاهی ترک دانشگاه به موفقیت‌های بزرگ ختم می‌شود.

حدود یک دهه پیش، دیلن فیلد ۱۹ ساله در اتاق خوابگاهش در دانشگاه براون نشسته بود و ایده‌ای در ذهن داشت: ساخت ابزاری برای طراحی آنلاین که به افراد اجازه دهد هم‌زمان و از هر نقطه‌ای با هم کار کنند. همان ایده‌ای که بعدها به Figma تبدیل شد، پلتفرمی که امروز رقیب جدی Adobe به شمار می‌رود.

اما مسیر شکوفایی فیگما زمانی آغاز شد که تصمیم گرفت دانشگاه معتبر براون را پس از کمتر از دو سال ترک کند تا بورسیه‌ی پیتر تیل را دریافت کند؛ تصمیمی که به مذاق خانواده‌اش خوش نیامد.

سال ۲۰۱۲ مادرش در گفت‌وگویی با CNBC گفت: «خیلی از این تصمیم خوشحال نبودم، نگران آینده‌اش بودم. فکر می‌کردم نداشتن مدرک دانشگاهی بعدها برایش دردسر شود.» اما حالا با موفقیت خیره‌کننده‌ی فیگما، بعید است هنوز هم نگران باشد.

با این‌همه، فیلد می‌گوید ارزش واقعی آن بورسیه نه در پولش، بلکه در چیزی دیگر بود: زمان، فرصتی بی‌نظیر برای تمرکز کامل روی ایده‌اش. او در همان گفت‌وگوی سال ۲۰۱۲ گفته بود: «آن‌ها به تو زمان و راهنمایی می‌دهند و بعد می‌گویند: برو چیزی شگفت‌انگیز بساز.» و او واقعاً این کار را کرد.

دنی ریمر از نخستین سرمایه‌گذاران فیگما، ماه گذشته در گفت‌وگو با فورچون گفت: «او جوانی ۱۹ ساله بود داشت، اما با شفافیت عجیبی می‌دانست چه می‌خواهد: اینکه دنیای طراحی را برای همه در دسترس کند و ابزارش را در اختیار همگان بگذارد.»

پیش از آنکه لوسی گو به جوان‌ترین زن میلیاردر خودساخته‌ی جهان تبدیل شود، دانشجوی کارشناسی دانشگاه کارنگی ملون بود، اما چندان از آنچه در کلاس‌ها یاد می‌گرفت راضی نبود. او بعدها در مصاحبه‌ای گفت که مسابقات برنامه‌نویسی چندروزه برایش آموزنده‌تر از درس‌های استادان بوده‌اند.

سال ۲۰۱۴، لوسی تصمیم گرفت دانشگاه را رها کند و کمی بعد، همراه با الکساندر وانگ همکارش در شرکت Quora، ایده‌ی ساخت استارت‌آپ جدیدی را مطرح کرد: شرکتی برای برچسب‌گذاری داده‌ها که بعدها Scale AI نام گرفت.

گو در سال ۲۰۱۶ از شرکت جدا شد، اما همان ۵ درصد سهم او کافی بود تا عنوان «جوان‌ترین زن میلیاردر خودساخته» به دست آورد و رکورد تیلور سوئیفت را از او بگیرد. او با نگاهی به موفقیت‌هایش، عضویت در انجمن تیل را بهترین اتفاقی دانست که تابه‌حال برایش افتاده است:

«شما میانگین و بازتاب پنج‌نفری هستید که بیش از همه با آن‌ها وقت می‌گذرانید. انجمن تیل شما را در میان آدم‌های باهوش و جاه‌طلبی قرار می‌دهد که همگی کمی دیوانه‌اند و همین ترکیب، همه‌چیز را ممکن می‌کند.»

در میان تازه‌ترین موفقیت‌های دنیای هوش مصنوعی که با حمایت بورسیه‌ی تیل رشد کردند، نام مرکور (Mercor) بیشتر از همه به چشم می‌آید، پلتفرمی مبتنی بر هوش مصنوعی برای استخدام و تطبیق کارجو با شغل مناسب.

رشد خیره‌کننده‌ی تقاضا برای ابزارهای استخدامی هوشمند باعث شد ارزش مرکور در فوریه‌ی امسال به حدود ۲ میلیارد دلار برسد. هر سه بنیان‌گذار این استارتاپ، رندان فودی، آدارش هیرماث و سوریا میدها، از دریافت‌کنندگان بورسیه‌ی پیتر تیل بودند.

سوریا میدها، هم‌بنیان‌گذار و مدیر عملیاتی مرکور، در گفت‌وگویی با نیویورک‌تایمز گفت از فکر اینکه ممکن است موج هوش مصنوعی را از دست بدهد، احساس «اضطرار شدید» و حتی «ترس وجودی» می‌کرد.

آدارش هیرماث، دیگر بنیان‌گذار و مدیر فنی شرکت هم تجربه‌ی مشابهی داشت و گفت او پس از یک سال تحصیل در آیوی لیگ متوجه شد که دانشگاه هاروارد دیگر چیزی به او اضافه نمی‌کند. به‌جای ادامه‌ی مسیر آکادمیک، تصمیم گرفت از فرصت بورسیه استفاده کند و «تمام توانش را روی ساختن چیزی واقعی بگذارد.»

مدت‌هاست افرادی که پس از ترک‌تحصیل به موفقیت‌های بزرگی رسیده‌اند، در سیلیکون‌ولی مورد تحسین و احترام قرار می‌گیرند؛ از مارک زاکربرگ گرفته تا لری الیسون.

برنامه‌ی بورسیه‌ی تیل تابه اینجا نقشی مهم در تولید میلیاردها دلار ارزش اقتصادی از سوی فارغ‌التحصیلانش داشته است. تأیید تیل برای یک بنیان‌گذار استارتاپ، اعتباری به همراه دارد که دانشگاه قادر به فراهم‌کردنش نیست.

فراتر از دنیای کارآفرینی، نسل زد نیز کاهش بازدهی مدرک دانشگاهی را واقعیتی ناگزیر می‌داند و به دنبال مسیرهای جدیدی برای ساختن آینده‌ی شغلی خود می‌گردد. شهریه‌ی دانشگاه‌های آمریکا به طور میانگین به سالی ۳۸٬۲۷۰ دلار می‌رسد؛ رقمی که برای حدود نیمی از آمریکایی‌هایی که با حقوق ماهیانه زندگی می‌کنند، پرداختش ممکن نیست.

به‌علاوه دیگر دانش‌آموختگان هم مزیت شغلی سابق را ندارند و طبق آمار نرخ بیکاری مردان دارای مدرک دانشگاهی با مردانی که به دانشگاه نرفته‌اند یکسان است.

طبق نظرسنجی اخیر سایت Indeed، حدود ۳۸ درصد از فارغ‌التحصیلان احساس می‌کنند بیش از آنکه مدرکشان به پیشرفت حرفه‌ای‌شان کمک کند، وام‌های دانشجویی مسیر شغلی‌شان را محدود کرده است.

تیل نیز دیدگاهی مشابه دارد و از همان آغاز برنامه‌اش گفته بود دانشگاه به «گزینه انحرافی» تبدیل شده، چون جوانانی که از آن بیرون می‌آیند زیر بار وام‌های سنگین گرفتار می‌شوند و در مسیر شغل‌هایی قرار می‌گیرند که اگرچه پردرآمدند، اما درنهایت کمکی به پیشرفت کشور نمی‌کنند.