تولد دختر نوزاد از رویانی که ۲۷ سال در حالت انجماد بود‌

تولد مولی گیبسون با استفاده از رویان فریزشده از سال ۱۹۹۲، رکورد ثبت‌شده توسط خواهرش اِما در سال ۲۰۱۷ را شکست. این رویان زمانی اهدا شد که مادر این دختران، خود کودک نوپایی بود. در سال ۱۹۹۲، تینا گیبسون نزدیک به ۲ سال داشت که یک زن و شوهر رویان‌های خود را که در یک کلینیک در شهر میدوِست منجمد شده بودند، اهدا کردند. در فوریه سال ۲۰۲۰، یکی از این رویان‌ها در رحم خانم گیبسون، معلم ابتدایی در ناکسویل، جایگذاری شد و در ماه اکتبر او یک کودک ۲٫۷ کیلوگرمی به دنیا آورد. خانم گیبسون و همسرش بن، نام نوزاد را مولی گذاشتند.

این تولد رکورد طولانی‌ترین مدت انجماد رویان منجر به تولد نوزاد زنده را شکست. طبق گزارش مرکز ملی اهدای رویان در تنسی، رکورد قبلی در سال ۲۰۱۷ ثبت شده بود؛ زمانی‌که خواهر بزرگ‌تر مولی، اِما، پس از کاشت رویان از همان زوج اهداکننده درون رحم خانم گیبسون به دنیا آمد. درواقع اِما و مولی خواهران ژنتیکی یکدیگر هستند.

خانم گیبسون می‌گوید:

ما بسیار احساس خوشبختی می‌کنیم که خداوند مدت‌ها پیش تصمیم گرفت این کودکان اعضای خانواده ما باشند. من نمی‌توانم تصور کنم که به جز این بچه‌ها، بچه دیگری داشته باشم. آن‌ها قرار است مال ما باشند.

به گفته‌ی دکتر جفری کینان، مدیر مرکز اهدای رویان ملی (NEDC)، یک سازمان مسیحی که انتقال‌ رویان را انجام داده است، تولد مولی نشان می‌دهد محدودیت زمانی برای انجماد رویان‌ وجود ندارد، علاوه براین تکنیک‌های انجماد رویان به‌طور قابل توجهی از دهه ۱۹۹۰ تاکنون پیشرفت داشته‌اند. اگر رویان از مرحله در آمدن از حالت فریز و ذوب شدن جان سالم به در ببرد، به اندازه یک رویان طبیعی فرصت خوبی برای ادامه رشد و تولد دارد و هیچ رویانی برای رشد خیلی پیر نیست.

دکتر مندی اس کریستینسون، مدیر پزشکی در مرکز باروری جان هاپکینز، می‌گوید:

این زایمان تحول مهیجی است که به پزشکان باروری اجازه می‌دهد به والدین احتمالی اطمینان بدهند که رویانی که سال‌ها  و حتی به مدت چند دهه منجمد شده است، زنده خواهد ماند. مراجعین ما اغلب می‌پرسند چه مدت می‌توان رویان‌ها را به‌صورت فریزشده نگه‌داری کرد؟ اغلب پاسخ این است؛ ما واقعاً نمی‌دانیم. اما اکنون می‌توانیم با اطمینان بگوییم نوزادانی از رویان‌هایی متولد شده‌اند که به مدت ۲۷ سال منجمد مانده بودند.

دکتر سیگال کلیپشتاین، مدیر برنامه اهدا تخمک در مرکز متخصصان باروری شیکاگو، در این مورد می‌گوید: «مدت‌زمانی ‌که رویان به‌صورت یخ‌زده سپری می‌کند، یک داده مهم برای پزشکان باروری نیست. مسئله، کیفیت رویان در زمان انجماد است. اگر یک رویان دارای کیفیت خوب باشد، پیش‌بینی می‌کنیم در زمان انجماد و ذوب شدن، یک رویان با کیفیت خوب باقی بماند.»

خانواده گیبسون ۵ سال برای باروری طبیعی فرزند تلاش کرده بودند؛ اما روند درمان آن‌ها با شکست همراه بود. آن‌ها در پیگیری لقاح آزمایشگاهی مردد بودند؛ زیرا آقای گیبسون ۳۶ ساله مبتلا به بیماری فیبروز کیستیک است و تینای ۲۹ ساله ناقل این بیماری است. خانم گیبسون می‌گوید آن‌ها از انتقال این بیماری به فرزندانشان می‌ترسند.

فیبروز کیستیک یک بیماری ژنتیکی است که در آن عملکرد غدد ترشحی خارجی بدن دچار اختلال می‌شود و به‌عنوان مثال مجاری تنفسی، لوزالمعده، روده‌ها و مجاری تناسلی در اثر ترشح بیش‌ازحد غدد موجود در آن‌ها دچار انسداد می‌شوند. چنانچه هر دو والد ژن معیوب این بیماری را داشته باشند، احتمال بالایی وجود دارد که آن را به فرزند خود منتقل کنند.

هنگامی که خانواده گیبسون تحقیق در مورد رویان‌های اهدایی در مرکز اهدا را آغاز کردند، در مورد سن والدین اهداکننده، خصوصیات جسمی، سوابق تحصیلی و پزشکی و حتی عادات و سرگرمی‌های آن‌ها اطلاعاتی کسب کردند. اما در مورد سن رویان‌ها اطلاعاتی به آن‌ها داده نشد.

هر دو حاملگی خانم گیبسون در شرایط طبیعی و به آرامی پیش رفت. هر دو نوزاد کاملا سالم هستند. خانم گیبسون می‌گوید: «ما همیشه شوخی می‌کنیم که اِما یک روح قدیمی است. زمانی‌که او کار عجیبی انجام می‌دهد، من می‌گویم این روح کودک دهه ۹۰ است که در تو بروز کرده.»

دکتر کینان که مرکز اهدا رویان وی نزدیک به ۱۰۰۰ تولد زنده از رویان‌های اهداشده داشته است، می‌گوید:

استفاده از رویان‌های اهدایی برای ناباروری بسیار ارزان‌تر از روش‌هایی مانند I.V.F است. در این مرکز که ۱۷ سال پیش تأسیس شده است، اکنون به‌طور سالانه در حدود ۲۰۰ انتقال رویان صورت می‌گیرد.

در روند اهدای رویان، خانواده‌هایی که باروری آزمایشگاهی دارند یا به‌صورت مصنوعی بارور می‌شوند، می‌توانند رویان‌های اضافه‌ی خود را به زوج‌هایی اهدا کنند که مشکل باروری دارند. این رویان‌ها منجمد می‌شوند تا به زوج دیگری برای تولد منتقل شوند که از نظر بیولوژیکی با آن‌ها مرتبط نیستند.

در حالت کلی والدین بیولوژیکی که تخم‌های بارور خود را در این مراکز نگه‌داری می‌کنند، پس از استفاده از باروری آزمایشگاهی برای بچه‌دار شدن، چندین گزینه پیش رو دارند: اهدا رویان‌های اضافه‌ی خود به دیگران، دور انداختن آن‌ها و اهدا آن‌ها برای تحقیقات پزشکی یا منجمد نگه داشتن آن‌ها برای مدت نامحدود.

دکتر کریستینسون مطالعه‌ای در این زمینه انجام داده است که نتایج آن نشان داد تعداد اهداکنندگان رویان در حال افزایش است؛ روندی که او معتقد است می‌تواند موجب کاهش نیاز زوج‌های نابارور به عمل I.V.F یا لقاح مصنوعی ‌شود.

او در مورد اهدا رویان توسط خانواده‌های بارور می‌گوید:

به‌طور کلی مردم هنوز احساس دوگانه‌ای در مورد اهدای رویان‌ دارند؛ زیرا نمی‌دانند فرزندان بیولوژیکی آن‌ها در چه خانواده‌هایی بزرگ می‌شوند.

دکتر کریستینسون در این باره اشاره می‌کند: «اهدای رویان توسط خانواده‌های بارور قطعاً رایج‌ترین انتخاب نیست. در مطالعه‌ای مشخص شد که کمتر از ۱ درصد مراجعان ترجیح می‌دهند رویان‌های باقی‌مانده خود را اهدا کنند.» در حال حاضر در حدود یک میلیون رویان اهدایی منجمد در امریکا وجود دارد.