افراد مجرد خطر بالاتری برای ابتلا به زوال عقل دارند
اگرچه تصمیم ازدواج و تشکیل خانواده کاملا شخصی تلقی می‌شود؛ اما جواب نه به ازدواج احتمالا تأثیرات مهمی بر فرآیند‌های شناختی مغز وارد خواهد کرد.
جدیدترین پژوهش یک گروه بریتانیایی از کالج دانشگاهی لندن نشان می‌دهد افرادی که ازدواج نکرده‌اند ریسک بسیار بالاتری نسبت به افراد دیگر به ابتلا به زوال عقل دارند. این گروه با زیر نظر گرفتن متغیر‌های سلامتی نزدیک به ۸۰۰ هزار نفر، از ۱۵ مطالعه‌ی مختلف با شرکت‌کنندگانی از آمریکای شمالی، اروپا، آمریکای جنوبی، آسیا و اقیانوسیه به چنین نتیجه‌ای دست پیدا کرده است.
این پژوهش با شرکت ۸۱۲ هزار و ۴۲ نفر انجام گرفت و پژوهشگران با مقایسه وضعیت افراد مجرد و متأهل و کنترل متغیرهایی چون جنسیت و سن، مشاهده کردند که افراد مجرد تا ۴۲ درصد ریسک بالاتری برای توسعه‌ی زوال عقل دارند. در این بین افرادی که به دلیل فوت همسر، در طول پژوهش از زندگی متأهلی به زندگی مجردی تغییر وضعیت داده‌اند هم نزدیک به ۲۰ درصد ریسک ابتلا به زوال عقل دارند. در این بین افرادی که طلاق گرفته‌اند ریسک بالایی برای ابتلا به زوال عقل ندارند که احتمالا به دلیل نمونه‌های کم‌تر این وضعیت در جامعه‌ی آماری مورد بررسی بوده است.
به نظر می‌رسد فقط عمل ازدواج نیست که فرد را از اختلالات شناختی دور می‌کند، ازدواج با خود مسائلی به همراه می‌آورد که فرد را درگیر و فعالیت‌های مغزی وی را افزایش می‌دهد. اندرو سامرلند، سرپرست تیم پژوهشی در این مورد می‌گوید:
افراد متأهل زندگی سالم‌تری تجربه می‌کنند. این افراد از نظر اجتماعی درگیری‌های بیشتری دارند و شاید به همین دلیل باشد که این افراد شانس کم‌تری برای توسعه‌ی زوال عقل دارند.
پژوهش انجام‌شده از نوع مشاهده‌ای بود و به همین دلیل نمی‌توان رابطه‌‌ای علّی و محکم بین فرض اولیه و پدیده‌ی مورد مطالعه پیدا کرد. اما اگر فرض اولیه‌ی پژوهش را به‌صورت عام بپذیریم که زندگی مجردی بر توسعه‌ی زوال عقل اثر دارد، می‌توان این پژوهش را در کنار دیگر پژوهش‌های موجود در مورد فواید زندگی متأهلی و تشکیل خانواده قرار داد.
پژوهشگری دیگر از دانشگاه آدلاید بیان می‌کند:
با توجه به مطالعات قبلی، می‌دانستیم که متغیر‌های اجتماعی تأثیر مثبتی بر توسعه‌ی زوال عقل ایفا می‌کنند. افرادی که از نظر اجتماعی فعال‌تر هستند و برای خود شبکه‌های اجتماعی تشکیل می‌دهند، ریسک کم‌تری برای ابتلا به زوال عقل در برابر افراد منزوی دارند.
اینکه چرا افراد متأهل زندگی سالم‌تری دارند هنوز خیلی مشخص نیست و می‌توان گفت که این افراد در کنار همسر خود، لذت بیشتری از زندگی می‌برند. لورا فیپس، پژوهشگر آلزایمر، می‌گوید:
افراد متأهل از نظر مالی، زندگی متوازن‌تری دارند؛ به این معنی که هم پول بیشتری به دست می‌آورند و هم مدیریت بهتری بر منابع مالی خود دارند. این عامل تأثیر مستقیمی بر جنبه‌های مختلف سلامتی دارد. فرد در یک زندگی متأهلی پشتیبان همسر خود است، به سلامت وی اهمیت می‌دهد و سعی در ایجاد عادات خوب در همسر خود دارد.
همین که همسر یک فرد، به‌طور مداوم پیگیر سلامت وی باشد، می‌تواند از بروز علایم زودهنگام زوال عقل جلوگیری کند. این اتفاقات در داده‌های پژوهش حاضر قابل مشاهده است. علاوه بر تشخیص زودهنگام، رنج ابتلا به زوال عقل بین افراد خانواده تقسیم می‌شود و فرد مبتلا تمامی مشکلات را به دوش نخواهد کشید. ساندار بردلی، مراقب تسکینی از دانشگاه فلیندرز استرالیا، اضافه می‌کند:
ازدواج کردن یک استراژی خوب برای کاهش ریسک ابتلا به زوال عقل است. همچنین افراد مبتلا و متأهل حمایت‌های بی‌شماری از طرف خانواده‌ی خود دریافت می‌کنند؛ اما این حمایت‌ها صرفا برای فرد مبتلا است؛ اگر فرد از دنیا برود، تکلیف همسری که حالا تنها شده است چه می‌شود؟
جدای از بحث‌ها در مورد چرایی تأثیر زندگی متأهلی بر فعالیت‌های شناختی مغز، دریافت حمایت از طرف خانواده عاملی است که به زمان بستگی دارد و احتمالا این حمایت‌ها در طولانی‌مدت کم می‌شوند یا از بین می‌روند.
در یک پژوهش مشابه با شرکت افراد متولد ۱۹۲۷ به بعد، ریسک ابتلا به زوال عقل در افراد مجرد نزدیک به ۲۴ درصد گزارش شد که بسیار کم‌تر از پژوهش کالج دانشگاهی لندن است. در مورد چرایی این اختلاف و چگونگی تأثیر زندگی متأهلی بر فعالیت‌های مغزی اطلاعات چندانی در دسترس نیست. سامرلند در این مورد بیان می‌کند:
امیدواریم نتیجه‌ی تحقیقات ما به پیشگیری از بروز زوال عقل در افراد مجرد کمک کند. ما باید علاوه بر حفظ سلامت فیزیکی در افراد مجرد به فکر ایجاد مشوق‌های لازم برای درگیری این افراد در فعالیت‌های اجتماعی هم باشیم تا بتوانند از مزایای آن استفاده کنند.
نتایج این پژوهش در Journal of Neurology, Neurosurgery & Psychiatry به چاپ رسیده است.
نظرات