تنبل‌های زمینی غول‌پیکر ممکن است موجوداتی لاشه‌خوار بوده باشند
تنبل‌های امروزی گیاهخواران اختصاصی هستند؛ ولی حداقل یکی از بستگان بزرگ‌جثه آن‌ها در عصر یخبندان، اگر گوشتی سر راهش قرار می‌گرفته، دست رد به آن نمی‌زده است. «تنبل زمینی داروین» با طول ۳ متر و وزنی حدود ۲ تن، احتمالا یک لاشه‌خوار فرصت‌طلب بوده است. این دیدگاه بر اساس نتایج آنالیز شیمیایی مو‌های فسیل‌شده این تنبل ارائه شده است.
جولیا تجادا، دیرینه‌شناس از دانشگاه مون‌پلیه فرانسه و همکارانش، ترکیب شیمیایی دو اسید آمینه در مو‌های فسیل‌شده از دو گونه تنبل زمینی غول‌پیکر به نام‌های «تنبل زمینی داروین» (Mylodon darwinii) از آمریکای جنوبی و «تنبل زمینی شاستا» (Nothrotheriops shastensis) از آمریکای شمالی را بررسی کردند. این گروه نتایج را با نمونه‌هایی از تنبل‌های امروزی، مورچه‌خوار‌ها و سایر همه‌چیزخواران امروزی مقایسه کردند.
ایزوتوپ‌های نیتروژن موجود در منابع غذایی مختلف یا اکوسیستم‌های متفاوت، با یکدیگر تفاوت دارند. مقدار این ایزوتوپ‌ها در اسید آمینه گلوتامات، بسته به نوع رژیم غذایی تغییرات چشمگیری می‌کند و هرچه یک موجود زنده در زنجیره غذایی در جایگاه بالاتری قرار داشته باشد، این مقدار افزایش می‌یابد. ولی رژیم غذایی در اسید آمینه فنیل‌آلانین تأثیر مهمی نمی‌گذارد. با مقایسه ایزوتوپ‌های نیتروژن در این دو اسید آمینه در موی تنبل‌ها، پژوهشگران می‌توانند اثر اکوسیستم را حذف کنند و بر رژیم غذایی متمرکز شوند.
داده‌ها نشان دادند رژیم غذایی تنبل زمینی شاستا منحصراً مبتنی بر گیاهان بوده؛ اما تنبل زمینی داروین موجودی همه‌چیزخوار بوده است.
در بخش A، نمودار نقطه‌ای δ15NGlx (آنالیز نسبت ایزوتوپ نیتروژن ۱۵ به هوا در گلوتامات) و δ15NPhe (آنالیز نسبت ایزوتوپ نیتروژن ۱۵ به هوا در فنیل‌آلانین) و در بخش B، نمودار δ15NGlx - δ15NPhe برای پستانداران. در نمودار A خط‌های رگرسیون شامل گیاهخواران امروزی (سبز تو پر)، گیاهخواران امروزی به همراه Nothrotheriops (خط‌چین سبز)، همه‌چیزخواران وحشی امروزی به جز مورچه‌خوران باغ‌وحش (قهوه‌ای تو پر)، همه‌چیزخواران امروزی به همراه هر دو گونه تنبل (خط‌چین قهوه‌ای)، همه‌چیزخواران امروزی به همراه فسیل Mylodon با صرف نظر کردن از متفاوت‌ترین گونه‌ها یعنی Nothrotheriops و Genetta (نقطه‌چین قهوه‌ای) و آبزی‌خواران (آبی تو پر) می‌شود. سایر گروه‌ها شامل گوشت‌خواران (نقاط صورتی)، خون‌خواران (نقاط قرمز) و حشره‌خواران (نقاط فیروزه‌ای) می‌شوند. فسیل تنبل‌های زمینی منقرض‌شده با نقاط توخالی نمایش داده شده‌اند. در نمودار B، حرف M برای Mylodon (شامل تنبل زمینی داروین) و حرف N برای Nothrotheriops (شامل تنبل زمینی شاستا) است. ستون‌های سبز، قهوه‌ای و آبی به ترتیب نماینده گیاهخواران، همه‌چیزخواران و آبزی‌خواران است.
این یافته‌ها پیش‌فرض دانشمندان از این موجودات باستانی را تغییر داده است. دانشمندان این موجودات را در دسته گیاهخواران قرار می‌دادند؛ زیرا گیاهخوار بودن هر ۶ گونه تنبل امروزی تأیید شده است و همچنین دندان‌ها و آرواره‌های تنبل‌های زمینی غول‌پیکر برای شکار، جویدن و پاره کردن گوشت سازگار نشده بودند.
ولی به گفته تجادا و همکارانش، تنبل زمینی داروین می‌توانسته است گوشت موجودات مرده را ببلعد. این یافته می‌تواند به حل معمای قدیمی غیبت پستانداران گوشت‌خوار بزرگ در آمریکای جنوبی در عصر یخبندان کمک کند. به گفته پژوهشگران، تنبل زمینی داروین احتمالا یک حفره زیست‌محیطی دیگر را نیز پر می‌کند؛ لاشه‌خواری که به یک وعده غذایی گوشتی نه نمی‌گوید.
نتایج این پژوهش در مجله نیچر منتشر شده است.