چگونه به نحوی مخوف بمیریم؟! (از نگاه یک فیزیکدان)

هنوز فوبیای آسانسور و خرابی آن به سراغتان نیامده است؟ با ما همراه باشید تا بدانید که گیر افتادن در یک آسانسور در حال سقوط آزاد چقدر می‌تواند دردناک باشد. پل دورتی و کودی کاسیدی با یک دیگر تشکیل یک تیم دادند و دو سال را صرف مطالعه‌ی جالب‌ترین و وحشتناک‌ترین روش‌های مردن کردند.

روزگاری در اتحاد جماهیر شوروی، دانشمندی به نام آناتولی بوگورسکی در جولای ۱۹۷۸ به طور کاملا اتفاقی سر خود را در مسیر پروتون‌های سرعت گرفته در سینکروترون U-70 (شتاب دهنده‌ی ذرات روسی) قرار می‌دهد.

بوگورسکی در آن زمان دردی را احساس نکرد و آنچه را که دیده بود، پرتویی از نور که از هزاران خورشید نورانی تر است، توصیف کرده بود. بوگورسکی در آن زمان از خطر گریخت؛ البته نه کاملا. او شنوایی گوش چپ خود را از دست داد، دچار تشنج شد و نیمی از صورتش هم فلج شد (با این حال، از گرفتن مدرک دکترای خود بازنماند).

البته فکر نکنید که شما هم همینقدر خوش شانس هستید. شتاب‌دهنده‌ی بوگورسکی، ۱۰۰ برابر ضعیف تر از برخورددهنده بزرگ‌هادرون در سرن است. شتاب‌دهنده‌ی بوگورسکی، تنها یک پالس تولید می‌کرد؛ در حالیکه برخورددهنده‌ی سرن، یک مسلسل است. بوگورسکی از مسمومیت رادیواکتیو جان سپرد؛ بنابراین احتمالا یک پالس از برخورددهنده بزرگ‌هادرون کشنده خواهد بود.

پاره شدن کابل آسانسور، یک بدشانسی عظیم است و البته حادثه‌ی بی‌سابقه‌ای هم نیست. اما قضیه‌ی آن جایی خطرناک‌تر می‌شود که شما داخل آسانسور باشید و چیزی خارجی با ساختمان برخورد کند.

در سال ۱۹۴۵، یک بمب افکن B-25 با ساختمان امپایر استیت برخورد می‌کند. آسانسور این ساختمان که خانمی هم در اتاقک آن است، از طبقه ۷۹ سقوط می‌کند. البته باید بگوییم که این خانم به خاطر کابل‌های زیر آسانسور که سرعت سقوط را کم کردند، جان سالم به در برد.

حال اگر این اتفاق برای شما افتاد و هیچ چیزی نبود که سرعت این سقوط آزاد را کمتر کند، خودتان باید چاره ای بیندیشید. اما هرکاری که می‌کنید، تحت هیچ عنوان نایستید.

اگر شما ایستاده باشید، وقتی بدنتان پس از سقوط متوقف می‌شود، اعضای بدنتان به سقوطشان ادامه می‌دهند. حتی فکر کردن به آن هم وحشت آور است!

بنابراین به پشت دراز بکشید تا نیروهای جاذبه به صورت برابر به بدنتان وارد شود. امید داشته باشید که آسانسور منطبق با چاه خود باشد؛ در این صورت هوای به دام افتاده در زیر اتاقک آسانسور و کابل شکسته شده، کمی از سرعت کاسته و باعث می‌شوند سقوط راحت تری داشته باشید!

شما بدون زیردریایی نمی‌توانید به اطراف گودال ماریانا بروید. اما تصور کنید که در عمق ۱۰ کیلومتری زیر سطح آب، ناگهان از زیردریایی خود به بیرون پرت شوید!

پس از آن که داخل گودال ماریانا افتادید، پیش از آنکه به عمقی خرد کننده برسید، غرق شده‌اید. خوشبختانه بیشتر بدن شما از آب تشکیل شده است و آب تراکم ناپذیر است. بنابراین شکل انسانی خود را حفظ خواهید کرد. اما حباب‌های هوای داخل شما، یعنی در حفره بینی، گلو و قفسه سینه‌تان مشکل ایجاد خواهند کرد. آن‌ها به صورت درونی مضمحل شده و باعث مرگ شما می‌شوند.

اصلا امیدوار نباشید که بقایای جسد شما به سطح آب و به دست آشنایانتان برسد. چون هیچ هوایی در بدنتان وجود ندارد! بدنتان در کف دریاها قرار خواهد گرفت و گل‌های استخوان خوار (اسداکس) که معمولا از استخوان‌های وال‌ها تغذیه می‌کنند، شما را به عنوان تنوعی در غذایشان مصرف خواهند کرد.

فرض کنید که در فاصله‌ی ۱.۶ کیلومتری از یک ستاره‌ی نوترونی، چگال‌ترین جسم شناخته شده تاکنون، قرار گرفته‌اید. اگر تابش شما را نکشد، نیروی خالص گرانش این کار را خواهد کرد.

اگر سر شما به سمت ستاره قرار بگیرد، با قدرت بیشتری نسبت به پاهای شما به سمت ستاره کشیده خواهد شد. این نیرو بدنتان را تکه‌تکه خواهد کرد. اما وضعیت ممکن است بدتر هم شود. نیروی مغناطیسی برخی از ستاره‌های نوترونی، صد میلیارد برابر قوی‌تر از قوی‌ترین آهنرباهای کره زمین است.

در آن سطح از نیروی مغناطیسی، اتم‌های شما تبدیل به چوب کبریت‌های باریکی می‌شوند و همه پیوندهای بین اتم‌ها که مولکول‌های بدن شما را می‌سازد، می‌شکند. بنابراین تبدیل به ابر پلاسمایی انسان‌مانندی می‌شوید که به سمت ستاره کشیده می‌شود، با سطح آن برخورد می‌کند و اشعه گاما تولید می‌کند.

در ویدئوی زیر بیشتر ببینید:

وقتی از زندگی ناامید شده‌اید و تنها کاری که می‌خواهید انجام دهید، پریدن داخل حفره‌ای عظیم و فرضی است که در طول کره زمین حفر شده است؛ کمی فکر کنید. زیرا این پرش، ۴۲ دقیقه‌ی پایانی زندگی رو به زوال شما خواهد بود.

در نقطه‌ای از شمال آمریکا، سطح زمین با سرعتی حدود ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت به سمت شرق حرکت می‌کند، اما مرکز زمین خیر! بنابراین اگر خود را داخل این حفره‌ی خالی بیاندازید، باید سرعت خود را تا حدود ۱۲۸۷کیلومتر بر ساعت، با ساییدن خود به دیواره کم کنید. چندان جالب به نظر نمی‌رسد.

بنابراین سعی کنید گودال خودکشی خود را در قطبین حفر کنید. مشکل دیگر این است که هرچه به مرکز زمین نزدیک تر می‌شوید، دما افزایش پیدا می‌کند. مرکز زمین از سطح خورشید گرم‌تر است، پس پخته می‌شوید! بنابراین به لباسی خنک‌کننده و عایق نیاز خواهید داشت.

از سوی دیگر، باید هوای داخل لباس را هم تخلیه کنید. هر ۴.۸ کیلومتر که پایین‌تر بروید، فشار و چگالی دو برابر می‌شود. بنابراین وقتی ۴۸ کیلومتر پایین رفته‌اید، هوا به اندازه‌ی آب چگال خواهد بود و غرق خواهید شد.

در ویدئوی زیر بیشتر ببینید: