یافته‌های جدید بر دقت پیش‌بینی‌های اقلیمی ناسا صحه می‌گذارند

چندین مؤسسه‌ی علمی مهم در جهان وجود دارند که درجه حرارت زمین را مورد بررسی قرار می‌دهند. تمامی آن‌ها‌ به وضوح نشان می‌دهند که دمای زمین طی چند دهه‌ی اخیر افزایش یافته است. یکی از این مؤسسه‌ها ناسا است.

مؤسسه‌ی مطالعات علوم فضایی گودارد ناسا (GISS) در شهر نیویورک واقع شده است. اخیرا این مؤسسه ارزیابی کاملی از اطلاعات دمایی خود که به آن GISTEMP یا تجزیه‌و‌تحلیل دمای سطحی GISS گفته می‌شود، انجام داده‌ است. GISTEMP یکی از مستقیم‌ترین شاخص‌ها برای ردیابی دمای زمین است. قدمت این اندازه‌گیری‌ها به ۱۰۰ سال پیش و دهه‌ی ۱۸۸۰ برمی‌گردد.

هرساله برای به‌روزرسانی دمای جهان، ناسا با اداره‌ی ملی اقیانوسی و جوی (NOAA) همکاری می‌کند. آن‌ها برای این کار، از اطلاعات دمایی از سال ۱۸۸۰ که شامل اندازه‌گیری‌ دمای زمین و سطح دریا است در ترکیب با اندازه‌گیری‌های مدرن‌تر مربوط‌به بیش از ۶۳۰۰ ایستگاه پژوهشی آب‌و‌هوایی و شناورهای نصب شده در کشتی‌ها استفاده می‌کنند. با استفاده از تمامی این اطلاعات، هر دو سازمان نتیجه گرفتند که سال ۲۰۱۸ چهارمین سال گرم ثبت‌شده بود و عنوان گرم‌ترین سال نیز به ۲۰۱۶ تعلق داشت.

درک میزان عدم‌قطعیت، مهم است زیرا ما می‌دانیم که در جهان واقعی، ما همه چیز را به‌طور کامل نمی‌دانیم. علم مبتنی بر شناخت محدودیت‌های اعدادی است که با آن رو‌به‌رو می‌شوید و این عدم‌قطعیت‌ها می‌توانند مشخص کنند که آیا چیزی که شما می‌بینید یک حالت گذار است یا اینکه تغییری است که واقعا اهمیت دارد.

ناسا مصمم است که داده‌های GISTEMP را ازلحاظ قابلیت و در عین حال ضعف‌های موجود در آن مورد بررسی قرار دهد. تجزیه‌و‌تحلیل ناسا وجود چهار منبع از عدم‌قطعیت را هرچند کوچک، در داده‌های GISTEMP نشان می‌دهد.

اولین عامل تغییر روش‌های اندازه گیری دما در طول زمان است که بیشترین سهم را در عدم‌قطعیت دارد. دوم، سطح پوشش ایستگاه‌های آب‌و‌هوایی است. واقعیت این است که نمی‌توان در تمام نقاط زمین، یک ایستگاه آب‌و‌هوایی دایر کرد. بنابراین باید داده‌ها را درون‌یابی کرد. درون‌یابی، سومین منبع عدم اطمینان در داده‌ها به‌شمار می‌رود، هرچند سهم آن در میزان عدم اطمینان ناچیز بوده است. عامل چهارم نیز نحوه‌ی استاندارد کردن داده‌ها در دوره‌های مختلف زمانی است.

طبق گفته‌ی اشمیت، میزان عدم قطعیت در داده‌ها چنان پایین است که معنی‌دار نیست: کمتر از یک دهم در هر یک درجه‌ی سانتی‌گراد در سال‌های اخیر. پژوهشگران با استفاده از مدل به‌روزرسانی شده، دوباره تأیید کردند که سال ۲۰۱۶ به احتمال زیادی گرم‌ترین سال ثبت شده بوده است (با احتمال ۸۶/۲ درصد). کاندیدای احتمالی بعدی برای گرم‌ترین سال ثبت شده سال ۲۰۱۷ با ۱۲/۷ درصد احتمال بوده است. ناتان لنسن، پژوهشگر مطالعه می‌گوید:

ما مقدار عدم‌قطعیت را دقیق‌تر مشخص کردیم و نتیجه‌ای که به‌دست آوردیم این بود که می‌توانیم به دقت مجموعه دماهای جهانی خود اعتماد کنیم. براساس نتایج این تجزیه‌و‌تحلیل، ما مجبور نیستیم که هیچ کدام از نتیجه‌گیری‌ها را مجددا بیان کنیم.

اندازه‌گیری‌ها به‌وضوح نشان می‌دهند که زمین همراه‌با افزایش انتشارات کربنی، به‌تدریج گرم‌تر می‌شود. از سال ۱۸۸۰ دمای زمین یک درجه‌ی سانتی‌گراد افزایش پیدا کرده است و سال‌های اخیر برخی از گرم‌ترین سال‌های ثبت شده محسوب می‌شوند. این امر منطقی است چرا که میزان انتشارت گازی همچنان درحال افزایش است.

یکی دیگر از مطالعات اخیر نیز از صحت داده‌های GISTEMP پشتیبانی می‌کند. ماهواره‌ی نظاره‌گر آکوا ابزاری به نام ژرفاسنج مادون قرمز اتمسفری (AIRS) را با خود حمل می‌کند. در ماه مارس ۲۰۱۹، جوئل ساسکایند از ناسا مطالعه‌ای انجام داد که در آن اطلاعات GISTEMP و AIRS را با هم مقایسه کرد.

داده‌های AIRS ازنظر روش جمع‌آوری متفاوت هستند. در این روش، دمای سطح زمین با استفاده از حسگرهای مادون قرمز اندازه‌گیری می‌شود. این چیزی مانند اندازه‌گیری دمای پوست زمین از روی فضا است. داده‌های AIRS به سال ۲۰۰۳ یعنی زمانی‌که این ماهواره فعالیت خود را آغاز کرد، برمی‌گردد اما ساسکایند آن‌ها را با داده‌های سال ۲۰۰۳ به بعد GISTEMP مقایسه کرد.

هر دو مجموعه داده‌ها، اگرچه به‌طور مستقل از هم و با روش‌های متفاوتی جمع‌آوری شده بودند، نشان‌دهنده‌ی روند گرمایش مشابهی هستند. تنها تفاوت این بود که داده‌های AIRS نشان می‌داد عرض‌های جغرافیایی شمالی نسبت‌به چیزی که تصور می‌شود، گرم شدن سریع‌تری را تجربه می‌کنند. اشمیت که او هم در مقاله‌ی ساسکایند همکاری کرده بود، گفت:

شمالگان یکی از مناطقی است که ما از قبل می‌دانستیم بیش از سایر مناطق درحال گرم شدن است. داده‌های AIRS نشان می‌دهند که این روند گرمایش بیش از حد تصور ما است.

طبق گفته‌ی اشمیت، هردوی این مطالعات صحت داده‌های GISTEMP را تأیید می‌کنند و موقعیت آن را به‌عنوان یک پیش‌بینی کننده‌ی دقیق دمای آینده تحکیم می‌کند.

اینکه می‌دانیم داده‌های ما دقیق هستند و دانشمندان علوم آب‌و‌هوا با تفکری انتقادپذیر، مدل‌ها و مجموعه داده‌های خود را اصلاح می‌کنند، خوب است؛ اما اینکه در این وضعیت باز هم واکنش ما دربرابر این تغییرات پیش‌بینی‌شده، کافی نیست، جای نگرانی دارد.