سیر تکاملی شگفت انگیز خودروهای الکتریکی در ۱۰۰ سال اخیر

به نظر می‌رسد پتانسیل رشد خودروهای الکتریکی حالا بیش از هر زمان دیگری است. خودروسازان سنتی نظیر جنرال موتورز، فولکس واگن و دایملر و برخی دیگر از شرکت‌های قدیمی خودروساز در دنیا سرمایه‌گذاری سنگینی در حوزه‌ی خودروهای الکتریکی انجام داده‌اند. تسلا هم که شرکت به نسبت جدیدتری محسوب می‌شود تمام تجارت خودروسازی خود را به خودروهای مجهز به باتری‌های الکتریکی اختصاص داده است.

اما خودروهای الکتریکی چیز جدیدی محسوب نمی‌شوند. در واقع این خودروها تاریخ گسترده‌ای در آمریکا دارند وحتی در بازه‌ای از زمان غالب خودروهای بازار آمریکا خودروهای الکتریکی بوده‌اند. در ادامه با هم به سیر تکاملی خودروهای الکتریکی می‌پردازیم.

طی سال‌های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۰ خودروهای الکتریکی فروش بیشتری نسبت به سایر خودروها داشتند. در واقع ۲۸ درصد از ۴۱۹۲ خودرویی که در سال ۱۹۰۰ در آمریکا تولید شدند، الکتریکی بودند و ارزش خودروهای الکتریکی فروخته شده بیش از مجموع ارزش فروش خودروهای بنزینی و بخار در آن سال بود. در تصویر بالا توماس ادیسون را در کنار یک خودروی الکتریکی در سال ۱۹۱۳ مشاهده می‌کنید. 

این خودروها سروصدا، بو یا لرزش خودروهای بنزینی و موتور بخار را نداشتند؛ همچنین عملکرد آنها نیز برای راننده ساده‌تر بود. خودروهای بنزینی برای روشن شدن نیاز به هندل داشتند و از طرفی در هنگام حرکت نیاز به تعویض دنده وجود داشت که البته کار دشواری در آن زمان بود. 

از سوی دیگر خودروهای مجهز به موتور بخار نیازی به تعویض دنده نداشتند؛ ولی روشن شدن آن‌ها به مقداری زمان نیاز داشت. همچنین مسافتی که طی می‌کردند به اندازه خودروهای الکتریکی نبود. 

اوج موفقیت خودروهای الکتریکی در سال ۱۹۱۲ بود و این خودروها در دهه بیست میلادی باز هم شاهد موفقیت‌هایی بودند؛ ولی در این زمان بود که تولید انبوه موتورهای احتراقی توسط هنری فورد سبب شد که خودروهای گاز سوز به مراتب ارزان‌تر از خودروهای الکتریکی باشند. برای مثال در سال ۱۹۱۲ قیمت یک خودروی الکتریکی roadster حدود ۱۷۵۰ دلار بود؛ در حالی که خودروهای بنزینی با قیمت ۶۵۰ دلار به فروش می رفتند.

از سوی دیگر نسل بعدی خودروهای بنزینی دارای برخی بهبود‌هایی بودند برای مثال استارتر الکتریکی که روشن کردن ماشین را به مراتب ساده‌تر می‌کند. این روند به طوری پیش رفت که در سال ۱۹۳۵ خودروهای الکتریکی به نوعی کمیاب شده بودند. 

درست مثل امروز، در آن سال‌ها هم نگرانی از افزایش میزان آلودگی هوا یکی از دلایل مهم توجه دوباره به خودروهای الکتریکی بود. در سال ۱۹۷۰، ماده قانونی هوای پاک اعلام شد که از ایالت‌های آمریکا می‌خواست که میزان کیفیت هوای خود را کنترل کنند و تا زمان مشخصی استانداردهای لازم در این زمینه را اخذ کنند. تحریم نفت اوپک در سال ۱۹۷۳ که منجر به افزایش شدید قیمت بنزین شد هم دلیل دیگری برای پیدا کردن جایگزین مناسبی برای خودروهای بنزینی بود. 

در نهایت در سال ۱۹۷۶ کنگره‌ی آمریکا وارد عمل شد و قانون تحقیق، توسعه و ارائه‌ی خودروهای الکتریکی و هیبریدی را تصویب کرد. به سبب این موضوع دپارتمان انرژی کنگره‌ی آمریکا مامور شد تا از تحقیق و توسعه در زمینه‌ی خودروهای الکتریکی و هیبریدی حمایت کند. 

شرکت Sebring-Vanguard حدود ۲۰۰۰ خودروی CitiCars را در آن زمان تولید کرد. حداکثر سرعت این خودروها ۴۴ مایل در ساعت بود و مسافتی حدود ۵۰ تا ۶۰ مایل را طی می‌کرد. Citicar و نسخه‌های مختلف آن تا سال ۲۰۱۱ عنوان پرفروش‌ترین خودروهای الکتریکی آمریکا را در اختیار داشتند تا این که در این سال Roadster‌ تسلا موفق شد این جایگاه را از آن خود کند. 

الکار دارای ماکزیمم سرعت ۴۵ مایل در ساعت بود و مسافت ۶۰ مایل را با یک بار شارژ طی می‌کرد. قیمت این خودرو ۴۰۰۰ تا ۴۵۰۰ دلار بود. 

ظهور خودروهای الکتریکی فقط مختص آمریکا نبود و در سال ۱۹۷۲ در جریان المپیک تابستانی، بی ام و اولین خودروی الکتریکی خود را معرفی کرد. خودروی 1602E بی ام و مجهز به موتور الکتریکی ۴۲ اسب بخاری بود و سرعت بیشینه آن به ۶۲ مایل در ساعت می‌رسید. این خودرو با هر بار شارژ تا ۳۷ مایل را می‌پیمود. 

اگرچه برگزار کنندگان المپیک مونیخ از این خودرو طی برگزاری این رقابت‌ها استفاده کردند، ولی خودروی الکتریکی بی ام و هرگز به مرحله تولید نرسید. 

محدودیت‌های موجود در طراحی، سرعت و مقدار مسافتی که خودروهای الکتریکی طی می‌کردند باعث شدند تا خودروهای الکتریکی از تولید انبوه باز بمانند و به این ترتیب از محبوبیت این خودروها در دهه‌ی ۸۰ میلادی کاسته شد. 

اصلاحیه‌ی قانون هوای پاک سال ۱۹۹۰ و قانون رویه‌ی انرژی سبب شد تا باز هم سرمایه‌گذاری در زمینه‌ی خودروهای الکتریکی رونق بگیرد. از سوی دیگر هیئت منابع هوایی کالیفرنیا قانونی را به تصویب رساند که طی آن خودروسازان مجبور بودند خودروهایی که انتشار گازهای آلاینده ندارند، بسازند تا از طریق آن بتوانند مجوز فروش خودروهایشان در این ایالت را بدست آورند. 

با آغاز سال ۱۹۹۶، جنرال موتورز ۱۱۱۷ خودروی EV1‌ تولید کرد. این خودرو فقط در دسترس مردم ساکن در کالیفرنیا، آریزونا و جورجیای آمریکا بود و البته قابل خریداری هم نبود و فقط کرایه داده می‌شد. 

این خودرو مسافت ۱۰۰ مایل را با یک بار شارژ می‌پیمود و تنها در ۷ ثانیه از سرعت صفر به ۶۰ مایل در ساعت می‌رسید. اگرچه واکنش مردم به این خودرو کاملا مثبت بود، با این حال تجارت سودآوری برای جنرال موتورز محسوب نمی‌شد؛ از این رو این شرکت تصمیم گرفت تا تمامی این خودروها را  جمع‌آوری کند. این شرکت در نهایت همه این خودروها را نابود کرد و فقط ۴۰ دستگاه را برای اهدا به موزه‌ها و سایر سازمان‌ها سالم باقی گذاشت. 

پریوس ابتدا در سال ۱۹۹۷ در ژاپن تولید شد و بعدها در سال ۲۰۰۰ بطور جهانی عرضه شد. این خودرو یکی از اولین خودروهای هیبریدی الکتریکی بود که خیلی زود تبدیل به یک مدل برجسته شد. در سال اول از عرضه‌ی جهانی پریوس، تویوتا موفق به فروش ۵۰,۰۰۰ خودروی پریوس شد. شاید جالب باشد که بدانید تا ماه جولای سال ۲۰۱۵، تویوتا ۶ میلیون خودروی هیبریدی فروخته است که ۵ میلیون آن پریوس بوده‌اند. 

 در سال ۲۰۱۱ تسلا مدل Roadster خود را هم به بازار عرضه کرد. در شرایطی که این مدل مسافت بیش از ۲۴۰ مایل را تنها با یک بار شارژ طی می‌کرد، قیمتی معادل ۱۰۰ هزار دلار داشت. 

 مدل لیف نیسان با یک بار شارژ بیش از ۱۰۰ مایل مسافت را طی می کند و البته قیمت به مراتب به صرفه‌تری هم دارد. برای داشتن این خودرو باید ۳۰ هزار دلار بپردازید. این خودرو در حال حاضر پر فروش‌ترین خودروی الکتریکی است که در دنیا به فروش می‌رسد و قابلیت حضور در آزاد راه‌ها را هم دارد. تا دسامبر سال ۲۰۱۵ نیسان بیش از ۲۰۰ هزار دستگاه از این خودرو را به فروش رسانده بود که بیش از ۸۸ هزار دستگاه از بین این تعداد در آمریکا فروخته شده بود. 

با وجود این که تا اینجا تسلا تمرکز خود را روی خودروهای لوکس و پیشرفته گذاشته است، ولی انتظار می‌رود تا اولین خودروی الکتریکی مقرون به صرفه‌ی خود را نیز در سال ۲۰۱۷ تولید کند. 

طی سال‌های آتی خودروهای الکتریکی بیشتری را در خیابان‌ها خواهیم دید که ساخت شرکت‌های با سابقه خودروسازی دنیا هستند. جنرال موتورز در نظر دارد تا مدل Chevy Bolt‌ را تا آخر سال ۲۰۱۶ به تولید برساند. این خودرو با یک بار شارژ تا ۲۰۰ مایل را می‌پیماید و البته باتری آن تنها در ۴۵ دقیقه تا ۸۰ درصد شارژ می‌شود. 

همچنین انتظار می‌رود این خودرو با قیمت ۳۰,۰۰۰ هزار دلار به بازار عرضه شود که در این صورت رقیب مستقیم مدل ۳ تسلا خواهد بود. 

فارادی فیوچر هنوز در حالت استیلث یا پنهان‌کاری است و ادعا کرده که تا سال ۲۰۲۰ شاهد حضور خودروهایش در جاده‌ها خواهیم بود. این شرکت هنوز از مسافتی که خودروهایش با یک بار شارژ می‌توانند بپیمایند صحبتی نکرده است، ولی نیک سیمپسون- مدیر بخش تحقیق و توسعه این شرکت اعلام کرده است که باتری های مورد استفاده در خودروهای این شرکت از باتری های تسلا بزرگتر خواهند بود. این موضوع می‌تواند نوید خودروهایی با رنج مسافتی بیش از ۲۵۰ مایل را بدهد. فارادی فیوچر در جریان نمایشگاه CES 2016  از مدل مفهومی خودروی الکتریکی ۱۰۰۰ اسب بخاری خود رونمایی کرد.

نظر شما در مورد آینده خودروهای الکتریکی چیست؟