نگاهی به گذشته؛ شکست سازندگان دستگاه‌های اندروید در شبیه‌سازی آیپاد تاچ اپل

اپل اولین آیفون را در ژانویه‌ی ۲۰۰۷ معرفی کرد و چند ماه بعد از رابط تمام لمسی جدید این گوشی برای ساخت مدل جدیدی از آیپاد موسوم‌ به آیپاد تاچ بهره گرفت؛ محصولی که حتی درمقایسه‌با آیفون فروش بیشتری تجربه کرد و درواقع غول فناوری اهل کوپرتینو سال ۲۰۱۳ عبور از فروش ۱۰۰ میلیون آن را جشن گرفت.

با وجود موفقیت آیپاد تاچ اپل، توجه سازندگان محصولات اندرویدی به ساخت نمونه‌ی مشابه معطوف شد. سال ۲۰۰۹ شاهد معرفی تبلت Archos 5 بودیم؛ دستگاهی قابل‌حمل که به‌عنوان پخش‌کننده‌ی فایل‌های چندرسانه‌ای با سیستم‌عامل اندروید ۱٫۶ (دونات) عرضه شد. این محصول می‌توانست فایل‌های MP3 ،‌AAC ،FLAC و نیز برخی از فرمت‌های ویدئویی را روی نمایشگر ۴٫۸ اینچی خود پخش کند.

سامسونگ در رویداد IFA 2010، گلکسی پلیر ۵۰ را معرفی و ادعا کرد اولین‌ دستگاه تاریخ در نوع خود است. مدل ۸ گیگابایتی این دستگاه با برچسب ۱۵۰ پوندی عرضه شد که در آن زمان ۴۰ پوند ارزان‌تر از مدل ۸ گیگابایتی آیپاد تاچ بود. گفتنی است مدل ۱۶ گیگابایتی گلکسی پلیر ۵۰ نیز عرضه شد؛ اما محصول مذکور از کارت حافظه‌ی جانبی microSD تا ۳۲ گیگابایت پشتیبانی می‌کرد و کاربران می‌توانستند با روشی ارزان‌تر، فضای ذخیره‌سازی بیشتری دراختیار داشته باشند.

به‌نوشته‌ی GSMArena، گلکسی پلیر ۵۰ اندروید ۲٫۱ را اجرا می‌کرد و امکان دسترسی کامل به فروشگاه اندروید را نیز ارائه داد. بدین‌ترتیب، امکان نصب برنامه‌ها و بازی‌ها دیگر روی دستگاه یادشده وجود داشت. فراموش نکنید که این دستگاه از 3G پشتیبانی نمی‌کرد و برای استفاده از خدمات اینترنتی به اتصال وای‌فای نیاز داشت.

گلکسی پلیر ۵۰ به نمایشگر ۳٫۲ اینچی WVGA و پخش‌کننده‌ی داخلی ویدئو با پشتیبانی از DivX مجهز بود. مرورگر این دستگاه نیز از پخش فایل‌های فلش پشتیبانی می‌کرد. چند ماه بعد، شاهد معرفی مدل‌های دیگری مثل گلکسی پلیر ۳٫۶ و گلکسی پلیر ۴ و گلکسی پلیر ۵ بودیم که به‌عنوان گلکسی S وای‌فای نیز شناخته می‌شدند.

آخرین مدل پخش‌کننده‌ی موسیقی سامسونگ گلکسی پلیر ۵٫۸ بود که سال ۲۰۱۲ رونمایی شد. این محصول به نمایشگر ۵٫۸ اینچی با وضوح ۹۶۰ در ۵۴۰ پیکسل مجهز بود که باعث شد حتی بزرگ‌تر از گلکسی نوت ۲ باشد. این نکته را نیز مدنظر قرار دهید که سخت‌افزار این محصول شباهت زیادی به اولین نسل گلکسی نوت داشت و مثلاً از پردازنده‌ی دوهسته‌ای Cortex A9 با فرکانس ۱٫۲ گیگابایت و رم ۱٫۵ گیگابایت استفاده می‌کرد.

سونی که پخش‌کننده‌های صوتی شخصی محبوب سری واکمن را اختراع کرده بود، سال ۲۰۱۲ مدل جدیدی به‌ نام واکمن Z1000 معرفی کرد که ۲۵۰ دلار قیمت داشت و طراحی‌اش به سری اکسپریا آرک شبیه و به نمایشگر ۴٫۳ اینچی WVGA مجهز شده بود.

سونی واکمن Z100 در چند نسخه با حافظه‌ی ذخیره‌سازی ۸، ۱۶، ۳۲ و ۶۴ گیگابایت عرضه شد که البته بهترین مدل آن فقط در بازار ژاپن فروخته شد. این محصول به‌طورپیش‌فرض اندروید ۲٫۳ را اجرا می‌کرد و به تراشه‌ی دوهسته‌ای تگرا ۲ با فرکانس یک گیگاهرتز و رم ۵۱۲ مگابایت مجهز بود. دستگاه مذکور از پورت MicroHDMI و کانکتور اختصاصی برای داک بهره می‌برد و از دیگر قابلیت‌های آن می‌توان به پخش ویدئو ازطریق DLNA روی تلویزیون اشاره کرد.

همچنین، سونی با سرویس پخش موسیقی Music Ultimate سعی می‌کرد با اسپاتیفای و آیتیونز رقابت کند. هزینه‌ی استفاده از سرویس رادیو اینترنتی سونی ۴ دلار و هزینه‌ی سرویس پخش براساس تقاضا ۱۰ دلار در ماه بود.

Music Ultimate سونی امکان همگام‌سازی کتابخانه‌ی موسیقی شخصی از روی کامپیوتر شخصی به فضای ابری را نیز فراهم کرد. سرویس مذکور از پخش آفلاین هم پشتیبانی می‌کرد؛ زیرا در آن زمان دسترسی به اینترنت ازطریق سیم‌کارت در اکثر کشورهای جهان هزینه‌ی زیادی داشت. به‌هر‌حال، این سرویس نهایتاً سال ۲۰۱۷ به فعالیت خود پایان داد.

حال به پخش‌کننده‌های موسیقی اندروید برگردیم؛‌ جایی‌ که سونی همچنان سعی می‌کرد در آن حضور داشته باشد و محصولاتی مثل NW-A300 و NW-ZX700 را معرفی کرد.

قیمت NW-ZX700 در ژاپن ۷۲۰ یورو بود که درمقایسه‌با سایر دستگاه‌های مشابه و حتی گوشی‌های هوشمند پرچم‌دار آن زمان بسیار زیاد به‌نظر می‌رسد. این محصول قابلیت‌هایی مثل پشتیبانی از FLAC‌های ۲۴ بیتی ۹۶ کیلوهرتز و خروجی هدفون داشت.

A300 با قیمت معقول‌تر ۴۰۰ یورو عرضه شد؛ اما این محصول نیز نتوانست با استقبال گسترده طرفداران موسیقی مواجه شود. این روزها بیشتر کاربران با استفاده از هدفون‌های بی‌سیم و گوشی‌های هوشمند خود می‌توانند هنگام حرکت تا ساعت‌ها موسیقی گوش دهند و به دستگاه اضافه نیازی ندارند.