مدرن سازی دور افتاده ترین روستای جهان
میتوان گفت که جزیرهی تریستان (Tristan da Cunha) در اقیانوس اطلس جنوبی، دورافتادهترین تمدن بشری در جهان است و از این جهت اهالی جزیره به خود میبالند. اما این انزوا، جزیرهی تریستان را با چالشهای مختلفی روبرو کرده است. حالا این جامعهی ۲۶۶ نفره میخواهد با بهره گیری از یک طراحی جدید بیش از پیش مستقل شود.
استفاده از ساختمانهای مدرنیزه شده، نیروگاه بادی و کورهی تبدیل زباله به انرژی، بخشی از پروژهی بازطراحی این روستا به شمار میروند. تاکید طراحان این پروژه روی پتاتسیل خود اهالی روستا است، به نحوی که آن دسته از تکنولوژیهایی که استفاده از آن برای مردم آسان باشد، توسط خود آنها توسعه یابد.
انیستیتوی سلطنتی معماران بریتانیا با برگزاری یک رقابت بینالمللی از طراحان سراسر جهان خواست تا طرحی برای توسعه دادن روستای تریستان ارائه دهند. در نهایت شرکت Brock Carmichael، که در انگلیس مستقر است، توانست برندهی این مناقصه شود.
انتخاب برندهی این رقابت نیز بر عهدهی نمایندگانی از تریستان و همینطور رییس دولت جزیره بوده است. الکس میتام (Alex Mitham)، رییس دولت محلی تریستان در مورد طرح شرکت Brock Carmichael این طور گفته است:
طرح آنها، نتیجهی آشنایی عمیق با زندگی در اقیانوس اطلس جنوبی است. نکتهی مهم دیگر این است که این طرح قابلیت اجرایی شدن را دارد.
این جزیره بخشی از مناطق تحت مالکیت بریتانیا است که شامل Saint Helena, Ascension نیز میشود. این احتمال وجود دارد که در آینده، روستای تریستان، کدپستی سلطنتی مخصوص به خود را داشته باشد، البته دور افتادگی این منطقه به این معنی است که پروژه بازسازی تریستان مانند پروژههای معمولی دیگر نیست.
نزدیکترین خشکی از تریستان در فاصلهی ۱۶۰۰ کیلومتری قرار دارد و کشتیهای مسافربری تنها هشت بار در سال در این جزیره پهلو میگیرند. از این رو وابستگی به جهان خارج برای حل کردن مشکلات یا تعمیر ساختمانها منطقی به نظر نمیآید. با در نظر گرفتن تمام این مسائل، طراحان این پروژه سعی کردهاند تا جایی که ممکن است، توسعه و مدیریت پروژههای زیرساختی و ایدههای ساختمانسازی را به مردم محلی واگذار کنند. معمار اصلی پروژه مارتین واتسون (Martin Watson) در این باره میگوید:
در یک دورهی زمانی، ما به بعضی از اهالی روستا در حوزههای مختلف آموزشهایی خواهیم داد تا بتوانند طرحهای پیشنهادی را اجرا کنند. همچنین این مهارت و دانش آنها میتواند به نسلهای بعدی نیز منتقل شود.برای مثال، در زمینهی ساختن ساختمانهای دولتی یا مسکونی، به جای استفاده از مواد وارداتی و تست نشده، اهالی میتوانند از همان روش سنتی خود برای ساختمانسازی استفاده کنند، با این تفاوت که یک لایهی عایق به سازه اضافه خواهند کرد. بخشی از این عایق میتواند از پشم گوسفندان محلی ساخته شود تا به خوبی گرما را در سازه حفظ کند و مصرف انرژی را کاهش دهد.
معماران این طرح قصد دارند تمام ابعاد پروژه را بهینهسازی کنند، از واردات مصالح ساختمانی گرفته تا استفاده از زباله و بازیافت آن. از این رو سعی خواهد شد از سنگهای محلی بازالتی، شن ساحل و جلبکهای دریایی هر جا که لازم باشد استفاده شود.
همچنین این طرح شامل استفاده از باغچههای سبزیکاری مشترک و نیروگاههای برق-آبی نیز میشود. البته پیش از اضافه کردن جزئیات به طرحهای اولیه، کارشناسان و معماران شرکت Brock Carmichael در تابستان ۲۰۱۷ از جزیرهی تریستان بازدید خواهند کرد.
اهالی روستا نیز بسیار مشتاق اجرایی شدن و اتمام طرح هستند، هدف آنها این است که در ۵ سال آینده بتوانند ۳۰ تا ۴۰ درصد انرژی مصرفی جزیره را خودشان تولید کنند. مارتین واتسون میگوید: «مشارکت نزدیک افراد محلی در اجرای پروژهی توسعه روستای تریستان میتواند مهارتهای بیشتری را به مردم بیاموزد. همچنین آنها خود را مسئول پروژه میدانند و سعی میکنند که توسعه محل زندگیشان به خوبی پیش برود. با این که این جزیره مثل یک ناکجا آباد دورافتاده به نظر میرسد، اما زیاد دلخوش نشوید. اگرچه افراد خارجی با مهمانپذیری بینظیر روستاییان مواجه میشوند، اما نمیتوانند در این روستا زمین بخرند یا به آنجا مهاجرت کنند. بیشتر مشاغل موجود در تریسان حول پرورش خرچنگ میچرخد که توسط یک شرکت آفریقای جنوبی اداره میشود.»
نکتهی دیگری که بهتر است در ذهن داشته باشید این است که این روستای سنگی در دامنهی یک آتشفشان فعال قرار گرفته است، ازاین رو اهالی آن باید علاوه بر توفانهای حارهای با زمینلرزه نیز دست و پنجه نرم کنند. خوشبختانه همهی این نگرانیها در پروژهی بازطراحی روستا مد نظر قرار گرفته است. هنوز اول راه است، سالها طول خواهد کشید تا چهرهی روستای تریستان تغییر کند، با این حال مشتاقانه منتظر نتیجه کار خواهیم بود.
نظرات