مداری الکترونیکی و شفاف با قابلیت قرار گرفتن در یک لنز تماسی

این گونه که از شواهد بر می‌آید این امکان وجود دارد سرانجام فناوری‌های پوشیدنی به درجه‌ای از پیشرفت دست یابند که حتی به سختی قادر به تشخیص آنها باشیم.

محققان مؤسسه فناوری فدرال سوئیس اخیرا مقاله‌ای در (Nature Communication) به چاپ رساندند که در آن به جزئیاتی پیرامون آخرین دستاوردشان در زمینه فناوری‌های پوشیدنی اشاره شده است. این دستاورد چیزی نیست جز یک مدار بسیار بسیار باریک، سبک و در عین حال منعطف که می‌توان به راحتی آن را به دور یک تار موی انسان پیچاند یا درون یک لنز تماسی جاسازی کرد. این ابداع نوین درواقع دروازه‌ای رو به سایر اپلیکیشن‌های جالب توجه در این حوزه است.

محققان برای ساخت و توسعه این مدار، پلیمری انتخاب ‌کردند که بسیار نازک، شفاف و در عین حال بسیار محکم و با ثبات می‌باشد. این استحکام برای قرار دادن مدارات مورد نظر درون آن بسیار ضروری است. همچنین آنها باید از پلیمر دومی نیز برای پشتیبانی استفاده می‌نمودند که پس از جایگزین شدن مدارها و تکمیل پروژه در آب حل شود. پلیمر مورد نظر آنها در این آزمایش پاریلین(Parylene) بود (نوعی پلیمر که به عنوان عایق برق و رطوبت به کار رفته و در آب جوش حل می‌شود) و همچنین پلیمر دیگری به نام وینیل (Vinyl)که هر دو با درصدی مشخص مورد استفاده قرار گرفتند. پاریلین که گاهی اوقات به عنوان عایق محیطی و همچنین عایق رطوبت در برخی محصولات همچون لاستیک، پلاستیک و الکترونیک استفاده می‌شود بسار مقاوم بوده و دارای خاصیت همسازی زیستی است. (موادی که در عمل‌های جراحی کاشت مورد استفاده قرار گرفته و برای بافت زنده خطرناک و زیان آور نمی‌باشد)

به محض آنکه پاریلین به وینیل متصل شود و مدارات حک شده درون آن جایگزین گردد وینیل در آب حل شده و تنها یک صفحه باریک و محکم باقی می‌ماند که به اندازه یک شصتم موی انسان پهنا داشته و حاوی اجزاء الکترونیکی است. این صفحه می‌تواند بدور شی مورد نظر به باریکی یک تار موی انسان خمیده شود بدون آنکه بشکند.

محققان قادر هستند یک فیلم را به آن ضمیمه کرده و درون یک لنز تماسی قرار دهند و بدین شکل دستگاهی بسازند که همانند مونیتور مورد استفاده قرار گیرد. از جمله کاربردهای این وسیله می‌توان به بررسی فشار چشم افرادی که مبتلا به گلاکوما یا همان آب سیاه هستند اشاره کرد. البته در این بین موارد استفاده و پتانسیل‌های نهفته بسیاری در این طرح وجود دارد که کاشت‌ها یا ایمپلنت‌های طولانی مدت، سلول‌های خورشیدی یا حسگرهای محیطی از آن جمله‌اند.

اکنون اما این مدار تنها به عنوان دلیلی بر یک ادعا مورد استناد می‌باشد. وادار کردن بدن انسان به پذیرش یک جسم خارجی همانند ایمپلنت یا کاشت به مراتب بیشتر از قرار دادن یک ماده همسان زیستی پیچیده و بغرنج است. اجزائی همچون باتری‌ها و حسگرها به مراتب بزرگ‌تر از یک مدار باریک هستند بنابراین ایجاد یک سیستم کامل به زمان نیاز دارد تا به بهترین شکل ممکن توسعه یابد.