کاربرد کوچکترین پروانه‌ی پیشران دنیا در نانوربات ها

این پروانه‌ی مارپیچ مانند که در همکاری موسسات ماکس پلانک آلمان با دو مسسه‌ی علمی دیگر ساخته شده است در حقیقت از جنس رشته‌ای از سیلیکا و نیکل است که 400 نانومتر طول و 70 نانومتر عرض دارد و به گفته‌ی تیم سازنده 100 بار از قطر یک سلول خونی انسان کوچک تر است.

به جای نیروگیری از موتور داخلی این پروانه از میدان مغناطیسی گردانی که از خارج به آن اعمال می‌شود نیرو می‌گیرد که این موجب چرخیدن پروانه و هدایت آن به سمت هدف نهایی می‌شود. برای آزمودن این ابزار دانشمندان آن را درون ژل هایلورونان قرار دادند که از نظر غلظت و سفتی مشابه محیط داخلی بدن انسان است و درست مشابه درون بدن انسان رشته‌های بلندی از پروتئین‌های به هم گره خورده‌ی پلیمری شبکه‌ای را در آن تشکیل داده اند. در مطالعات پیشین پروانه‌های بزرگتری که ساخته شده بودند درون این شبکه گیر می‌کردند و با کند شدن حرکت نهایتا در یک جا به دام می‌افتادند. نانوپروانه‌ی جدیدی که ساخته شده قادر است از بین حفرات و فضاهای خالی موجود در این شبکه گذر کرده و به سادگی مسیر خود را تا رسیدن به هدف بپیماید.

به کمک این ربات هم اکنون می‌توان به کاربردهای هدفمند شده‌ی آن فکر کرد، به طوری که می‌توان از آن برای دسترسی به محل‌های حساسی همچون قرنیه استفاده کرد. نتایج این پژوهش در نشریه‌ی علمی ACS Nano به چاپ رسیده است.